Ta historia zaczyna się na początku lat 90. ubiegłego wieku. Robert K., 30-letni wówczas Cygan uważany jest przez policjantów za najgroźniejszego polskiego zabójcę na zlecenie. Nosi się jak wielu ówczesnych "biznesmenów": białe skarpetki, okulary w złotej oprawie. Lubi patrzeć jak ofiary cierpią. Najpierw strzela z pistoletu w kolano, potem w głowę.
"Ciola" wynajmuje m.in. mafia cukrownicza, która podzieliła Polskę na pięć stref wpływów i zarabia na wywindowanych cenach cukru. Szef hurtowni z Lublina nie chce się podporządkować. Zabójca zabija więc jego podwładnego. "Ciolo" na ul. Skibińskiej na lubelskich Bronowicach jest lubiany i szanowany. - Najlepszy z dzieci, nie wierzę, że to on zabijał - mówił po latach ojciec. - Robert jest najzdolniejszy z całej rodziny - dodawali sąsiedzi.
W latach 90. Kwiek działa w Niemczech, gdzie widnieje na pierwszym miejscu listy poszukiwanych. Za nim jest turecki terrorysta, który na koncie ma zamachy na Kurdów.
"Ciolo" po raz pierwszy wpada w sierpniu 1994 roku w Dniepropietrowsku na wschodniej Ukrainie. Namierzają go ukraińskie służby specjalne i w listopadzie przewożą do Polski. W areszcie śledczym "Ciolo" przekupuje klawisza. Umówili się, że ten pozwoli sobie odebrać służbową broń, a wtedy Robert K. zastrzeli strażnika na wieży aresztu i ucieknie.
Skorumpowany klawisz jednak pękł i tuż przed akcją i wygadał się przełożonym. Ucieczka nie wyszła.
Tymczasem w kwietniu 2001 roku jednego dnia dwa lubelskie sądy wymierzają Robertowi K. wyrok: pięć razy dożywocie za pięć różnych zbrodni. - To typ przestępcy do wynajęcia. Działa bez cienia litości i z zimną krwią. To człowiek niepoprawny, nieprzestrzegający żadnych reguł, przed którym trzeba ochronić społeczeństwo - uzasadnia wyrok jeden z sędziów.
"Ciolowi" udowodniono pokaźną listę bestialskich przestępstw. W 1992 roku w Mannheim w Niemczech K. z kumplami wszedł do domu bogatych Romów. Zabił mężczyznę, a żonę przypalał żelazkiem. W sierpniu 1993 roku wraz ze swoim kompanem dokonali egzekucji niejakiego Krzysztofa R. Zwłoki spalili. Dlaczego znany wcześniej policji R. musiał zginąć? Bo odważył się mówić źle o "Ciolu".
Przestępcy dopadli też bogatego Niemca w Solingen-Wald. Ponieważ 91-letni mężczyzna nie wyjawiał miejsca ukrycia kosztowności, najpierw strzelali do jego żony. Później zabili i jego.
"Ciolo" dostał również dożywocie za zabójstwa z marca 1994 roku pod Słupskiem. Pracownicy hurtowni cytrusów nie mogli się dogadać z szefem, więc zaproponowali "Ciolowi" i jego bratu Bogdanowi skok na hurtownika. Biznesmen zginął w swojej willi zastrzelony prawdopodobnie w chwili, kiedy próbował sięgnąć po broń. Jego sędziwą matkę także dosięgły kule. Kryminalistom nie udało się otworzyć sejfu, zabrali jednak dużą kwotę pieniędzy z alkoholowego barku.
W warszawskim areszcie Kwiek siedział obok ?Dziada", domniemanego bossa mafii wołomińskiej. Podobno zaprzyjaźnili się, mimo że ? jako niebezpieczni ? mogli rozmawiać tylko przez ścianę. "Dziad" kupił nawet "Ciolowi" telewizor.
W kolejnych więzieniach K. utwierdził się w przekonaniu, że padł ofiarą spisku: policjantów, prokuratorów, sędziów. Niemal na pamięć nauczył się akt swoich spraw. I zaczął pisać. Do Sadu Najwyższego, rzecznika praw obywatelskich i wszelkich instytucji, które mogłyby mu pomóc. Korespondował także z Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu.
W końcu wpadł na pomysł, by wykorzystać swój pomarańczowy drelich. Wytknął Polsce, że za długo trzymała go pod "enką". Status niebezpiecznego miał bowiem przez 17 lat i dziewięć miesięcy. Nikt tak długo nie był trzymany w specjalnie zaostrzonych warunkach. Złamano artykuł trzeci europejskiej konwencji praw człowieka zakazujący tortur, nieludzkiego i poniżającego traktowania.
Zanim sprawa trafiła na wokandę - pod koniec 2014 roku - polski rząd zaczął negocjować z Robertem K. Ministerstwo Spraw Zagranicznych zaproponowało mu ugodę i 40 tys. zł.
"Ciolo" napisał oświadczenie, że przyjmuje propozycję i otrzymał wypłatę na konto. Pieniądze może wydawać w więziennej kantynie zaopatrzonej tak jak normalny sklep, tyle że bez alkoholu. Pięć lat temu spotkał się z nim Paweł P. Reszka, reporter "Dużego Formatu".
- Pan nie czuje się winny tych morderstw, za które pana skazano? - zapytał.
- W procesie nie przyznałem się do żadnego zabójstwa! Modlę się za wszystkich tych, którzy przedstawiali, że to ja zamordowałem, za ich rodziny. Bo ja im naprawdę współczuję - odpowiedział.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze