Wielki wyścig. Czym dojechać do pracy

Jest wygodny, wsiadasz do niego kiedy chcesz, nie oglądasz się na innych, nie musisz sprawdzać jaka jest pogoda. Wsiadasz i jedziesz. Tak, chodzi o samochód. W przeciwieństwie do niego na rowerze nieco się spocisz, a jechanie w ulewę nie należy do przyjemności. By pojechać komunikacją miejską musisz przejść się na przystanek, trochę poczekać na pojazd i liczyć się z tym, że w autobusie w godzinach szczytu może być tłok. Ale i samochód ma swoje liczne wady. Największa? Trzeba trochę miejsca, żeby go zaparkować, co w zatłoczonym centrum Lublina nie jest łatwe.

Postanowiliśmy sprawdzić, którym ze środków transportu najlepiej jeździ się po Lublinie. Urządziliśmy swego rodzaju wyścig. Michał Jackowski wsiadł do trolejbusu, Tomasz Kowalewicz do samochodu, a Piotr Kozłowski przejechał się rowerem. Wyruszyliśmy z pętli przy ul. Granitowej na osiedlu Poręba. To obecnie jedno z najdynamiczniej rozwijających się miejsc w Lublinie. Tysiące mieszkańców, dziesiątki nowych bloków. Wyruszając stąd każdy z nas miał dotrzeć do centrum. Meta znajdowała się na placu Wolności, niedaleko naszej redakcji.

Podróżowanie samochodem bez wątpienia daje największą niezależność, bo sami decydujemy kiedy zacząć podróż. Co naturalne z komunikacją miejską jest nieco inaczej. Kierowca poczeka na nas kilkanaście najwyżej kilkadziesiąt sekund i już musi jechać na następny przystanek. Dlatego rozpoczynając nasz wyścig musiałem już na wstępie przebiec kilkadziesiąt metrów, aby zdążyć na wybrany pojazd. Co ze spóźnialskimi? Najpopularniejsze linie obsługiwane są co 7-8 min. Nieco rzadziej kursują pojazdy obsługujące obrzeża miasta. Najbardziej muszą uważać mieszkańcy Świdnika. Jeśli nie zdążą na autobus o 10:30 na następny muszą czekać pięć godzin.

Biegnąc do trolejbusu oczywiście nie zdążyłem zakupić biletu. Wtedy najlepsze są dwa wyjścia. Skorzystanie z biletomatu umieszczonego w środku pojazdu lub aplikacji SkyCash. Jej zainstalowanie trwa 2-3 minuty i co ważne można z niej korzystać także w innych miastach Polski. Samo kupno biletu zajmuje już zaledwie kilkanaście sekund. Możemy też udać się do kierowcy i tam zakupić bilet, ale wzbudza to z reguły irytacje współpasażerów oraz niepotrzebnie wydłuża czas podróży. A tego przecież nie chcemy.

Sama jazda? Wsiadłem do klimatyzowanego i co najważniejsze czystego trolejbusu linii 159. Podróż odbywała się dosyć płynnie. Najgorzej było w okolicy remontowanej ul. Narutowicza, która jest zamknięta dla ruchu. Ale nie dla nas. Pojazdy miejskiej komunikacji mogą z niej korzystać i niemal bezproblemowo przedostajemy się do centrum.

Tłok? Przez pierwsze kilka przystanków nie było problemów z miejscem siedzącym. Dopiero w okolicy LSM-u zrobiło się nieco ciaśniej. Trzeba jednak pamiętać, że w godzinach szczytu przewoźnicy na najpopularniejsze trasy wysyłają autobusy przegubowe ze zwiększoną ilością miejsc.

Ci, którzy słabiej znają topografię miasta mogą uzyskać podpowiedź na elektronicznych wyświetlaczach, które w przejrzysty sposób informują o tym gdzie jesteśmy i za ile minut dotrzemy do celu. Wydaje się jednak, że w przegubowcach powinno być ich więcej niż dwa, bo nie są one dobrze widoczne z każdego miejsca.

Niewątpliwym plusem jazdy miejską komunikacją jest możliwość wykorzystania czasu podróży na czynności, których nie możemy wykonywać za kółkiem. Jedni oglądali seriale na komórkach lub tabletach, inni tak jak ja wyciągnęli czytniki czy książki i nadrabiali zaległości w lekturze. Jeszcze inni odsypiali za krótką noc. Co najbardziej denerwuje? Niestety niektórzy pasażerowie zbyt szczegółowo opisują swoje życie prywatne rozmawiając przez telefon.

Trasę z ul. Granitowej do placu Wolności pokonałem w 23 minuty.

Do centrum zdecydowałem się pojechać rowerem, bo ostatnio właśnie nim najczęściej przyjeżdżam do pracy. Na początku nieco żałowałem bo zaczął padać lekki deszcz. Na szczęście były to bezpodstawne obawy, bo w trasie mżawka ustała.

Z pętli przy ulicy Granitowej wyjechałem chwilę po tym jak za Michałem zamknęły się drzwi trolejbusu. Krótki fragment ul. Granitowej i Jana Pawła II pokonałem chodnikiem. Tuż za wiaduktem włączyłem się do ścieżki rowerowej. Nią przejechałem dalszą część ul. Jana Pawła II by później skręcić w ul. Filaretów. Wybrałem ją bo jest tu wygodna, asfaltowa ścieżka.

Podróż przebiegała bez praktycznie żadnych zakłóceń. Piesi w Lublinie chyba już nauczyli się, że po ścieżkach nie powinno się chodzić. Podczas całej trasy do centrum tylko raz, przy skrzyżowaniu ul. Filaretów z Głęboką piesza przeszkodziła mi w przejeździe. Pani po prostu zagadała się ze znajomym i zapomniała zejść ze ścieżki. Na szczęcie nie jechałem zbyt szybko i sprawnie ją wyminąłem.

Podczas całej trasy moim sprzymierzeńcem była sygnalizacja świetlna. Na dłużej musiałem się zatrzymywać tylko na rondzie przy ZUS-ie oraz skrzyżowaniu ul. Głębokiej z Sowińskiego. Tę ostatnią, mimo że musiałem jechać pod górkę pokonałem z uśmiechem na twarzy patrząc na to jak kierowcy w samochodach się denerwują na nieustannie wydłużający się korek.

Drugi raz w jeździe rowerem przeszkodziła mi pani, która postanowiła zaparkować na pasie rowerowym na ul. Radziszewskiego, tuż przy rektoracie UMCS. Na moją uwagę, że nie powinna tu stawać tylko bezradnie rozłożyła ręce. Niestety zauważam, że część kierowców z pasów rowerowych robi sobie parking lub właśnie tędy omija inne pojazdy, które np. skręcają. Z ul. Radziszewskiego przejechałem przez plac Teatralny (chyba niezgodnie z przepisami), a stąd przez al. Racławickie i Krakowskie Przedmieście. Niestety, zamiast dotrzeć w umówione miejsce najprościej czyli dalszą częścią Krakowskiego przy placu Litewskim, musiałem jechać jak kierowcy objazdem przez ul. Kołłątaja, Okopową i Narutowicza.

Na placu Wolności pojawiłem się po 25 minutach podróży. Była to dość żwawa przejażdżka i podejrzewam, że ktoś kto wybiera się z ul. Granitowej do centrum będzie jechał nieco wolniej. W pół godziny można jednak dotrzeć rowerem bez problemów.

Ta podróż najlepiej zaczyna się dla mnie. Wszystko przez padający od rana deszcz, który - z racji środka transportu - na starcie oszczędza jedynie mnie. Najgorzej ma Piotrek, bo jeśli rozpada się mocniej, jego ewentualne rowerowe zwycięstwo radości i tak mu nie przyniesie.

Chłopaków wyprzedzam jeszcze na pętli autobusowej i jak się okazuje to nasze pierwsze i zarazem ostatnie spotkanie na trasie. A ta - przynajmniej na pierwszych kilometrach - jest nudna, jak gra Irlandii Północnej w tegorocznych Mistrzostwach Europy. Poranne korki właśnie minęły, nikt nikomu nie przeszkadza w komfortowej podróży, a jazdę umila mi grające radio. Najlepszym blokującym okazuje się niespodziewanie sygnalizacja świetlna. To wyjątkowy pech, by jadąc przez Jana Pawła II, Armii Krajowej i Wileńską zatrzymać się na kolejnych pięciu czerwonych światłach.

Pierwsze, choć wciąż niewielkie utrudnienia w ruchu pojawiają się dopiero na ul. Głębokiej. Winowajcami okazują się być czterej kierowcy próbujący skręcić w lewo w ul. Raabego. Tracę prawie minutę, ale i tak wciąż jestem na prowadzeniu.

Kolejne problemy - których spodziewałem się jeszcze przed wyjazdem - zaczynają się na remontowanej właśnie ul. Narutowicza. Nie przejedzie tamtędy żaden samochód, a jedyny możliwy objazd prowadzi przez ul. Ochotniczą i Szczerbowskiego. Pierwszą z nich pokonuje dosyć sprawnie, druga zakorkowana jest już na całej długości. Trzy minuty ślimaczego tempa wydają się nie mieć końca (słysząc w radiu informację, że minęła godz. 19 nabieram przekonania, że za mną faktycznie długa przeprawa. A nie, to tylko przejęzyczenie prezenterki).

Wreszcie dojeżdżam do al. Piłsudskiego. Resztę trasy pokonuje już błyskawicznie - Rondo Lubelskiego Lipca, Zamojska i wreszcie Plac Wolności. Podróż zajęła mi 21 minut, Piotrka i Michała wciąż nie ma na mecie.

Mój sukces jest jednak połowiczny, bo muszę jeszcze znaleźć miejsce parkingowe. Pod pedetem się nie udaje, zapchane jest też na ul. Peowiaków. Zatrzymuję się dopiero na Krakowskim Przedmieściu, naprzeciwko Hotelu Lublinianka. Do mojego czasu muszę doliczyć cztery minuty, kolejne trzy zajmuje mi powrót piechotą na Plac Wolności. Jestem ostatni.

Co ważne podróż każdym z wybranych przez nas to też pewne koszty. Najwyższe ponoszą z pewnością kierowcy samochodów.

Policzyliśmy ile rocznie będzie musiał wydać kierowca jadący z okolic pętli przy ul. Granitowej do pracy w centrum. To ok. 7,5 km. Aby zminimalizować koszty policzyliśmy je dla niewielkiego fiata cinquecento.

Koszt ubezpieczenia samochodu do ok. 330 zł za rok. Do tego trzeba dodać wydatki na paliwo, przegląd rejestracyjny i przeglądy techniczne. Doliczyliśmy też niewielką kwotę na nieplanowane wydatki. Oto nasze zestawienie.

Paliwo:

Praca - dom

* 15 km dziennie

* 75 km tygodniowo

* 330 km miesięcznie (22 dni pracujące)

Przy średnim spalaniu rzędu 7,5 l/100 km wychodzi przejechanie 100 km za 33 zł. Miesięcznie - 110 zł, rocznie - 1320 zł

Przegląd rejestracyjny- 99 zł

Przeglądy techniczne:

* Olej plus filtry z wymianą - 180 zł

* wymiana opon - 40 zł

* kwestie nieplanowane - 200 zł.

Razem - 2169 zł rocznie

Jeśli decydujemy się na ten środek transportu i będziemy kasowali codziennie jednorazowe bilety za 3,20 zł to w skali miesiąca wydamy 140,80 zł. Rocznie wydamy natomiast 1689 zł. Dużo.

Oczywiście jest to kompletnie nieracjonalne. Korzystając codziennie lub kilka razy w tygodniu w komunikacji miejskiej warto wyrobić sobie Kartę Biletu Elektronicznego, na której zakodujemy bilety okresowe. Jeśli jeździmy ze wspomnianej Poręby wystarczy, że kupimy bilet na jedną linię. Może to być testowane przez nas 159. 30-dniowy bilet kosztuje 70 zł. W skali roku zapłacimy więc 840 zł. To już o połowę mniej niż przy kasowaniu jednorazowego biletu. I nie musimy codziennie pamiętać, by bilet mieć lub biegać za nim po sklepach, kioskach, biletomatach czy ostatecznie w akcie desperacji kupować u kierowcy - już nie za 3,20 zł ale za 4 zł.

Jeszcze tańszą opcją będzie zakup biletu 150-dniowego za 244 zł. W ciągu roku musimy kupić dwa takie bilety za 488 zł. Na pozostałe 60 dni kupujemy dwa razy bilet 30-dniowy i wydajemy 140 zł. Łącznie płacimy za przejazdy 628 zł w skali roku.

Drożej jest w przypadku biletów na wszystkie linie. 30-dniowy kosztuje 92 zł. 150-dniowy 380 zł.

Jest zdecydowanie najtańszy. Można go kupić nawet za kilkaset złotych. Na nieco lepsze modele wydamy od ponad tysiąca do nawet kilku tysięcy złotych. Przyjmijmy, że do pracy można spokojnie dojechać rowerem za nieco ponad 1 tys. zł. Do tego trzeba doliczyć jego serwisowanie, ale to zaledwie kilkadziesiąt złotych w ciągu roku. Ewentualne naprawy też nie są drogie.

W tym przypadku mamy jeszcze jedną opcję. To rower miejski. Aby z niego korzystać zakładamy konto, doładowujemy je kwotą 10 zł i jeździmy. Najlepsi potrafią cały rok przejeździć za wspomniane 10 zł korzystając z roweru przed 20 minut. Jeśli podróż trwa dłużej - odstawiają go i wypożyczają kolejny.