Grudzień 1991 r., LSM. Ulicą Glinianą w stronę Filaretów pędzi szara łada samara. Za kierownicą siedzi Andrzej P., zwany przez kumpli z osiedla "Pierzem". Kilka tygodni wcześniej hucznie świętował swoje 18. urodziny. Samochód z piskiem opon zatrzymuje się pod blokiem na Osiedlu Piastowskim. Andrzej P. wyjmuje ukrytą pod siedzeniem tetetkę, którą kupił od Ukraińca na targu przy Ruskiej, przeładowuje broń i energicznie wysiada. Szybkim krokiem kieruje się w stronę placu zabaw, gdzie dwóch młodych mężczyzn pije z gwinta tanie wino. Paweł K. z racji 201 cm wzrostu zwany "Milimetrem"na widok "Pierza"odkłada butelkę i wstaje. Andrzej P. dobiega do "Milimetra", wyjmuje zza pazuchy pistolet i celuje mu w skroń. "Pierzo"jest przekona-ny, że to on dwa dni wcześniej okradł mu zaparkowane przy Nadbystrzyckiej białe bmw. 0 Kiedy k... oddasz, to co podpier...- Andrzej P. krzyczy na całe osiedle.
Na zdjęciu ul. Gliniana dziś.
"Milimetr" zamiera w bezruchu. Nie jest w stanie wykrztusić słowa. Wtedy na "Pierza" rzuca się 24-letni Adam Wieleba, znany z porywczego charakteru kompan ?Milimetra". Wieleba chce wyrwać Andrzejowi P. z dłoni pistolet. Szarpanina trwa kilkadziesiąt sekund. Nagle rozlega się strzał jak z korkowca. Wieleba pada nieprzytomny na plecy. "Milimetr" i "Pierzo"przerażeni uciekają. Nie ma jeszcze internetu i całodobowej telewizji, więc Andrzej P. o tym, że Wieleba zginął postrzelony w skroń, dowiaduje się dwa dni później z gazet. Zdjęcia poszukiwanego "Pierza" trafiają na czołówki gazet, na okrągło pokazuje go telewizja. Policja każdego dnia otrzymuje dziesiątki adresów, pod którymi może się ukrywać. Funkcjonariuszom podczas poszukiwań towarzyszą dziennikarze. Andrzej P. wpada po miesiącu w mieszkaniu znajomego na Tatarach. Podobno wydał go jeden z kumpli.
Już po zatrzymaniu "Pierzo" godzi się na wywiad telewizyjny. Ubrany w dres Adidasa (wtedy to szczyt mody, nie tylko przestępczego półświatka) opowiada o dziewczynie spodziewającej się dziecka i o tym, że zbłądził. Ale bez skruchy. Dostaje dziewięć lat. W więzieniu, dzięki medialnej legendzie, szybko wchodzi do grupy grypsujących: robi sobie tuszem kropki pod lewym okiem i ma zagwarantowany szacunek i poważanie.
Po wyjściu na wolność bierze się za zarabianie pieniędzy. Wraz z kumplami z dzielnicy zakłada pierwszą hurtownię "na słupa", bezrobotnego ze stałym meldunkiem. Jego firma płaci za pierwsze dostawy cukru, wędlin, makaronu, a gdy producent nabiera do niej zaufania, "Pierzo" i spółka biorą poważną dostawę, za nic nie płacąc. Wyłudzony towar sprzedają po konkurencyjnej cenie. W ten sposób Andrzej P. zbija fortunę. Od tamtej pory czerpie życia pełnymi garściami. Mówi się, że lubił eleganckie samochody i szybkie dziewczyny, nie na odwrót. Kłopoty zaczęły się, kiedy na podobny patent wpadli inni "przedsiębiorcy". Na rynku pojawiało się coraz więcej spółek "słupów", coraz mniej było łatwowiernych dostawców. To doprowadziło do wojny gangów. Największym konkurentem dla grupy "Pierza", który w końcu stanął na czele gangu elesemiaków (od nazwy dzielnicy), była ekipa Andrzeja Z. ps. "Zwierz" ze Śródmieścia.
W marcu 1998 roku prawdopodobnie gangsterzy od "Zwierza" podłożyli bombę pod białym mercedesem "Pierza" (jego ulubiony kolor). Po uruchomieniu auta Andrzej P. zorientował się, że coś jest nie w porządku. Wtedy zobaczył ładunek wybuchowy przyczepiony do podwozia. Tego samego dnia policja poinformowała media, że gangster widząc bombę, uciekł, zostawiając w mercedesie siedmioletnią córkę. W tę wersję nie uwierzyli nawet wrogowie "Pierza". - Psy chciały go pokazać jako przerażonego faceta bez jaj. Wszystko po to, żeby skompromitować wśród ludzi z miasta, skończyć z jego legendą - opowiadał "Wyborczej" kompan "Pierza" sprzed lat.
Ciecierzyn, lipiec 1998 r. "Pierzo"właśnie dowiedział się, że grupa "Zwierza" ma dzielić się pieniędzmi wyłudzonymi z hurtowni. Andrzej P. zabiera na akcję młodszego brata Tomka. Ma też do pomocy płatnego zabójcę, Ukraińca o ksywce ?Alik? i kilku innych. Pisk opon. Żołnierze obydwu gangów skaczą sobie do gardeł, w ruch idą kije bejsbolowe i kastety. - Alik, wal! - krzyczy w ferworze walki "Pierzo", który stoi obok. Pada 12 strzałów. Jeden z przybocznych "Zwierza"ginie na miejscu. Dwaj inni są ciężko ranni.
Gang "Pierza" ruszył na Ciecierzyn z bejsbolami, bez przygotowania, na żywioł. Jednak dwa lata później Andrzej P. sięgnął po bardziej wyrafinowane metody. Chcąc pozbyć się konkurencji, wynajął płatnego zabójcę o pseudonimie "Pepe". Miał on zastrzelić dwóch ludzi "Zwierza". Pierwszego uratował przed śmiercią przypadek. "Pepe" zapolował na niego, gdy ten leżał w szpitalu. Kiler wszedł do sali chorych, ale na łóżku spał kto inny, więc "Pepe" uciekł. Mniej szczęścia miał drugi żołnierz. "Pepe"strzelił do niego kilka razy przez szybę, ale ciężko ranny cudem przeżył.
"Pierzo" siedzi dziś w lubelskim więzieniu przy Południowej. Na wolność wyjdzie w 2029 r. Na warunkowe raczej nie ma co liczyć.
Sześć lat temu odwiedzili go dziennikarze "Wyborczej". W pokoju widzeń zapytali, czego w życiu żałuje. - Swojego czasu napisałem do Lecha Kaczyńskiego, kiedy był ministrem sprawiedliwości, że wiem, kto zabił Papałę [zastrzelonego w 1998 r. szefa policji - red.]. Oczywiście wszystko sobie wymyśliłem, bo skąd mogłem wiedzieć, kto strzelał. Zrobiłem to, by w kryminale być lepiej traktowanym. Zamiast tego trafiłem do "n-ki" i przeszedłem psychiczne załamanie.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze