Zanim poprowadzono tory przez Lublin, długo zastanawiano się gdzie powinien znajdować się dworzec. Proponowano m.in. Ponikwodę i Tatary. Ostatecznie zdecydowano, że budynek stanie na lubelskim przedmieściu Piaski. Budowę rozpoczęto w 1875 roku, a dwa lata później na stację wjechały już pierwsze pociągi. Zdjęcie przedstawiające dopiero co powstały budynek lubelskiego dworca wykonał Maksymilian Fajans, warszawski fotograf w 1877 roku.
Podróż do Warszawy według ówczesnego rozkładu jazdy trwała siedem godzin. Pociągami można było podróżować w trzech klasach. Te zdjęcia wykonał Czech Franciszek Lala podczas I wojny światowej. Był on prawdopodobnie korespondentem albo żołnierzem armii Austro-Węgier. Kiedy wojsko stacjonowało w Lublinie, zrobił serię zdjęć Lubelszczyzny.
TOMASZ RYTYCH
Na dworcu oprócz pomieszczeń przeznaczonych dla żandarmerii kolejowej i punktu medycznego obsługującego pociągi sanitarne z rannymi działała także restauracja. Zdjęcia pochodzą z lat 1916-1918. Wykonał je również Franciszek Lala.
TOMASZ RYTYCH
Z czasem zdecydowano się na rozbudowę dworca, m.in. dobudowano skrzydła od strony zachodniej. W parterowej przybudówce znalazło się miejsce na gabinet i kancelarię zawiadowcy stacji oraz telegraf. Te zdjęcia pochodzą również z końca I wojny światowej.
TOMASZ RYTYCH
Autor kolejnych fotografii jest nieznany. Wiadomo jednak, że zdjęcia wykonano pod koniec I wojny światowej. Przedstawiają one stację Lublin, halę warsztatów i napraw oraz zwrotnicę, na której stoi parowóz. W tle widać panoramę miasta. Kolejne zdjęcie przedstawia parowozownię.
TOMASZ RYTYCH
Tak wyglądały hale napraw i zwrotnica na stacji Lublin. W zbiorach Muzeum Historii Miasta Lublina znajdują się też pocztówki prezentujące gmach lubelskiego dworca kolejowego zaraz po I wojnie światowej.
TOMASZ RYTYCH
Na początku lat 20. XX wieku budynek dworca przeszedł gruntowny remont. Projekt przebudowy opracował inż. Romuald Miller, naczelnik wydziału architektonicznego warszawskiej DOKP. Budynek stracił wtedy cechy typowej carskiej stacji kolejowej i nabył cech eklektycznych.
TOMASZ RYTYCH
Kolejne zdjęcie przedstawia dworzec od ul. Gazowej z 1930 roku. Na placu widać autobus miejski. Budynek jest już tu po remoncie.
TOMASZ RYTYCH
Album znajdujący się w Muzeum Historii Miasta Lublina dokumentuje z kolei etapy budowy przejścia tunelowego na perony stacji Lublin i wydłużenia wiat peronowych. Na fotografiach widok na wejście do tunelu od strony podjazdu i fragment rozpoczęcia robót w maju 1958 roku.
TOMASZ RYTYCH
Autorem projektu był Nikodem Bartezak Naczelnik Zarządu Drogowego. W czasie robót ziemnych napotkano bunkier poniemiecki (pierwsza fotografia). Drugie zdjęcie prezentuje wejście główne do tunelu w stanie surowym.
TOMASZ RYTYCH
Budowa tunelu przebiegała w trudnych warunkach. Trzeba było bowiem utrzymać ciągłość ruchu pociągów na torach, pod którymi znajduje się przejście tunelowe. Zdjęcia prezentują kładzenie płyty przed wejściem do tunelu. Postępy prac oglądają: wicedyrektor inż. Radomiński i głównego architekta Lublina inż. Lewaka.
TOMASZ RYTYCH
Na kolejnym zdjęciu widać już wejście do tunelu od strony podjazdu z gotowym zazielenieniem i ukwieceniem. Prace cały czas trwały na peronach. Tu budowano wyjście z peronu trzeciego.
TOMASZ RYTYCH
Wyjście na peron trzeci było gotowe w 1959 roku, tak wyglądało w stanie surowym. Na kolejnym zdjęciu widać postępy prac przy budowie wiaty.
TOMASZ RYTYCH
Przejście tunelowe oraz wiaty na peronie drugim i trzecim oddano do użytku w przeddzień Dnia Kolejarza 12 września 1959 roku. Do dzisiaj stacja Lublin posiada trzy perony, planowany jest czwarty - dla kolei miejskiej. Na zdjęciu budowa wiaty i wyjścia z peronu drugiego.
TOMASZ RYTYCH
W 1974 roku lubelski dworzec kolejowy wpisano do rejestru zabytków województwa lubelskiego. Odnowiony i zmodernizowany gmach, z nowo wybudowaną częścią, otwarto w 2004 roku po 10-letnim remoncie.
Fot. Kamil Kudyba / AGENCJA GAZETA
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze
Tak Lublin wita przybyszów. Jak Władze Miasta mogły na to pozwolić. Po prostu jest mi wstyd za nasze
Miasto.