Rekonstruktor motocykli, audiofil. Zobacz kreatywnych z Lublina [ZDJĘCIA]

Adam "Wzorek" Banaszek, rekonstruktor motocykli: - Zawsze interesował mnie zapach benzyny i warkot silników, ale motocyklistą zostałem dopiero, jak się usamodzielniłem. Teraz to odreagowuję. Nie jestem typowym motocyklistą, nie potrafię siąść na motocykl i jechać cały dzień. Wolę raczej naprawiać, przebudowywać.

Z wykształcenia jestem mechanikiem, ale uczenie się jej tylko na syrence znudziło mnie. Zacząłem więc zaczytywać się w literaturze pięknej i poszedłem na studia humanistyczne. Jednak dopiero tutaj, w warsztacie, znalazłem swoje miejsce. Motocykle skupuję od 15 lat, na początku dla siebie. Pierwszym pojazdem była honda CX z 1975 roku. Ludzie się dziwili, pytali, po co mi ten śmietnik?

TOMASZ RYTYCH

Wszyscy zachwycali się najnowszymi maszynami, a ja grzebałem się w "wynalazkach". To nie są maszyny do szaleństw i jazdy 200 km na godz. One mają zupełnie inny styl jazdy. Dwa lata temu założyłem w Świdniku firmę Motors Work. Albo sam kupuję dany motocykl, odbudowuję go i wystawiam na sprzedaż, albo trafia do mnie pojazd kupiony przez klienta i według jego wskazówek go odnawiam.

Jak tłumaczy motocykle używane w Polsce zazwyczaj nie są w najlepszym stanie, dlatego 98 proc. maszyn sprowadza z Niemiec lub z Holandii. - Większość z nich pochodzi z lat 70., to są najlepsze lata motoryzacji, powstawały wtedy prawdziwe perły konstrukcyjne. Przez moje ręce przeszły już wszystkie kultowe modele, przede wszystkim hondy, motocykle, które kiedyś zagroziły samemu harleyowi - mówi Banaszek. -  Motocykle, które robię, muszą być dopieszczone, wzorcowe. Nadużywam tego słowa, stąd moje przezwisko "Wzorek". W takiej pracy potrzeba dużo cierpliwości. Niekiedy po trzy razy trzeba rozbierać maszynę, poprawiać jakiś element

Fot. Tomasz Rytych / Agencja Gazeta

Podkreśla, że od kilku lat klasyczne motocykle stają się znowu modne. - Ludzie zadają coraz więcej pytań, pojawiają się klienci z zagranicy, także mam nadzieję, że w końcu przerodzi się to w prawdziwy biznes. Z drugiej strony zastanawiam się, czy nie zabije to pasji. Moją pracę trudno nazwać tylko rzemiosłem, każdy model, który rekonstruuję, jest inny i przy każdym się wypalam. Po oddaniu zrekonstruowanego pojazdu przez tydzień choruję - przyznaje Adam Banaszek

- Produkcja pędzli jest rzemiosłem, ale ocierającym się o sztukę. Najpierw wybiera się odpowiednią wiązkę włosia, dobiera odpowiednią skuwkę, czyli metalową tulejkę, gdzie umieszcza się włosie. Do tego dokłada trzonek i wszystko wzmacnia klejem - opowiada Agata Kozłowska. - Samo nabicie pędzla trwa chwilę, proces technologiczny zajmuje jednak kilka dni, wszystko trzeba wysuszyć, oznakować, ostemplować. W pędzlach, które można kupić w markecie, włosie nie jest ułożone w kształt stożkowy czy okrągły, tylko jest cięte, a to największy błąd. Firma Pędzle-Kozłowski działa od 1956 r., założył ją jeszcze ojciec jej męża.

JAKUB ORZECHOWSKI

- Pracuję tu już 20 lat. Skończyłam politologię, ale "bycie" z pędzlami zmusiło mnie do pójścia na kursy kierunkowe np. wizażu, czy stylizacji paznokci. Chciałam zapoznać się z dziedzinami, dla których produkujemy pędzle, ułatwia to wyczucie oczekiwań klienta - mówi Kozłowska.

Teraz zajmuje się głównie zarządzaniem firmą, ma nadzieję, że niedługo zastąpi ją w tym syn. - Robimy pędzle do makijażu, paznokci, daktyloskopii, prac technicznych i pędzle artystyczne. Produkujemy też wyroby na specjalne życzenie klienta. Kiedyś klientka zamówiła u nas pędzel do pudru z włosia kuny, jest to najdroższe włosie na rynku, dlatego taka pudrówka kosztowała ponad 700 zł. Oczywiście spełniliśmy jej życzenie. Do tej pracy potrzebne jest morze cierpliwości, bo wszystko robimy ręcznie, więc już po pierwszej godzinie widać, czy ktoś się nadaje - nie ukrywa Agata Kozłowska.

JAKUB ORZECHOWSKI

We własnym biznesie sukces nie przychodzi łatwo. - Nie zawsze ten, kto ciężko pracuje, odnosi sukces. Potrzeba do tego szczęścia, ale musi być ono wypracowane. Kiedy kocha się to, co się robi, praca nie jest tylko obowiązkiem, tylko codziennym spełnianiem się.

- Zawsze wydawało mi się, że człowiek pracuje albo dlatego, że to lubi, albo dla pieniędzy, żeby mieć fundusze na to, co lubi. A mnie udało się połączyć te elementy. Swoją pierwszą grę stworzyłem z tatą, jak miałem pięć lat. Polegała ona na dotarciu z domu do pracy. Było to zaraz po 1989 r., więc wzbogaciliśmy ją o absurdy PRL-u - wspomina Adam Kwapiński.

Z Michałem Sieńko, jego wspólnikiem, spotkał się na uczelni. W ramach studiów doktoranckich prowadził tam warsztaty z projektowania gier. Michał w nich uczestniczył. Powstała wtedy gra "W Zakładzie. Lubelski Lipiec 80".

- Chcieliśmy ją wydać, dlatego w styczniu 2012 r. zapadła decyzja: rejestrujemy firmę. Na razie w Fabryce Gier Historycznych pracujemy w czteroosobowym składzie. Wydaliśmy siedem i pół gry ? jedna ukazała się najpierw w Polsce, a potem w rozbudowanej wersji w Niemczech, stąd ta połówka - tłumaczy Kwapiński.

Zajmują się przede wszystkim grami historycznymi i fantastycznymi. Jak tłumaczy Kwapiński chcą zachęcić ludzi do myślenia. - W naszych grach dużo zależy od gracza, a nie od rzutu kostką. Uczestnicy zabawy mają wiele wyborów i możliwości. Sam lubię tytuły strategiczne, wymagające, które uruchamiają szare komórki. Kiedy siadam do planszy, zakładam, że każdy gracz ma równe szanse, dlatego nie lubię grać w swoje gry, znam je o wiele lepiej niż inni - mówi.

Czas od ukończenia prototypu, nad którym prace mogą trwać nawet pół roku do wydania gry to ok. czterech miesięcy. Produkty Fabryki  Gier Historycznych można dostać już w Ameryce, czy Azji. Na przykład Japończycy szczególnie zainteresowali się grą o Zygmuncie Auguście. Polega ona na zdobyciu władzy przez dany ród. W trakcie gry uczestnicy zdobywają różne urzędy senackie, negocjują z państwami ościennymi, budują swoje wpływy za granicą.

- Słuchanie muzyki z radia czy telewizora to niesłuchanie. Żeby usłyszeć prawdziwe brzmienie, trzeba mieć odpowiedni sprzęt. Ważna jest fizyczność dźwięku, jego namacalność. W stosunku do innych sprzętów muzycznych gramofon jest wdzięcznym urządzeniem, można dużo w nim zmieniać, dopasować do własnego słuchu, bo każdy ma indywidualne podejście do muzyki - mówi Janusz Sikora.

JAKUB ORZECHOWSKI

Od 33 lat prowadzi firmę, która zajmuje się obróbką metali kolorowych. Kiedyś naprawiał też wzmacniacze tranzystorowe, lampowe, kompakty. - W szkole grałem w różnych zespołach na gitarze, ale w końcu stwierdziłem, że jestem bardziej rzemieślnikiem niż wirtuozem. Zająłem się więc sportem, potem założyłem firmę i muzyka wróciła - opowiada Sikora. - Mój pierwszy gramofon "Adam" był polskiej produkcji, kiedy w 1983 r. weszła płyta kompaktowa, sprzedałem go i kupiłem nowy sprzęt. Brakowało mi jednak tej naturalnej barwy skrzypiec czy saksofonu, cyfrowy dźwięk ciągle dźwięczał mi w uszach.

Siedem lat temu stwierdził, że pora wrócić do gramofonu, kupił sprzęt za 25 tys. zł. - Niestety, okazało się, że nie grał jak powinien, coś trzeszczało, szumiało. Próbowałem go naprawić, ale nie udało się. Półtora roku później stworzyłem swój własny gramofon. Moja żona wtedy bardzo ciężko chorowała i to było też po to, żeby nie zwariować, żeby zająć się czymś - wspomina Sikora.-  Konstrukcja gramofonu nie jest trudna. To po prostu talerz, który obraca się na łożysku, wystarczy dobrze ustawić obroty do prędkości nagrywanej płyty. Najważniejszy jest napęd. Oczywiście wcześniej trzeba opracować technologię i prototyp. Samo wykonanie takiego odtwarzacza trwa trzy, cztery tygodnie.

Gramofony wciąż traktuje hobbystycznie. - Fascynuje mnie robienie czegoś nowego, nie lubię powielać. Zamówień mamy coraz więcej, myślę, że w przyszłym roku połowa zleceń dla naszej firmy będzie dotyczyła właśnie gramofonów. W ciągu ostatnich trzech lat nastąpił ogromny wzrost zainteresowania takimi urządzeniami - podkreśla Sikora. -  2,5 proc. światowej sprzedaży muzyki opiera się na winylach. Ludzie chcą mieć pewność, że za 40 lat posłuchają sobie płyty, za którą sporo zapłacili, a kompakty tyle nie przetrwają. Ani kaseta magnetofonowa, ani cyfrowa, ani MP3 nie są w stanie dorównać winylowi.

JAKUB ORZECHOWSKI

Historie wszystkich "Kreatywnych" można poznać na stronie www.kreatywni.lublin.eu.