Początki spółdzielni sięgają połowy lat 40. ubiegłego stulecia. Ideą powstania LSN było wsparcie i rehabilitacja ofiar II wojny światowej - żołnierzy, ofiar min, bomb i niewybuchów. Pierwszą siedzibą spółdzielni był budynek przy ul. 1 Maja w Lublinie (dzielnica dworcowa), gdzie powstał pierwszy zakład produkcyjny. Lokal na ten cel przekazał niewidomym Polski Czerwony Krzyż.
Spółdzielnia zaczęła od produkcji szczotek. Co ciekawe w 1946 r. zakład uruchomił w Lublinie własny sklep szczotkarski, w którym można było kupić także artykuły gospodarstwa domowego. Firma w latach 60. i 70. rozwijała się zwiększając asortyment produkcji. Wytwarzała m.in. kapsle do butelek, palniki do piecyków gazowych, drewniane zabawki, anteny, suszarki kaloryferowe, ale tez produkty bardzie zaawansowane technicznie jak stacyjki zapłonowe do aut, wyłączniki do pralek, czy lampki elektryczne. W okresie największego rozwoju zakład zatrudniał ponad tysiąc pracowników.
Przeprowadzając redukcję zatrudnienia i wprowadzając programy oszczędnościowe LSN przetrwała reformy wolnorynkowe na przełomie lat 80 i 90.
Firmie pomogły m.in. rządowe subwencje, które za pośrednictwem Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych wspierały zatrudnienie.
W 2009 r. na początku światowego kryzysu ekonomicznego Spółdzielnia Niewidomych, podobnie jak inne tego typu firmy w kraju, stanęła na skraju bankructwa.
- Złożyło się na to kilka rzeczy - zaznacza Paweł Skrzypek, prezes Lubelskiej Spółdzielni Niewidomych.
Prezes wylicza: - Podobnie jak inne tego typu spółdzielnie straciliśmy około miliona złotych rocznych dotacji na zatrudnienie osób niepełnosprawnych, czyli ok. jednej trzeciej wpływów. Dodatkowo zmieniło się prawo zabraniając mycia aut na osiedlowych parkingach, przed blokami. Na to wszystko nałożył się tani eksport z Chin i powstające jak grzyby po deszczu osiedlowe myjki. Nie będę ukrywał, że dla firmy, która specjalizowała się w produkcji szczotek to był prawdziwy dramat. Zresztą samych szczotek, z którymi przez dziesiątki lat byliśmy kojarzeni, od kilku lat już nie produkujemy.
Paweł Skrzypek, absolwent zarządzania i marketingu KUL, kiedy firmę dopadł kryzys miał 29 lat i pracował w dziale sprzedaży Spółdzielni Niewidomych. - W ciągu kilkunastu miesięcy firma wymieniła trzech prezesów. Po kolejnej dymisji otrzymałem propozycje. Po długim namyśle przyjąłem ofertę rady nadzorczej i w 2011 r. zostałem prezesem. To był bardzo trudny okres, kiedy każdego dnia otrzymywałem po kilka wezwań do zapłaty, firma była na skraju upadłości.
Prezes Skrzypek: - Postawiłem sprawę jasno: musimy ciąć koszty, aż do bólu i restrukturyzować zakład. Zoptymalizowaliśmy wykorzystywaną powierzchnię, wolne części wynajęliśmy w tym powierzchnię magazynową i biurową. Pozbyliśmy się starych, energochłonnych maszyn. Niestety były także zwolnienia. Potem przyszedł czas na mozolne, krok po kroku, zdobywanie nowych rynku. Z miesiąca na miesiąc było lepiej.
Dziś spółdzielnia zatrudnia ok. 200 osób. Aż dwie trzecie z nich to osoby z niepełnosprawnością. Roczny obrót firmy wzrasta z roku na rok, wzrasta też dochód z wykonywanych produkcji. Spółdzielnia wyspecjalizowała się w produkcji instalacji elektrycznych m.in. do przyczep, przyczepek samochodowych, maszyn rolniczych (Sipma Lublin, Pronar, Ursus). LSN na polskim rynku jest też ważnym graczem w produkcji przewodów przyłączeniowych m.in. dla producentów listwa antyprzepięciowych (Armac).
Prezes Paweł Skrzypek: - Coraz silniej stajemy na nogi. Jednak przed nami najtrudniejsze zadanie, bardziej w kategorii mentalnej. Dziś jesteśmy spółdzielnią produkcyjną, która już sobie nieźle radzi. Aby osiągnąć pełny sukces musimy stać się firmą, w pełni tego słowa znaczeniu. Firmą która w rynkowych warunkach nie tylko będzie sobie dawać radę , ale i zacznie się rozwijać. Tylko wtedy osiągniemy prawdziwy sukces. I jeszcze rzecz absolutnie najważniejsza. Nie możemy zapominać o łączeniu ekonomii, walki na rynku z misją, która przyświeca naszej spółdzielni.
Główna siedziba firmy mieści się przy ul. Głowackiego na Wieniawie (boczna ul. Popiełuszki) i sąsiaduje z osiedlem domków jednorodzinnych. Zdarza się, że samochody dostawcze, które wąską ulicą nie są w stanie dojechać do siedziby LSN parkuje przy Popiełuszki. Tam ich rozładunkiem zajmują się kierowcy wózków widłowych.
- Ludziom nasze sąsiedztwo się nie podoba. I ja ich rozumiem. Mając domek jednorodzinny z wypielęgnowanym ogródkiem nie chciałbym mieć za płotem zakładu produkcyjnego - mówi wprost prezes Skrzypek.
Marzeniem prezesa Skrzypka byłaby sprzedaż należącej do LSN działki przy ul. Skromnej (boczna ul. Nałęczowskiej) i przeprowadzka części firmy do strefy ekonomicznej na Felinie, tak jak to zrobiły inne zakłady produkcyjne w mieście, m.in. drukarnia Intrograf.
- Za pieniądze ze sprzedaży naszej parceli przy ul. Skromnej moglibyśmy wybudować na obrzeżach miasta nowoczesną hale dopasowaną do aktualnego profilu produkcji. Z takiego rozwiązania zadowoleni byliby wszyscy. Przecież firma taka jak nasza powinna kreować pozytywne zjawiska, jak porządkowanie miasta - podkreśla prezes Skrzypek.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze