Jego fotoreportaż o zimie stulecia (1978/79) był niedawno hitem na naszej stronie internetowej lublin.wyborcza.pl.
Jacek Mirosław, rocznik '44, jest już emerytem. Od lat 70., jako fotoreporter 'Sztandaru Ludu', dokumentował życie miasta. Teraz porządkuje i skanuje swoje zdjęcia z myślą o wydaniu dwóch albumów. Jednego pamiątkowego, z ładnymi widokami Lublina. Drugi miałby pokazywać, jak wyglądała codzienność PRL-u.
- Takich zdjęć mam bardzo dużo, z różnych uroczystości, z przyjazdów przedstawicieli władzy. No i oczywiście z życia codziennego - opowiada Jacek Mirosław.
Fotografią pasjonował się ojciec Mirosława. Fascynowały go zdjęcia mistrza Edwarda Hartwiga. - Ale ojciec nie był zawodowcem. Fotografował głównie rodzinę. W zasadzie to nawet mnie trochę do tego zniechęcił, bo ciągle ustawiał nas do zdjęć, musieliśmy mu pozować, więc przez to długo nie brałem aparatu do ręki. Dopiero gdzieś na drugim roku studiów pomyślałem sobie, że skoro w domu jest taka lustrzanka, bardzo dobry aparat Exakta Varex, to porobię trochę zdjęć. Poszliśmy z kolegami do ogrodu botanicznego i tam zrobiłem pierwsze zdjęcia - opowiada Mirosław.
Po powrocie z Botanika młodszy brat wywołał mu film w zwykłym kuchennym talerzu. Potem techniki robienia zdjęć i ich obróbki Mirosław uczył się z podręczników.
Na zdjęciu al. Solidarności.
Pierwszą pracą Jacka Mirosława był etat w biurze głównego konstruktora Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku (jest absolwentem Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie). W tym czasie współpracował m.in. z 'Głosem Świdnika'. Gdy zwolnił się etat fotoreportera w 'Sztandarze Ludu' (organ Komitetu Wojewódzkiego PZPR), zaczął ubiegać się tam o pracę. Ponieważ w swoim dorobku miał już trochę zdjęć, które wcześniej ukazywały się w gazetach, został przyjęty bez stażu. Był rok 1973. Nigdy nie należał do PZPR.
Tematy zdjęć? - Generalnie niczego mi nie narzucano. Chociaż oczywiście wiadomo, jak przyjeżdżał Gierek czy jakiś ambasador radziecki, to im robiło się zdjęcia. Żeby zdjęcie poszło do gazety, musiało być poprawne. Nie było takiego jak teraz polowania na dziwne miny, przynajmniej ja nie robiłem takich zdjęć, chociaż teraz trochę żałuję - opowiada Mirosław.
Fotografowie mieli na przykład zalecenie, by Gierka nie fotografować z któregoś profilu, ale to obowiązywało raczej pracowników prasy centralnej. Mirosław nie stosował się do tych wytycznych. Ale po wizycie Gierka w FSC, retuszował złotego zęba I sekretarzowi Komitetu Wojewódzkiego PZPR Piotrowi Karpiukowi, bo za bardzo błyszczał.
Czym się różniła praca w 'Sztandarze' od pracy fotoreportera po upadku PRL? - Na pewno nie było takiego tempa. Na wszystko był czas, mogłem pójść do kawiarni w hotelu Unia i na spokojnie poczytać gazetę. Choć oczywiście nie zawsze, bo jak się jechało w teren, wstawało się wcześnie rano - wspomina Mirosław. A pieniądze? - Kokosów nie było, ale nie mogłem narzekać. Jak wziąłem na raty trabanta, to go spokojnie spłaciłem z wierszówki - dodaje.
Krakowskie Przedmieście, lata 70. Kamienica po prawej stronie to obecny hotel Vanila. Teraz budynek ma dobudowane piętro.
W listopadzie 1973 r. nad Lublinem przeszła potężna wichura, która strąciła pozłacanego koguta wieńczącego Bramę Trynitarską. Po dwóch latach kogut wrócił na swoje miejsce. Całą operację śledził wtedy tłum gapiów. Jacek Mirosław robotnikom wieszającym koguta towarzyszył na szczycie wieży.
Jacek Mirosław: - FSC wiele razy fotografowałem przy różnego rodzaju uroczystościach, ale zawsze marzyłem, by wejść i tak bez kontroli porobić zdjęcia. Poprosiłem fotografa zakładowego, by załatwił mi przepustkę, załatwił, więc zrobiłem zdjęcia, podczas przerwy śniadaniowej, ukazały się w Sztandarze, a potem chyba przez rok nie chcieli mnie wpuścić do FSC. Chyba nie podobało im się, że ludzie mają brudne ręce, piją mleko z butelki i widać jak resztki zlewają do wiadra - opowiada Mirosław.
Inna historia z robotnikami w roli głównej. - W Sztandarze była seria zdjęć, na której pokazywaliśmy ludzi pracy. W jakiejś hucie szkła, gdzieś w chełmskim, sfotografowałem sześciu robotników. I jak to w pracy - jeden był bez koszuli, inny w podkoszulku i uznali, że takie zdjęcie nie może pójść i trzeba im domontować koszule.
Na zdjęciu przerwa śniadaniowa w FSC.
Fotomontaż z koszulami nie był odosobnionym przypadkiem. Mirosław wspomina, jak któregoś dnia trzeba było zrobić zdjęcia, jak cała egzekutywa w czynie społecznym buduje Zalew Zemborzycki. Karczowali pnie drzew. - Zrobiłem zdjęcia, wróciłem do redakcji a tam uznali, że pierwszy sekretarz - towarzysz Karpiuk, rąbie za mały pień. Trzeba było dać mu większy. No to pień odcięli z innego zdjęcia i ordynarnie dokleili Karpiukowi. Fotomontaż był tak widoczny, że potem wielka afera wybuchła. Już nie pamiętam dokładnie, ale to pewnie ktoś z czytelników zauważył, doszło do komitetu i na pewno naczelnego na dywanik wezwali.
Jacek Mirosław: - Kiedy skończyłem jakiś temat i zostały mi dwie klatki, to zanim oddałem film do wywołania, robiłem zdjęcia na ulicy. Zawsze coś się działo: a to jakaś stłuczka, a to palący się autobus. Najwięcej zdjęć miałem z Krakowskiego Przedmieścia, z odcinka pomiędzy siedzibą Szandaru [mieściła się w dzisiejszym rektoracie UM przy Racławickich - red] a Krakowskim 68, gdzie było laboratorium Centralnej Agencji Fotograficznej wywołujące zdjęcia do wszystkich lubelskich gazet.
Na zdjęciu: budka z rybami przy ul. Krótkiej.
W latach 1955-1976 w dawnej rezydencji Zamoyskich w Kozłówce działała Centralna Składnica Muzealna. Trafiały do niej dzieła, które państwo kupowało od artystów, np. na różnego typu wystawy. Te zbiory były podstawą do stworzenia Galerii Sztuki Socrealizmu, działającej przy Muzeum Zamoyskich.
Zanim jednak powstała Galeria, socrealistyczne dzieła gromadzone m.in. w pałacowej kaplicy.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze