Kto zabił rodzinę właściciela odlewni żeliwa? Sławomir P. najpierw został uniewinniony...

Koniec stycznia 2006 roku. W mieszkaniu przy ul. Skrzetuskiego na LSM należącym do byłego właściciela odlewni żeliwa na lubelskim Zadębiu dochodzi do makabrycznej zbrodni. Morderca wchodzi do mieszkania, zabija byłą żonę przedsiębiorcy 42-letnią Danutę B. i jego 22-letnią córkę, studentkę. Zadaje im po kilkanaście ciosów nożem. Wychodząc, zabija jeszcze psa. Najwięcej szczęścia ma syn biznesmena, który dwa dni przed morderstwem wyjechał na narty do Włoch (na Lubelszczyźnie trwały wtedy zimowe ferie).

Komendant lubelskiej policji natychmiast powołuje specgrupę, która ma ustalić, kto dokonał tej makabrycznej zbrodni. Na początku policjanci wiążą zabójstwo z interesami właściciela odlewni, który na szeroką skalę handlował złomem, także na Wschodzie.

Śledztwo się rozwija i podąża w zupełnie innym kierunku. Specgrupa ustala, że morderca został wpuszczony do mieszkania, więc policja poszukuje go w gronie rodziny, znajomych i sąsiadów ofiar. Bez efektu. Sprawa na długie miesiące utknęła w martwym punkcie.

Przełom następuje w październiku 2006 r., kiedy policja łączy pewne fakty i przeszukuje mieszkanie Sławomira P., mieszkańca podlubelskiej miejscowości, członka dalekiej rodziny zamordowanych kobiet. Śledczy przeczesują cały dom, kiedy nic nie znajdują, biorą się za ogród.

Po kilku dniach w przydomowym szambie znajdują nadpalone części telefonów komórkowych. Takie same aparaty zginęły z mieszkania zamordowanych kobiet. Ten fakt potwierdziła ekspertyza wykonana w jednym z londyńskich laboratoriów.

Policja ogłasza w mediach, że podczas zatrzymania podejrzany nie był zaskoczony i nie stawiał oporu. Sławomir P. przyznaje się do zabójstwa. Według śledczych jego motywem było to, że zamordowane kobiety nakłaniały żonę Sławomira P. do rozwodu.

Komendant główny policji w Warszawie za rozwikłanie sprawy daje policjantom prowadzącym dochodzenie nagrody finansowe i ordery. Wszystko w blasku fleszy filmuje telewizja, o funkcjonariuszach rozpisują się gazety.

Tymczasem sprawa, która miała być spektakularnym sukcesem policji, w opinii sądu okręgowego okazuje się zupełną wielką kompromitacją. Po dwóch latach Sławomir P. oskarżony o podwójne morderstwo zostaje uniewinniony.

Już na pierwszej rozprawie niespodziewanie oświadcza, że jest niewinny. Nie chce składać dalszych wyjaśnień. Wtedy jego obrońca Jerzy Buchliński zarzuca policji niechlujne prowadzenie śledztwa. Adwokat zwraca uwagę, że na niektórych protokołach z policyjnych przesłuchań brakuje np. podpisów policjantów prowadzących czynności.

W uzasadnieniu wyroku sędzia punktuje: - Śledztwo zeszło na manowce, bo policja uznała, że wystarczy samo przyznanie się do winy Sławomira P. Policja uznała sprawę za zakończoną, rozdano ordery, nagrody i awanse.

Sąd ostro krytykuje funkcjonariuszy za to, że przyjęli tylko jedną hipotezę. Jego zdaniem oskarżony się przyznał, bo był w fatalnej kondycji psychicznej, tymczasem w chwili zabójstwa przebywał w Cieszynie, 480 kilometrów od Lublina.

Ale to nie wszystko. Okazuje się, że angielska ekspertyza, na której opierali się śledczy, nie stwierdziła jednoznacznie, że zniszczone telefony należały do zamordowanych. Sędzia Piotr Romański kwituje w uzasadnieniu wyroku, że policjanci prowadzący tę sprawę nadają się "tylko do roznoszenia zawiadomień". Policja nie komentuje tego wyroku. Sławomir P. po dwuletniej odsiadce wychodzi na wolność.

Na tym nie koniec, bo prokurator odwołuje się do sądu apelacyjnego. Bezskutecznie. Zanosi się na największą kompromitację policji od lat.

Efekt przynosi dopiero kasacja w Sądzie Najwyższym. Proces rozpoczyna się od nowa. Tym razem sąd wymierza Sławomirowi P. dożywocie. Ten wyrok jest jednak niejednoznaczny. Z dwóch sędziów zawodowych jeden głosował za skazaniem, a drugi za uniewinnieniem.

W grudniu 2011 roku dożywocie uchyla sąd apelacyjny. Zwraca uwagę na zupełnie nowe wątki, które trzeba wyjaśnić na powtórnych rozprawach. Choćby to, ile czasu w szambie leżały elementy telefonów. Biegły oszacował, że od kilku do kilkunastu lat. Jeśliby tak było w rzeczywistości, wykluczałoby to, że należały do ofiar.

Sąd apelacyjny zauważył też, że nie wiadomo, kiedy dokładnie zginęły matka z córką. Brakowało nie tyle przybliżonej godziny morderstwa (od tego zależało utrzymanie się alibi Sławomira P. i jego pobyt w Cieszynie), ale też dnia.

Sędzia odczytując wcześniejsze wyjaśnienia Sławomira P., wraca do tego, co mówił po zatrzymaniu. Wówczas, w 2006 roku przyznał się do zbrodni. - Mam luki w pamięci. Nie mam żadnych snów. Nie wiem, dlaczego zabiłem. Tak przypuszczam, w sumie jestem pewien - opowiadał wtedy przed prokuratorem. Sławomir S. żadnych szczegółów jednak nie ujawnił.

Potem te słowa odwołał i stwierdził, że przyznanie wymusili na nim policjanci. Wyliczał, że odmawiali mu snu, pójścia do toalety, trzymali na zimnie w samej bieliźnie, straszyli nie tylko gwałtem w więzieniu, ale i igłami, których się panicznie bał. - Stwierdziłem, że muszę się przyznać, aby to się skończyło - tłumaczył przed sądem Sławomir P.

Konieczny był więc trzeci proces przed sądem okręgowym. Rozpoczął się w maju 2012 roku. Obrońca znów wnioskował o uniewinnienie, prokurator domagał się dożywocia. Sąd miał ustalić, ile czasu elementy telefonów leżały w szambie.

Już raz biegły uznał, że od kilku do kilkunastu lat, co oznaczałoby, że to nie komórki zamordowanych. Podobnie jest z datą morderstwa - nie było przekonujących wyliczeń, kiedy dokładnie mogły zginąć obie kobiety.

Trzeci proces dobiega końca w kwietniu 2013 roku. Sąd pierwszej instancji po raz drugi wysyła Sławomira P. do więzienia do końca życia, ale po raz drugi orzeczenie nie jest jednogłośne. Za uniewinnieniem jest bowiem jeden sędzia, ale został on przegłosowany.

Skazanie Sławomira P. sąd uzasadnia tym, że po zatrzymaniu S. przyznał się do zbrodni, zarówno przed prokuratorem, jak i w sądzie, który zamykał go w areszcie. Gróźb policjantów nie potwierdził.

W lutym 2014 roku po odwołaniu pełnomocnika P., sąd apelacyjny prawomocnie uznaje, że dożywocie jest zbyt surowe. Skazuje Sławomira P. na karę 25 lat więzienia z możliwością ubiegania się o przedterminowe zwolnienie po 20 latach odsiadki.

- Sławomir P., gdy po pierwszym procesie wyszedł na wolność, nie łamał prawa, a i wcześniej nie dopuszczał się przestępstw - argumentuje sędzia. Adwokat składa kasację w Sądzie Najwyższym, ale tym razem najwyższa instancja uznaje ją jako bezzasadną.