Tegoroczna odsłona imprezy z różnych perspektyw podejmie temat obecności pomników w strukturze miejskiej, ich przynależności historycznej i kulturowej do miejsc, w których są usytuowane - Pomniki są najbardziej naturalną formą istnienia sztuki w przestrzeni publicznej, która ma długą tradycję, Jesteśmy do niej przyzwyczajeni i umiemy ją czytać - wyjaśnia Stach Szabłowski, historyk, krytyk sztuki, kurator tegorocznej edycji festiwalu. - W Lublinie jest ich ok. 70. Razem z artystami postanowiliśmy dodać kolejne 16. W ten sposób otwieramy dyskusję na temat tego, co może być upamiętnione w ten sposób, a co nie powinno - dodaje.
Na zdjęciu widzimy Translator. To pomnik dedykowany wyznawcom idei rewolucji. - Wszystkim wyznawcom, niezależnie od tego, po której stronie ideologicznej barykady stoją i co ich popycha do rewolucyjnego zrywu - wyjaśnia autor instalacji. Pomnik ma formę gilotyny, zwanej Czerwoną Wdową. Jej obecność w przestrzeni publicznej oraz aktywność gromadziły tłumy ciekawe spektaklu ludzkich głów, upadku wrogów sprawy. Gilotyna jest ponadkulturowym symbolem metody przecinania sporu za pomocą terroru.
Deptak od ul. Kapucyńskiej
Jedną z propozycji alternatywnych monumentów składających się na Otwarte Miasto jest praca Michała Frydrycha "Pomnik Zasady Rzeczywistości. Przypadek? Nie sądzę!". Praca przybiera postać animowanego neonu i nawiązuje do stylistyki bardzo ciekawych plastycznie świetlnych reklam jakie ozdabiały polskie miasta w późnych latach 50. i 60 ubiegłego wieku. Neon, podobnie jak klasyczny pomnik, jest sztuką typowo miejską. - Nie jest przesadą stwierdzenie, że kanapka, która wyślizguje się z rąk i ląduje na ziemi, jest doświadczeniem ogólnoludzkim. To, że ląduje ona zazwyczaj posmarowaną stroną na ziemi, jest więcej niż przypadkiem, gdyż zdarza się nieproporcjonalnie często - wyjaśnia autor.
Ul. Kapucyńska1-3, DT Sezam
JAKUB ORZECHOWSKI
Pralka i lodówka to dwie monumentalne, silne, geometryczne formy obecne w przestrzeni prywatnej i życiu powszednim większości z nas. Prawie każdy ma w domu takie dwa masywne prostopadłościany. W pracy "Pralka i lodówka" monumenty codzienności zostają przeniesione z przestrzeni prywatnej do publicznej. To pomnik powtarzalnych czynności, upartej walki z entropią i rozpadem, które trzeba powstrzymywać każdego dnia. Instalacja ma być też pomnikiem żywiołów codzienności, które wypełniają naszą egzystencję.
Plac Andersena
Lobby hotelowe to szczególny przypadek przestrzeni publicznej. Miejsce, w którym spotykają się ludzie z różnych stron kraju i różnych stron świata, obcych osób, które tworzą razem sieć skomplikowanych powiązań i przepływu informacji. Artysta wykona realistyczny wirtualny model przestrzeni lobby, i wprowadzi w niego wirtualny pomnik. Jego bohaterem jest ludzki układ nerwowy, sieć powiązanych ze sobą neuronów, analogiczna do sieci międzyludzkich powiązań, których węzłem jest hotel.
Ul. Narutowicza 56, Hotel Victoria
Karolina Brzuzan wystawia pomnik poświęcony ludzkim zachowaniom w obliczu kryzysu. Zaproponowany przez artystkę pomnik jest formą otwartą. Składa się z dwóch prostych brył zbudowanych z surowej stali. Obydwie pełnią funkcję pojemników. Pierwszą bryłę artystka wypełniła pieniędzmi, które zaoszczędziła z budżetu przeznaczonego na produkcję jej pracy w ramach festiwalu Otwarte Miasto. Artystka stwarza możliwość przekazania tych pieniędzy na pomoc żywnościową dla uchodźców z Bliskiego Wschodu. To jednak może się stać jedynie na mocy decyzji oraz dzięki działaniu mieszkańców miasta i gości festiwalu. Druga bryła jest na początku pusta. To rodzaj skarbonki. Dostęp do bilonu zgromadzonego w pierwszym pojemniku jest swobodny. Każdy może wziąć monetę, dwie lub ile kto chce. Jeżeli następnie wrzuci pieniądze do drugiego pojemnika (?skarbonki?), posłużą one sfinansowaniu pomocy dla uchodźców. Monety można jednak również zatrzymać dla siebie.
Ul. Świętoduska, dawne Arkady
JAKUB ORZECHOWSKI
"Tylko czas?" jest publicznym projektem artystycznym skupionym na kapsule czasu, która zostanie zakopana w Lublinie w dniu 23 czerwca, tylko po to, by odkopać ją 20 lipca. Kapsuły czasu były zakopywane na przestrzeni wieków z myślą o przyszłych pokoleniach, którym można by zostawić jakąś wiadomość zawierającą część dorobku kulturowego danej epoki. Do zakopywanych pojemników, które miały przetrwać setki lat, zwyczajowo wkładano narzędzia typowe dla mieszkańców danych czasów, by za ich pomocą przenieść wspomnienie ulotnej codzienności dla tych, którzy jeszcze się nie narodzili. Podobne narzędzia znajdą się też w tej kapsule.
Ul. Peowiaków 12 (trawnik za Centrum Kultury)
W tym przypadku najlepiej oddać głos samym autorom: ?Bękarty idei gnieżdżące się na ludzkim odruchu sensu i przetrwania. Pożądające przemożnego nieumiarkowanego wpływu, czasami nawet nad językiem i ortografią. Przejmujące kontrolę nad epistemologią i decyzjami jednostek, pchające je do małych i wielkich poświęceń. IZMy. Wprawiają masy i grupy w ruch wirowy, ścierające się wzajemnie o prymat wybranego aspektu cywilizacji nad innym. Obelisk władzy w centrum wydarzeń to mityczne miejsce umożliwiające uzurpatorowi bycie tym jedynym, tym, który z wierzchołków instytucji, prawodawstwa i kształtu ładu wskazuje aksjomat słuszności. Pod nim trwa jarmark, o niego toczą się jałowe debaty i okrutne wojny, nieustający hurgot naganiaczy i ideologów, brzmią zagrzewające do walki pieśni i lament pokonanych? - czytamy w opisie ich pracy.
Ul. Zielona 5
JAKUB ORZECHOWSKI
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze