Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Lublin

    Co zalega w kominach? Butelki, puszki, berety. Dzień z życia kominiarza [ZDJĘCIA]

    Wiadomości z Lublina
    Paweł P. Reszka
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    1 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    2 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    3 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    4 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    5 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    6 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    7 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    8 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    9 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    10 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    11 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    12 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    13 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    14 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    15 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    16 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    17 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    18 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    19 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    20 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    21 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    22 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    23 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    24 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    25 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    26 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    27 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    28 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    29 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    30 z 30

    W kominie znaleźć można wiele rzeczy. Najczęściej trafiają się przedmioty związane z budowlanką: kielnia, młotek, przecinak, berety. Kiedyś Piotr Szacmajer często trafiał jeszcze na butelki po alkoholu i puszki po piwie. Ostatnio jest ich jednak znacznie mniej. - Kiedyś była mniejsza odpowiedzialność, ludzie więcej pili w pracy - przypuszcza. Bardzo często z komina trzeba usuwać gniazda ptaków, głównie kawek. Niektóre mają tak mocną konstrukcję, że przebicie ich od góry jest bardzo trudne. Wtedy trzeba rozbierać ścianę kominową. Piotr Szacmajer, mistrz kominiarski z lubelskiej Spółdzielni Pracy Kominiarzy, w zawodzie jest od 1987 r. Kończył technikum budowlane, rozglądał się za pracą. - Co się będziesz po budowach włóczył, chodź do nas - powiedział kolega i tak Szacmajer został kominiarzem. Przeszedł wszystkie stopnie nauki. Najpierw był uczniem, przyuczał się do zawodu. Gdy zdał egzamin czeladniczy, miał prawo nosić keplik, specjalne nakrycie głowy, a po zdaniu egzaminów mistrzowskich cylinder, atrybut mistrza. Pracy dla kominiarzy nie zabraknie nigdy. Ostatnio z powodu wzrostu cen gazu coraz więcej osób wraca do palenia węglem. Największy problem to spadzisty dach. Zdarzają się takie nawet w nowo budowanych blokach (np. na Czechowie). Bywa, że projektant w ogóle nie przewidział tzw. ław kominiarskich - czegoś w rodzaju trapu, po którym kominiarz jest w stanie dostać się do komina. A w tym zawodzie ryzykować nie warto. Wprawdzie kominiarze mają szelki bezpieczeństwa, ale są niewygodne, nie za bardzo da się w nich sprawnie operować kulą kominiarską i szczotką na linie. Piotr Szacmajer pracę zaczyna o 7. Szybka odprawa i do roboty. Pierwsza zmiana kończy się o 15, ale jak jest zlecenie od spółdzielni, pracuje się nawet do 19. Zarobi więcej niż w hipermarkecie, ale kokosów nie ma. Na widok kominiarza w uniformie ludzie wciąż łapią za guzik. Jedna ważna uwaga. - Szczęście przynosi złapanie za guzik kominiarski, a nie swój własny - zauważa Szacmajer.
    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego

      Tematy ważne dla Lublina

      Tematy
      Ludzie
      Miejsca

      Warto przeczytać

      Magazyn Kuchnia
      Magazyny
      Licytacje, przetargi
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu nie wyraża zgody na zwielokrotnianie ani inne korzystanie z utworów rozpowszechnionych w tym serwisie, w celu eksploracji tekstów i danych. Więcej informacji w zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych.