Gdy docieramy na plac budowy ekspresówki, jest już grubo po godzinie 9 rano, ale nadal panuje przymrozek. Jadąc od Lublina skręcamy w Bogucinie w lewo. Przed nami księżycowy krajobraz: góry ziemi, koparki, wywrotki. Z tego wszystkiego wyraźnie już jednak przebija zarys dwóch szerokich pasów jezdni. To będzie droga S 17.
Parę liczb: niemal 25 km od węzła Sielce do węzła Bogucin, czyli od Kurowa niemal do Lublina. 20 obiektów inżynierskich, czyli wiaduktów, mostów i przepustów pod drogą, którymi będą mogły migrować zwierzęta.
Wszystko budowane od marca tego roku za trzy i pół miliarda złotych. Droga ekspresowa, tempo budowy podobne. Już w marcu 2013 r. ten odcinek S 17 ma być otwarty.
- Spodziewamy się, że za rok większość prac będzie zakończona. Wykonawca zdaje sobie sprawę, że w zimie nie będzie warunków do prac wykończeniowych - mówi inżynier Jerzy Kasperek z Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, który odpowiada za budowę S 17 od Kurowa aż do Piask.
- Ogromne przedsięwzięcie. Nie ma sobie równych na Lubelszczyźnie - dodaje Kasperek.
Kaprysy natury mają ogromny wpływ na budowę. Robotnicy bez żalu żegnali lato. - Było niezbyt przyjazne. Padało. Budowa odbywa się praktycznie w szczerym polu. Na błocie nic nie można robić - tłumaczy Krzysztof Nalewajko z GDDKiA. Sucha jesień pozwoliła przyspieszyć prace. Teraz zimnymi porankami znów wszystko idzie wolniej. Gdy słupek rtęci opada poniżej zera, nie wolno wylewać bitumicznych warstw nawierzchni.
Robotnicy i tak mają co robić. W Bogucinie, w miejscu, gdzie fragment dotychczasowej szosy Lublin-Warszawa zniknął i powstał prowizoryczny objazd, budują wiadukt, którym pobiegnie w przyszłości S 17 nad obecną DK 17.
Wzdłuż szerokiego pasa ziemi, który stanie się drogą ekspresową, widać już wysypane warstwy grubego kruszywa, na nim drobniejsze. Wszystko spoczywa na specjalnej mieszaninie piasku i cementu. - Warstwy pod właściwą nawierzchnią mają 91 cm grubości - mówi Kasperek. Nalewajko wskazuje cylindryczne otwory w jezdni. To ślad po próbkach pobranych do laboratorium, gdzie bada się, czy wylana już nawierzchnia ma odpowiednią jakość.
Docieramy w okolice Garbowa. S 17 ominie miejscowość szerokim łukiem. Wieże kościoła, który dziś stoi tuż przy DK 17 widać w oddali. Od stojącego 200 metrów dalej żurawia dobiega głuchy łoskot.
- Droga biegnie przez różne gleby. W okolicach Bogucina mieliśmy lessy, tu był teren podmokły, trzeba było wybrać torf i osuszyć podłoże. Nawieziono tu piasek i teraz urządzenie, nazywamy je po prostu ?ubijaczką?, spuszcza na piach 15-tonowy ciężar - opisuje Nalewajko. Znów słychać potężne łup! Ciężar znów uderzył w ziemię.
Od marca z budowy S 17 wywieziono już ponad cztery miliony metrów sześciennych gruntu. Podobno gdyby ustawić ciężarówki z tą ziemią, jedna za drugą okrążyłyby Ziemię na równiku.
Jedziemy jeszcze dalej. Widać rosnącą już konstrukcję wiaduktu, którym nad S 17 będzie biec droga powiatowa Garbów - Borków. Obok stoją wielkie słupy linii wysokiego napięcia o mocy 400 kilowolt. Tędy z elektrowni Kozienice dostarczany jest prąd do Lublina.
- Na długości siedmiu i pół kilometra linia kolidowała z zaprojektowanym przebiegiem S 17. Nie można było budować drogi bez przeniesienia linii - mówi Nalewajko pokazując nowe słupy.
Ile dzisiaj jedzie się z Kurowa do Lublina? - Przy dużym ruchu mniej więcej godzinę - ocenia Nalewajko. - W najlepszym wypadku godzinę - dorzuca Kasperek.
Gdy za półtora roku S 17 będzie otworzona ten fragment trasy Warszawa-Lublin przejedziemy w około kwadrans.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Ogłoszenie Płatne
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze