Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Lublin

    Sitarze, łubiarze i powroźnicy. Ginące zawody w skansenie [DUŻE ZDJĘCIA]

    Wiadomości z Lublina
    jo, pko
    XXX
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    1 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    2 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    3 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    4 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    5 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    6 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    7 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    8 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    9 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    10 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    11 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    12 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    13 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    14 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    15 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    16 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    17 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    18 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    19 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    20 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    21 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    22 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    23 z 23

    Kiedyś bez rzemieślników z tych dziedzin trudno było sobie wyobrazić życie. Dziś na ich usługi decyduje się niewiele osób. O kogo chodzi? Chociażby o kowali, garncarzy, stolarzy, młynarzy wiatracznych, sitarzy, rymarzy, olejarzy, łubiarzy, powroźników, łyżkarzy, czy plecionkarzy. Ginących zawodów jest więcej. Aby przypomnieć czym zajmują się poszczególni rzemieślnicy Muzeum Wsi Lubelskiej przygotowało 'Pokazy dawnych zawodów i umiejętności gospodarskich'. W niedzielę w godz. 11-17 można było zobaczyć pracę rzemieślników na własne oczy. Pokazy objęły tradycyjne rzemiosła ludowe powszechne na Lubelszczyźnie w XIX wieku i w pierwszej połowie XX wieku. Dziś one już zanikają, są uprawiane sporadycznie lub restaurowane właśnie dzięki takim wydarzeniom jak to w skansenie. Podczas pokazów można było też zobaczyć jak wyglądała młócka cepami, mielenie zboża na żarnach, wyrabianie kaszy w stępie ręcznej, wyrób masła, pranie w zolniku, kijanką i na tarze, prasownie żelazkiem na węgle czy obróbka lnu. Zwiedzającym czas umilały kapele ludowe, które można było spotkać na terenie całego skansenu.
    Czytaj teraz
    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego

      Tematy ważne dla Lublina

      Tematy
      Ludzie
      Miejsca

      Warto przeczytać

      Magazyn Kuchnia
      Magazyny
      Licytacje, przetargi
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu nie wyraża zgody na zwielokrotnianie ani inne korzystanie z utworów rozpowszechnionych w tym serwisie, w celu eksploracji tekstów i danych. Więcej informacji w zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych.