Patron Spółdzielni Modest Sękowski to niewidomy absolwent i wychowanek Zakładu dla Ociemniałych w Laskach, w którym młodzież uczyła się czytać i pisać alfabetem Braille'a. Jednak obok tego w programie dydaktycznym placówki znalazły się nowatorskie jak na tamte czasy zajęcia aktywizacji zawodowej.
Zaszczepiony nowoczesnymi ideami M. Sękowski przybył do Lublina 24 października 1945 roku. Pojawił się u nas z dwóch powodów: by podjąć studia na Wydziale Humanistycznym KUL i właśnie z misją pomocy innym niepełnosprawnym. To wokół niego powstał kilkuosobowy zespół, będący zalążkiem przyszłej LSN.
Chodziło głownie o wsparcie i rehabilitację osób skrzywdzonych w czasie II wojny światowej - żołnierzy i osób cywilnych, ofiar min i niewybuchów. Na początku 1945 roku Rząd Lubelski zwrócił się do Zarządu Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi w Laskach z prośbą o zorganizowanie właśnie na Lubelszczyźnie takiego specjalnego ośrodka rehabilitacji.
Trzeba przyznać, że był to prekursorski pomysł, by poprzez pracę - organizowaną i prowadzoną przez samych niewidomych - zaczynać dla nich i wspólnie z nimi nowe życie. Od Czerwonego Krzyża Spółdzielnia otrzymała lokal po stołówce przy ul. 1 Maja w Lublinie - to tam zaczyna się historia LSN. Ruszyła produkcja szczotek (w 1946 roku zakład miał nawet własny sklep szczotkarski i z artykułami gospodarstwa domowego).
Lata mijały, a z ich upływem... - czego to nie produkowano w Lubelskiej Spółdzielni Niewidomych? Kapsle do butelek, palniki do łazienkowych piecyków gazowych, przełączniki samochodowe, stacyjki zapłonowe, odgałęźniki izolacyjne, sznury przyłączeniowe, bezpieczniki do "fiatów", wyłączniki do pralek, sztućce, lampki i sznury elektryczne, anteny, stojaki, suszarki kaloryferowe, a nawet zabawki drewniane i pluszowe - ich produkcja trwała do aż do recesji gospodarczej z końca lat 80-tych.
W najlepszym okresie zakład zatrudniał nawet tysiąc osób. z prośbą o zorganizowanie właśnie na Lubelszczyźnie takiego specjalnego ośrodka rehabilitacji.
Niestety, przemiany gospodarcze tego okresu, w tym otwarcie polskiego rynku i gwałtowny import produktów z innych krajów, zmusiły Spółdzielnię do zaciskania pasa, do licznych programów oszczędnościowych, do redukcji zatrudnienia, a nawet do sprzedaży zbędnych maszyn. Na szczęście w porę państwo pospieszyło z subwencjami i dotacjami i lubelski zakład przetrwał.
Po raz kolejny los LSN zawisł na włosku pod koniec pierwszej dekady już obecnego stulecia. Z dnia na dzień prawie dwukrotnie zmniejszone zostało dofinansowanie, co groziło utratą płynności finansowej. Jednak ostatecznie udało się zażegnać kryzys, a niemała w tym zasługa obecnego Prezesa Pawła Skrzypka, który nota bene przez kilka lat pracował w LSN w Dziale Handlowym. Firmie udało się odnaleźć w gospodarce wolnorynkowej, z czasem też pojawiły się sukcesy, a za nimi - nagrody i wyróżnienia.
LSN należy do setki najlepszych firm Lubelszczyzny. Obroty, zatrudnienie i nakłady inwestycyjne rosną. Firma posiada certyfikaty "Solidna Firma" i "Zakup prospołeczny", który jest nadawany m.in. przedsiębiorstwom zatrudniającym osoby niepełnosprawne. Prezes Paweł Skrzypek otrzymał w ubiegłym roku Odznakę Honorową "Za zasługi dla rozwoju gospodarki Rzeczypospolitej Polskiej" przyznaną przez Wicepremiera Janusza Piechocińskiego.
Dziś po 70 latach działalności Lubelska Spółdzielnia Niewidomych zatrudnia 200 osób, z których 70% stanowią osoby niepełnosprawne. Firma generuje obrót w wysokości 2,2 mln euro. Dwa zakłady produkcyjne zajmują łącznie powierzchnię 12 tys. mkw.
Obecnie LSN pracuje dla branży rolniczej, motoryzacyjnej i elektrotechnicznej, produkując głównie instalacje elektryczne i przewody przyłączeniowe, detale i wyroby z tworzyw sztucznych. Odbiorcami produktów z Lublina są rynkowi potentaci, wśród nich fabryka pralek BOSCH-SIEMENS w Łodzi, Jelcz, SIPMA, BIAWAR Białystok.
To co jednak wyjątkowe i najbardziej wyróżniające Lubelską Spółdzielnię Niewidomych im. Modesta Sękowskiego to niezwykłe połączenie ekonomii i misji. Pamiętajmy, że osiągając wysokie wskaźniki ekonomiczne, LSN spełnia nieocenioną rolę dla osób niepełnosprawnych, w szczególności niewidomych i słabo widzących, którzy także w obecnych czasach napotykają na liczne bariery życiowe.
Praca daje im poczucie wartości. Stają się bardziej otwarci, a bywa, że pod względem zaangażowania i motywacji do życia i pracy nawet przewyższają osoby w pełni sprawne. Widać to także na przykładzie sukcesów sportowych i to nawet na arenie międzynarodowej.
Zawodnicy LSN uczestniczyli w paraolimpiadzie w Toronto w 1976 roku - mowa o Irenie Bąk, Ryszardzie Lisie i Zbigniewie Nastaju z Lublina. Trofea medalowe z paraolimpiady w Arnhem w Holandii w 1980 roku przywiozła Irena Bąk. Na igrzyskach w Nowym Jorku na podium stawała Halina Woźniak. W rozgrywkach tzw. piłki dźwiękowej (goalball) pracujący obecnie w LSN Zdzisław Koziej jest medalistą mistrzostw świata w bowlingu i kręglach klasycznych.
Podobnie w kulturze: Jadwiga Racka, Barbara Ziemska są propagatorkami pięk- nej polszczyzny, Stanisław Sienkiewicz i Jan Jabłoński to znakomici muzycy. Być może inspiracją dla nich jest sam patron zakładu ? Modest Sękowski, od którego zaczęliśmy tę opowieść. Kochał sport, śpiew i piękną polską literaturę.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze