- Po raz pierwszy przyjechałem tu dopiero kilka lat temu. Gdy zobaczyłem to miasto powiedziałem "Jezus Maria, dlaczego nigdy wcześniej tu nie byłem?" - mówił Filip Bajon, reżyser filmu "Panie Dulskie", którego akcja obejmuje 100 lat i rozgrywa się głównie w Lublinie.
W Lublinie kręcone były wszystkie sceny plenerowe, m.in. na Starym Mieście, na dworcu PKP i lubelskim lotnisko. - To fantastyczne miasto, bo jego przestrzenie są praktycznie gotową scenografią. Kiedy stanie się z kamerą na Starym Mieście, można obrócić ją o 360 stopni i nie używając żadnej scenografii, po prostu kręcić film - dodaje reżyser.
Naszym miastem zachwycona była też Krystyna Janda, która wciela się w babcię Dulską. - Kręciłam tu wiele filmów i zawsze lubię tu wracać. To miasto jest gotowym tłem do wielu historii filmowych - mówi. Na Facebooku napisała "Lublin kochany Lublin", a wpis opatrzyła dwoma zdjęciami Starego Miasta. Polubiło to kilka tysięcy osób.
W obsadzie oprócz Krystyny Jandy znaleźli się także: Olgierd Łukaszewicz, Andrzej Chyra, Katarzyna Figura, Maja Ostaszewska i Sonia Bohosiewicz. Miasto dołożyło do produkcji 300 tys. zł.
Dla wszystkich, którym jeszcze śnią się po nocach "Śluby panieńskie", będzie to zapewne nie lada zaskoczenie. Z karkołomnego pomysłu dopisania kolejnych aktów do "Moralności Pani Dulskiej", Filipowi Bajonowi wyszedł film całkiem udany. Snując na ekranie bardzo prawdopodobną kontynuację dramatu, reżyser przednio się bawi, a wraz z nim widzowie.
Bajon dość swobodnie miesza retrospekcje nasycone subiektywnością wspomnień. Układają się one w barwną mozaikę na tle historii kraju, w którą Dulscy nigdy się nie mieszali. Reżyser też się nie miesza, choć wydobywa smaczki każdej z epok. Przenosi nas na zmianę do początku XX wieku, które znamy z oryginału, do lat 50. i czasów bliższych współczesności.
To właśnie wtedy, już w wolnej Polsce, reżyserka filmowa Melania (Maja Ostaszewska) zainspirowana odwiedzinami szwajcarskiego profesora poznanego na festiwalu, odkrywa tajemnice domu, w którym zawsze niepodzielnie rządziły kobiety - najpierw jej babka, trzymająca rodzinę razem sławetna pani Dulska (świetnie czująca konwencję Krystyna Janda), potem matka (Katarzyna Figura). Zresztą cały film należy do kobiet: na drugim planie także aferzystka Katarzyna Herman czy Sonia Bohosiewicz jako żona niewiernego ubeka.
Wszystko zostało utrzymane w duchu ciepłej tragifarsy, jakby celowo zalatującej naftaliną, z elementami kryminału i zagadką zbrodni związaną z opisanym przez Zapolską mezaliansem. Choć chwilami "Paniom Dulskim" ciąży teatralny rodowód, a intryga - mimo narracyjnych zabiegów - jest dość przewidywalna, seans upływa przyjemnie.
W lekko przerysowane postaci można uwierzyć. W relacje pomiędzy nimi również. Opowieść o zakłamaniu, dbaniu o konwenanse i pozory jest nam przecież bliższa niż się wydaje. Świadczą o tym powtarzające się w kamienicy Dulskich przypadki. Pewnego dziedzictwa trudno się pozbyć.
Bajon nie jest odkrywczy, dostrzegając uniwersalność obserwacji Zapolskiej: przeklęta dulszczyzna była w nas i będzie, niezależnie od zmieniających się systemów i obyczajów, do których Dulscy potrafią się zawsze zaskakująco dobrze przystosować - nie zmieniając przy tym siebie. Choć pewne zmiany jednak zachodzą, co twórca ironicznie komentuje poprzez podejście Melanii, przedstawicielki najmłodszego pokolenia gotowego dla kariery prać prywatne brudy poza własnym domem.
Cóż, w końcu ekshibicjonizm i rozliczenia z przeszłością są dziś w cenie. Dulska pewnie przewraca się w grobie.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze