Mógł być dobrym lekarzem. Historia napadu, która wstrząsnęła Lublinem

Jesień 1971 roku. Bedetykt Krówka jest studentem czwartego roku wydziału lekarskiego Akademii Medycznej w Lublinie (dziś Uniwersytet Medyczny). Wychodzi z akademika w damskich spodniach i popielatym kobiecym płaszczu. Na nogi wciska brązowe lakierki na małym obcasie, które kupił dzień wcześniej. Ekspedientce wytłumaczył, że to prezent dla dziewczyny.

Krówka jest niski i ma drobną posturę, dlatego w przebraniu zupełnie nie przypomina 21-letniego mężczyzny. W kieszeni ma nóż. Przed akademikiem czeka na niego Ryszard Sikora, który początkowo nie poznaje kolegi ze studiów.

Jednym z wykładowców Krówki i Sikory jest prof. Mieczysław Zakryś, znany w mieście chirurg. Pracuje w szpitalu przy ul. Staszica, uważany jest za wybitnego fachowca. Na mieście mówi się, że jest szalenie bogaty. Nie ma dzieci. Mieszka wraz z żoną w mieszkaniu modernistycznej kamienicy na rogu Wieniawskiej i Bieczyńskiego, tuz przy Ogrodzie Saskim. Tam w jednym z pokoi prowadzi prywatną praktykę.

Po południu pod kamienicą zjawiają się studenci. Na klatce nie ma domofonu. Wiedzą, że w środku zastaną tylko profesorową. Krówka zna układ mieszkania. Miesiąc wcześniej pod pozorem umówienia wizyty dla chorej matki był w gabinecie profesora. Chciał przekonać się jak wygląda lokal, a zwłaszcza gdzie jest telefon.

Drzwi otwiera profesorowa. Sikora prosi o pomoc dla ciężko chorej siostry. Wskazuje na przebranego Krówkę. Kobieta tłumaczy, że mąż jest w szpitalu. Gdy odwraca się w stronę wiszącego na ścianie zegara, mężczyźni wpychają ją do środka.

- Pieniądze, dolary, pani daje wszystko - krzyczą. Profesorowa milczy. Krówka uderza ją w twarz. Kobieta traci przytomność. Kiedy Lucyna Zakryś leży bezwładnie w przedpokoju, Sikora plądruje mieszkanie. W szafie znajduje tylko 10 dolarów i 9 tys. zł. Napastnicy nie kryją irytacji. 9 tys. to wtedy równowartość trzech średnich pensji.

Krówka wpada w szał. Wyciąga nóż. Grozi profesorowej, że poderżnie jej gardło. Przerażona, na wpół przytomna kobieta znajduje w bieliźniarce jeszcze 600 zł. Przekazuje napastnikom złoty sygnet męża i błaga o litość. Obiecuje, że jeszcze tego samego dnia przekaże im milion złotych. Pieniądze owinięte w szary papier ma ukryć na placu Litewskim, pod ławką, obok stacji meteo.

- Jeśli pójdzie pani na milicję, obrzucamy mieszkanie granatami - grozi w drzwiach Krówka. Po chwili znika z Sikorą na klatce schodowej. Tego samego dnia Krówka i Sikora trafiają w ręce milicji. Mundurowi znaleźli przy nich niemal cały zrabowany łup. W pokoju Krówki było też kilka peruk i strój kobiecy.

Benedykt Krówka pochodzi z Leżajska na Podkarpaciu. Jego ojciec był kasjerem w zakładach chemicznych. Dorabiał grając na weselach i wiejskich zabawach. Matka nie pracowała, zajmowała się domem. Miał dwóch młodszych braci bliźniaków. W szkole był jednym z najlepszych uczniów.

W klasie maturalnej za namową stryja, znanego rzeszowskiego chirurga, Krówka wybrał się na studia medyczne do Lublina. Na akademii też radził sobie świetnie. Na drugim roku został przewodniczącym rady wydziału Zrzeszenia Studentów Polskich. Wytypowano go do wyjazdu do Moskwy i spotkania z radzieckimi studentami.

W przeddzień podróży dostał ataku wrzodów żołądka. Leżąc w szpitalu poznał Alicję, pielęgniarkę. Kiedy jego ojciec znalazł w pokoju Benia list miłosny, uderzył go myśląc, że syn dla dziewczyny może rzucić studia. - Zostaniesz lekarzem, będziesz miał lepsze dziewczyny. Wystarczy, że kiwniesz małym palcem w bucie - miał mówić.

Dwa tygodnie po napadzie studenci zostają wydaleni z uczelni. Na początku grudnia gotowy jest akt oskarżenia, a w lutym 1972 roku Krówka zostaje skazany na 10 lat więzienia. Jego wspólnik dostaje trzy lata mniej.

Krówka spędza niemal rok w zakładzie karnym we Włodawie. Zgłasza się na ochotnika do sprzątania celi. Pewnego listopadowego dnia wie, że do więzienia przyjedzie śmieciarka, która zabierze z cel stare sienniki i gazety. Dwóch strażników, zamiast pilnować sześciu skazanych wrzucających śmieci na pakę ciężarówki, ucina sobie pogawędkę z kierowcą. Krówka tylko na to czeka. Zagrzebuje się w makulaturze, a więźniowie przysypują go starymi siennikami. Star odjeżdża. Zaczyna padać deszcz ze śniegiem. Strażnik przy bramie, zamiast wziąć szpikulec i przeszyć makulaturę, nawet nie wychodzi z wartowni. Po chwili Krówka jest na wolności.

Z Włodawy przyjeżdża do Lublina. Mieszka u dziewczyny. Razem z Alicją obmyślają plan ucieczki z kraju. Ona ma rodzinę w Ustce, która zna rybaków. W sytuacjach awaryjnych ich kuter może zawinąć do portów na Bornholmie. Rybacy dobijają targu - przemycą Krówkę do Szwecji za 150 tys. zł. Benedykt z narzeczoną zachodzą w głowę, skąd wziąć tyle pieniędzy. Chłopak jedzie do rodziny w Leżajsku.

Jest 20 marca 1973 r. Tego dnia Krówka przebiera się za rybaka i pewnym krokiem zmierza w stronę portu w Ustce. Przy wejściu na kufer wręcza plik banknotów zaufanemu mężczyźnie. Po chwili podchodzi do niego dwóch mężczyzn. To funkcjonariusze SB. W aktach sprawy nie ma słowa, skąd dostali informację o Krówce.

Benedykt dostał kolejne trzy lata za ucieczkę. Wyrok odbył w zakładzie we Wronkach, który w tamtym czasie uchodził za jeden z najcięższych. Na wolność wyszedł w lutym 1982 roku, zmienił nazwisko, w Leżajsku ożenił się z córką znanych aptekarzy. Wkrótce potem urodziła mu się córka. Krówka pojechał do Lublina, aby starać się o powrót na studia. Nie dostał na to zgody, spróbował więc na Śląsku. Tam pod koniec lat 80. uzyskał dyplom, a w 1990 roku zaczął pracę w przychodni w Nasielcach na Opolszczyźnie. Krówka zmarł na raka w październiku 2002 roku. Miał 52 lata.

Po tylu latach na korytarzach Uniwersytetu Medycznego wciąż krążą anegdoty o Krówce. Studenci prof. Zakrysia, który zmarł 15 lat temu, kiedy chcieli go wyprowadzić z równowagi, na biurko podrzucali mu opakowanie ze słodyczami... krówkami.

Napad i jego konsekwencje wstrząsnęły środowiskiem akademickim tamtego czasu. Dotąd żaden student nie porwał się na napaść na profesora. Po ataku na grono profesorskie lubelskiej Akademii Medycznej padł lęk. Potęgowały go jeszcze skąpe informacje reglamentowane przez prasę.

Mimo że całe miasto przez kilka tygodni żyło historią napadu, to w ówczesnych dziennikach poświęcono mu jedynie kilka tekstów, i to w niezbyt eksponowanych miejscach. Młody lider ZSP pospolitym bandytą - dziennikarze woleli tego tematu nie eksponować.