Oceniamy lubelskich posłów. Kto w elicie, a kto do oślej ławki [RANKING]

Zdecydowanie najlepsza posłanka Lubelszczyzny. Na początku kadencji została ministrą sportu. Miała być tylko ładniejszą twarzą Euro2012, ale okazała się skuteczną organizatorką. Postawiła na upowszechnianie sportu. Stąd jej sztandarowa kampania Stop zwolnieniom z WF-u oraz inwestycja w Siatkarskie Ośrodki Sportowe przy szkołach publicznych. Bledną przy tym wpadki związane z niewiedzą, kto gra w piłkarskim Superpucharze Polski czy wydanie 6 mln zł na koncert Madonny na Stadionie Narodowym (prokuratura nie stwierdziła działania na szkodę interesu publicznego). Odeszła z ministerstwa, bo jak sama mówiła: w polityce rządzą mężczyźni, a w sporcie jeszcze bardziej. Oni załatwiają sprawy przy wódce, whisky i cygarach. Wróciła do ław poselskich i nie bała się podejmować trudnych tematów. Jako jedyna z nielicznych parlamentarzystów z Lubelszczyzny głosowała za przyjęciem kontrowersyjnych projektów światopoglądowych, takich jak konwencja przeciw przemocy, ustawa o in vitro czy o uzgodnieniu płci. Oprócz tego aktywnie uczestniczyła w pracach w komisjach finansów publicznych i zdrowia.

Minus? Coraz mniej czasu dla swojego okręgu wyborczego. Jest jedną z medialnych twarzy całej PO. O Lublinie jednak nie zapomina. Jako minister sportu przeznaczyła 50 mln (ok. połowę potrzebnych środków) na budowę otwartego wczoraj basenu olimpijskiego.

Mucha jest liderką lubelskiej listy PO w jesiennych wyborach.

Ciężko o nim powiedzieć inaczej niż fachowiec. Był nauczycielem, dyrektorem szkoły, kuratorem i podsekretarzem stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej. Nie dziwne więc, że w Sejmie zajmuje się głównie tematami związanymi z oświatą. Słuchany nie tylko w Prawie i Sprawiedliwości, ale też przez rządzącą koalicję, która pochyla się nad jego poprawkami do ustaw. Gdy był nauczycielem, pracował głównie w szkołach zawodowych, m.in. w Technikum Ekonomicznym im. Vetterów. Stąd jego walka o dowartościowanie tych szkół. Doprowadził m.in. do tego, że nauczyciele zawodówek, którzy zajmują się kursami kształcącymi, są wynagradzani zgodnie z Kartą nauczyciela. Dzięki temu nie szukają pracy w innych placówkach.

W sprawach światopoglądowych zawsze głosuje zgodnie z linią partii. Nie bierze jednak udziału w wojenkach przy okazji debat dotyczących kontrowersyjnych tematów.

W lubelską politykę po porażce w 2010 roku w wyborach prezydenckich z Krzysztofem Żukiem nie angażuje się.

Sprawka startuje z siódmego miejsca PiS.

Szef sejmowej komisji infrastruktury. Był tym, który najmocniej zabiegał o środki na budowę tras S17 i S19. W komisji pracowano też na rzecz modernizacji tras kolejowych. Efekt? Trasę do Warszawy mamy przejechać w półtorej godziny. Wielka modernizacja ma kosztować 3,5 mld zł i potrwa do 2020 roku. Żmijan na lubelskiej scenie politycznej jest w defensywnie. Dwa lata temu zrezygnował z ubiegania się o funkcję przewodniczącego partii w regionie. W zamian jego ludzie mieli zająć ważne miejsca w politycznej układance. Miejsce Żmijana zajął Włodzimierz Karpiński, ale z umowy się nie wywiązał.

Żmijan startuje z drugiego miejsca w okręgu chełmskim.

W naszym zestawieniu znajduje się zaocznie. Przez cztery lata nie był posłem z Lubelszczyzny, bo w wyborach jako szef nowo utworzonego wtedy Ruchu Palikota (potem Twój Ruch) startował z Warszawy. Przez długi czas jego ugrupowanie było trzecią siłą w parlamencie. Jednak okrzyknięta nową nadzieją lewicy partia systematycznie traciła posłów. Jak zwykle barwny i kontrowersyjny. Na początku kadencji ogłosił apostazję, czyli akt odejścia od wiary chrześcijańskiej.

Tłumaczył to m.in. tym, że nie chce być łączony z instytucją, która chroni pedofilów. Często wracał do katastrofy smoleńskiej. Obwiniał za nią Jarosława Kaczyńskiego i przekonywał, że Lech Kaczyński nie powinien spoczywać na Wawelu. Nie miał jednak wystarczającej siły przebicia, żeby zrealizować choćby część swoich postulatów, jak zrównanie związków partnerskich z małżeńskimi czy zalegalizowanie marihuany.

Największy plus? Doprowadzenie do zjednoczenia lewicy. Dzięki temu głosy lewicowego elektoratu nie rozproszą się.

Palikot wraca na Lubelszczyznę. Jest jedynką lubelskiej listy. Za punkt honoru stawia sobie to, żeby Centrum Spotkania Kultur było wolne od polityki (sam przeznaczył 120 tys. zł na konkurs architektoniczny). Protestuje przeciwko zmianom w statucie instytucji, które mogą prowadzić do wyłącznie chrześcijańskiej indoktrynacji CSK.

Teraz druga grupa posłów, którą zamykamy w kategorii - muszą odrobić lekcję.

Wielu wyborców Platformy jest bardzo rozczarowanych konserwatywnym i asekuranckim podejściem partii do spraw światopoglądowych. Raniewicz jest przedstawicielem właśnie tej frakcji PO. Konsekwentnie głosuje przeciwko związkom partnerskim i innym liberalnym projektom, nawet tym zgłaszanym przez rząd. Poprawił się w ostatnim głosowaniu nad in vitro, gdy zagłosował zgodnie z sugestiami premier Ewy Kopacz.

Jak sam mówi, nieprzypadkowo zasiadał m.in. w komisji administracji i spraw wewnętrznych. Szczyci się tym, że przy jego pomocy udało się wyremontować i unowocześnić Straż Graniczną w Chełmie. Mimo sympatii do pograniczników głosował za zmniejszeniem przywilejów dla służb mundurowych. Stara się być blisko ludzi. Założył fundację Młode talenty, która wspiera rozwój dzieci i młodzieży.

Co musi zrobić, żeby wejść do elity? Powinien czuwać, aby obwodnica Chełma i inne drogowe projekty dla Lubelszczyzny nie wypadły z rządowego planu.

Lider chełmskiej listy PO.

Był najmłodszym posłem kończącej się kadencji. Od początku zaangażowany w tworzenie struktur Ruchu Palikota (później Twojego Ruchu). Prawa ręka Janusza Palikota w Lublinie. Stara się być kopią swojego politycznego mentora. Zawsze dobrze ubrany i dobrze się wysławiający.

Szczególnie na początku kadencji usiłował być kontrowersyjny. Porównywał prezydenta Krzysztofa Żuka do Hitlera, bo ten pozwolił na przemarsz pseudokibiców przez miasto, a tym samym, zdaniem posła, przyzwalał na mowę nienawiści. O pomysłodawcach pomnika smoleńskiego mówił: Nie uprawiajcie nekropolityki. Nie depczcie trumien. Zejdźcie z nagrobków.

W drugiej części kadencji spuścił z tonu. Mimo że wielu jego partyjnych kolegów odeszło z partii, on trwał przy Palikocie do końca. Poznał się jako dobry organizator. W nagrodę dostał zaledwie drugie miejsce w okręgu chełmskim na liście Zjednoczonej Lewicy. Jeśli uzyska ponownie mandat, powinien postawić na merytoryczną pracę w komisjach.

W Sejmie pracowała głównie w komisji finansów publicznych i m.in. zabiegała o pieniądze na program budowy dróg lokalnych (np. na trasę nadwiślańską), współtworzyła przepisy o polskich bankach i gwarancjach bankowych dla lokat w SKOK-ach. Ufundowała m.in. stypendia dla dzieci i młodzieży przyznawane przez fundację Fundusz Lokalny Ziemi Biłgorajskiej.
Tokarska zaliczyła też kilka wpadek. Na sejmowej komisji zgłosiła poprawkę do budżetu, która przeznaczyła 16 mln zł na budowę Muzeum Jana Pawła II w Warszawie. Tokarska chciała tym samym uczcić 10. rocznicę śmierci polskiego papieża. Była też autorką pisma, w którym oburzała się, że Wyborcza zbyt ostro krytykuje barwy elewacji powstającego Centrum Onkologii
Była też przeciwko (podobnie jak wszyscy lubelscy parlamentarzyści PSL) ratyfikacji konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej.

Jeden z barwniejszych lubelskich posłów. Niestety, rzadko można to odnieść do działalności stricte politycznej. Poznański specjalizuje się w archeologii eksperymentalnej, zajmuje się m.in. rekonstrukcją strojów ludzi żyjących w minionych epokach. Jest też licencjonowanym pilotem paralotni. Na podstawie jego kapitalnych zdjęć robionych z lotu ptaka udało się odkryć m.in. bramę wjazdową, która prowadziła do kompleksu Grodów Czerwieńskich w Czermnie pod Tyszowcami. W interpelacjach pytał, czy Hiszpania zwróci Polsce równowartość 430 tys. dukatów, które w XVI wieku królowa Bona pożyczyła królowi Hiszpanii. Sprawa okazała się przedawniona. Pod koniec kadencji odszedł z Twojego Ruchu. Jako niezależny kandydat będzie startował z siódmego miejsca chełmskiej listy PO. W Sejmie pokazał już, że nie jest banalny. Teraz czekamy na dobre projekty ustaw.

Działalność ministra Karpińskiego jest przykładem dobrze wykonanej roboty na rzecz Lubelszczyzny. Był dobrym ambasadorem naszego regionu jako poseł i minister. Zdaniem prezydenta Lublina Krzysztofa Żuka kilku inwestorów nie przyjechałoby na Lubelszczyznę, gdyby nie negocjacje i spotkania w ministerstwie, którym kierował Karpiński. Według Żuka Karpiński to nasz minister.  W tej kadencji Sejmu największą część swojej działalności Karpiński skupił na pracy w Ministerstwie Skarbu. Doprowadził do tego, że Azoty Puławy znalazły się na przygotowanej przez ministerstwo liście podmiotów o strategicznym znaczeniu dla gospodarki państwa. Dzięki temu po połączeniu z zakładami w Tarnowie uniknęły wrogiego przejęcia szykowanego przez stronę rosyjską. Karpiński stanowczo sprzeciwił się pomysłom przeniesienia siedziby PGE Dystrybucja z Lublina do Gdańska. Oczywiście jak wszyscy posłowie na Lubelszczyźnie chwali się inwestycjami w infrastrukturę.

Do poprawy? Styl. Chyba już na stałe przylgną do niego słowa nagrane w restauracji Sowa i Przyjaciele: Ch...j tam z Polską wschodnią. Mimo że tylko cytował jednego z profesorów, to za użycie wulgaryzmów i wystawne ministerialne kolacje musiał przepraszać.

Mimo że jest szefem lubelskiej PO, startuje z dwójki.

Teraz przechodzimy do ostatniej kategorii posłów w naszym rankingu - ośla ławka. Dla nich mijająca kadencja powinna być ostatnią.

Krzysztof Michałkiewicz to jedyny lubelski polityki, który zasiada w Komitecie Politycznym PiS. Najważniejszym ciele statutowym partii. Jednak sam o sobie powiedział, że niewiele może i niewiele wie. Gdy pytaliśmy go o kształt listy na Lubelszczyźnie, odpowiedział: A co ja tam wiem? Jestem małym żuczkiem. Od udzielania informacji jest biuro prasowe i rzeczniczka partii pani poseł Elżbieta Witek. W takim razie trudno przypuszczać, że szef lubelskich struktur ugrupowania Jarosława Kaczyńskiego w innych sprawach ma więcej do powiedzenia.

Największy sukces w mijającej kadencji? Przed sądem domagał się 100 tys. zadośćuczynienia (za krzywdy i straty moralne) i takiej samej kwoty odszkodowania (utracone zarobki) za represje w stanie wojennym. Sąd uznał, że należy się mu jedynie 40 tysięcy. Przypomnijmy, że w 1983 r. Michałkiewicz wyemigrował do Australii, skąd wrócił w 1992 r.

Dziś startuje z drugiego miejsca listy PiS.

Na konferencji podsumowującą jej pracę w Sejmie przez ostatnie cztery lata niemal na jednym wdechu przez 15 minut opisywała swoje sukcesy. Według posłanki zawdzięczamy jej m.in. roczne urlopy macierzyńskie, lepszą opiekę dentystyczną w szkołach, kartę dużej rodziny, mniej biurokracji w prawie lotniczym, reformę urzędów pracy czy nawet polepszenie relacji dyplomatycznych z Egiptem. Uczciwiej byłoby jednak powiedzieć, że Gąsior-Marek po prostu chwali się osiągnięciami rządu, który z ław poselskich popiera.

Żeby nie być niesprawiedliwym, parlamentarzystka ma też swoje zasługi. Wspólnie ze wszystkimi lubelskimi posłami zabiegała: o budowę trasy S17, basenu olimpijskiego i modernizację trasy kolejowej do stolicy. Wysokie trzecie miejsce na liście PO (cztery lata temu była liderką) zawdzięcza temu, że jest bliską współpracownicą Włodzimierza Karpińskiego, szefa lubelskiej Platformy.

Autor największego skandalu obyczajowego w upływającej kadencji. O Szelidze, pośle z Biłgoraja, stało się głośno na początku 2014 roku, gdy Wyborcza opisała (nie podaliśmy nazwiska polityka) jego kontakty z prostytutką. Kiedy za jedną z nocy nie zapłacił dziewczynie, ta ustaliła, że jest politykiem (rozpoznała go, gdy szedł w marszu w obronie TV Trwam) i razem z kompanami postanowiła go szantażować. Mieli zażądać od posła ponad 3 tys. zł za nieujawnianie kompromitujących go materiałów. Szeliga poszedł z tym na policję, a szantażystów skazał sąd. Według tygodnika Wprost Szeliga miał mieć też romans z Anetą ? pracownicą kawiarni na lotnisku w Rzeszowie.

Poseł jest żonaty i ma dwójkę dzieci. Rodzicami chrzestnymi jego syna są Zbigniew Ziobro i Beata Kempa. W nadchodzących wyborach nie wystartuje. Możliwe, że wróci do swojego zawodu. Jest urlopowanym na czas zasiadania w sejmie nauczycielem języka niemieckiego w jednej z podstawówek w Biłgoraju

Największa porażka wyborcza Lubelszczyzny. Cezary Kucharski cztery lata temu dość niespodziewanie zdobył mandat poselski. Były piłkarz i menedżer m.in. Roberta Lewandowskiego co prawda startował z wysokiego piątego miejsca, ale nie był faworytem w wyścigu o poselski stołek. Jednak o nieco ponad sto głosów wyprzedził obecnego wojewodę Wojciecha Wilka.

W Sejmie Kucharski niczym się nie wykazał. Na mównicy stał zaledwie... dwa razy. Brał udział w zaledwie 82 proc. głosowań, co jest najważniejszym obowiązkiem posła. Większość parlamentarzystów ma wynik oscylujący wokół 95 proc. Złożył 15 interpelacji i ma na koncie dwa zapytania sejmowe. Nie działał również aktywnie w sejmowych komisjach.

Sam doszedł do wniosku, że na posła się nie nadaje i zrezygnował z ponownego kandydowania. Teraz ma skupić się tylko na działaniach menedżerskich.