Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Lublin

    Kiedyś jeden z najnowocześniejszych zakładów Lublina, dziś ruina. Rzeźnia miejska i jej tragiczna historia [ZDJĘCIA]

    Wiadomości z Lublina
    pr,md
    .
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Narodowe Archiwum Cyfrowe
    1 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Narodowe Archiwum Cyfrowe
    2 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Narodowe Archiwum Cyfrowe
    3 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Narodowe Archiwum Cyfrowe
    4 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Narodowe Archiwum Cyfrowe
    5 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    6 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    7 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    8 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    9 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    10 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    11 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    12 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    13 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    14 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    15 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    16 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    17 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    18 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    19 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    teatrnn.pl
    20 z 20

    Budowa zakładu przy ul. Turystycznej ruszyła w 1926 r. Tego zadania podjęła się amerykańska firma Ulen&Company, ta sama, która budowała w Lublinie wodociąg, elektrownię i gazownię. Ubój zwierząt rozpoczęto na początku stycznia 1929 r. Na terenie rzeźni funkcjonowała też jatka, gdzie lublinianie mogli kupić świeże mięso. Zakładowi wiodło się całkiem nieźle, cały czas się rozbudowywał. Od lat 30. produkowano w nim konserwy. Przy Turystycznej 9 powstało też laboratorium bakteriologiczne. W związku z planami eksportu wyrobów do innych europejskich krajów, m.in. Włoch, Austrii, Danii, Belgii i Anglii przy zakładzie powstała rampa kolejowa oraz tor, który dochodził do chłodni. Był to zakład bardzo nowoczesny jak na tamte czasy. Miasto potrzebowało nowej rzeźni, by poprawić warunki uboju zwierząt i móc przeprowadzać go pod nadzorem specjalistów, przestrzegając norm sanitarnych. Wcześniej, zanim powstała rzeźnia, mięso psuło się bardzo szybko, bo jeszcze na etapie wstępnej obróbki, czego efektem były liczne zatrucia. Rzeźnię rozpoznamy po charakterystycznej wieży ciśnień zwieńczonej ażurową balustradą, którą doskonale widać z ul. Turystycznej. Plac przy rzeźni jest jednym z symboli Holocaustu. W marcu 1942 hitlerowcy rozpoczęli transporty lubelskich Żydów do Bełżca. Historycy szacują, że na bocznicy do bydlęcych wagonów wtłoczono i wywieziono do fabryki śmierci 26 tysięcy osób. Po wojnie przez wiele lat lubelski Umschlagplatz był zapomniany. Bocznicę przy ul. Turystycznej hitlerowcy wybrali nieprzypadkowo, znajdowała się stosunkowo blisko getta, na obrzeżach Lublina. A to ułatwiało utrzymanie zbrodni w tajemnicy, tym bardziej że na Turystyczną Żydów pędzono w nocy. Dziennie w wagonach do obozu zagłady odprawianych było ok. 1,5 tys. osób. Badacze nie znają ani jednej relacji bezpośredniego świadka, która mówiłaby o tym, co się działo na samej rampie. Jednak świadkami zbrodni byli mieszkańcy ul. Kalinowszczyzna, którą pędzono Żydów. Dramat wiedzieli też pracownicy rzeźni. Po wojnie przy Turystycznej nadal odbywał się ubój mięsa. W 1949 r. utworzono tam Zakłady Mięsne, które również były rozbudowywane. W latach 90. przedsiębiorstwo działało jeszcze pod szyldem LubMeat SA, ale w 2002 r. kłopoty finansowe doprowadziły do upadku firmy. To właśnie od tej pory pogłębia się degradacja rzeźni.
    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego

      Tematy ważne dla Lublina

      Tematy
      Ludzie
      Miejsca

      Warto przeczytać

      Magazyn Kuchnia
      Magazyny
      Licytacje, przetargi
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu nie wyraża zgody na zwielokrotnianie ani inne korzystanie z utworów rozpowszechnionych w tym serwisie, w celu eksploracji tekstów i danych. Więcej informacji w zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych.