Wybitni lekarze, niezwykłe historie. Oni tworzyli lubelską medycynę [ZDJĘCIA]

Swoje samochody trzymał w garażu i pod kocem, a pewnego mercedesa ustawił na czerwonym dywanie. Kiedy przyjechał go kupić jeden z doktorów, towarzysząca mu żona powiedziała: Konrad, ty tak czystego samochodu w życiu nie widziałeś!

Kiedy pytam naukowców z Uniwersytetu Medycznego o prof. Mieczysława Zakrysia, na twarzy każdego z nich pojawia się szeroki uśmiech. To jedna z najbarwniejszych postaci wśród lubelskich lekarzy i naukowców Akademii Medycznej. Miał opinię świetnego chirurga i miłośnika aut. Krąży o nim wiele anegdot. Cechowały go niezbyt duży wzrost, uciekające jedno oko i rozszczep podniebienia. Z powodu tej ostatniej przypadłości często dochodziło do zabawnych sytuacji. Jak choćby ta, kiedy poproszona o watę pielęgniarka przyniosła... herbatę. - Kiedy profesor wchodził na oddział, od razu było go słychać. Jego głęboki, nosowy głos znał każdy z pracowników - wspomina Adam Borowicz, dziś dyrektor SPSK nr 1, który lata temu pracował wspólnie z prof. Zakrysiem.

Urodzony w 1910 roku na Pomorzu, dyplom lekarza uzyskał w 1937 roku na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. W 1941 roku trafił do Lublina. Przez lata pracował w II Klinice Chirurgii Ogólnej mieszczącej się w szpitalu przy ul. Staszica, a w 1965 roku został jej kierownikiem. Miał opinię świetnego fachowca. - Operował praktycznie wszystko, nie wykonywał natomiast zabiegów kardiologicznych. W klinice często operowano jamę brzuszną, prowadzono też zabiegi ortopedyczne. Takie wówczas były standardy. Prof. Zakryś reprezentował tzw. niemiecką szkołę chirurgii, bardzo dokładną, powolną, szanującą tkanki - wspomina prof. Paweł Misiuna, były kierownik kliniki chirurgii ogólnej w szpitalu przy ul. Staszica.

To właśnie prof. Zakryś wykonał pierwszą w Lublinie operację z otwarciem klatki piersiowej. Było to w 1953 roku. Do jego największych osiągnięć należy też zaliczyć modyfikacje operacji żołądka czy wiele zabiegów chirurgii naczyniowej i urologicznej.

W ciągu lat pracy wokół prof. Zakrysia powstało wiele anegdot. Powszechnie znane było jego zamiłowanie do sportowych aut. To była jego druga, po chirurgii, pasja. - Samochody głaskał, przykrywał kocem i stale czyścił. Raz widziałem, jak po króciutkiej przejażdżce pucował szmatką nawet rurę wydechową. I to nie z zewnątrz, ale od wewnątrz - opowiada prof. Misiuna.

10 listopada 1971 roku doszło do bardzo głośnego w Lublinie włamania do mieszkania prof. Zakrysia w kamienicy na rogu ul. Wieniawskiej i Bieczyńskiego. Napastnicy poturbowali żonę profesora, Lucynę, ale łup wynieśli bardzo skromny. Zagrozili, że poderżną jej gardło nożem. Zapłakana kobieta obiecała, że jeszcze tego samego dnia, wieczorem przekaże napastnikom milion złotych. Pieniądze owinięte w szary papier miała ukryć na pl. Litewskim, pod ławką, obok stacji meteo. Do przekazania łupu nie doszło, a napastnicy szybko zostali zatrzymani przez milicję. Jednym z nich był Benedykt Krówka, student czwartego roku Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Lublinie. Skazano go na 10 lat więzienia. Jego wspólnik dostał siedem lat.

Krówka długo jednak nie siedział. Po roku uciekł z zakładu karnego we Włodawie. Chciał zbiec do Szwecji, ale gdy już był na kutrze, zatrzymali go dwaj oficerowie Służby Bezpieczeństwa. Trafił do więzienia we Wronkach, jednego z najcięższych w kraju.

Podobno studenci, którzy po latach od napadu chcieli wyprowadzić prof. Zakrysia z równowagi, na biurko podrzucali mu opakowanie z cukierkami "krówkami". Inna wersja mówi, że 1 stycznia w imieniny Mieczysława przed wejściem do kamienicy profesora znaleziono podejrzany pakunek. Krówka właśnie uciekł z więzienia, więc obawiano się, że może to być bomba. Na miejsce przyjechała milicja. Okazało się, że w środku są... "krówki".

Na salę operacyjną prof. Zakryś nie wpuszczał nikogo postronnego. Wyjątek zrobił tylko raz. - Lubelski poeta Olek Rosenfeld chciał napisać wiersz o operacji. Profesor się zgodził. Rosenfeld siedział w kitlu w kącie sali i pisał wiersz. Widok był arcykomiczny - wspomina Adam Borowicz.

Prof. Mieczysław Zakryś zmarł w 2001 roku.

Zawsze dawał chorym nadzieję, starając się robić to w niebanalny sposób. Dlatego bardzo prawdopodobne jest, że opowiedział 10-latkowi historię o Homerze.

Chłopiec z okaleczoną przez niewypał twarzą przyjechał do kliniki kierowanej przez prof. Tadeusza Krwawicza. Lekarz wiedział, że dziecko raczej nie odzyska wzroku. Dlatego przygotowując 10-latka do operacji tłumaczył, że nawet tak bolesne przeżycie jak utrata widzenia niekoniecznie musi oznaczać koniec świata.

- Homer, mimo że stracił wzrok potrafił w piękny sposób opisywać dalekie kraje, morza i wyspy. Ty też możesz w przyszłości być wielkim poetą, nawet jeśli miałbyś nie widzieć - miał powiedzieć 10-latkowi prof. Krwawicz.

Tak jak podejrzewał okulista operacja nie pomogła. Pomogły jednak jego słowa, bo po czterdziestu latach otrzymał od swojego byłego pacjenta tomik wierszy.

Jednak nie z tego nietuzinkowego podejścia do pacjentów zasłynął prof. Krwawicz. W latach 60. ubiegłego wieku stał się znany na całym świecie jako pionier operacji usuwania zaćmy za pomocą krioekstraktora, czyli przyrządu do zamrażania tkanek podczas operacji. Na to, że można usunąć zaćmę w ten sposób zespół okulisty wpadł dosyć przypadkowo. Pracowano bowiem nad możliwością przechowywania przeszczepów rogówki i soczewki. Wtedy właśnie zbudowano krioekstraktor, który oziębiał tkanki do -70 stopni Celsjusza. Jak się okazało w ten sposób można było też usuwać zmętniałą soczewkę powodującą zaćmę nie narażając się przy tym na poważniejsze powikłania. "Gdy po raz pierwszy zastosowano w 1959 roku niską temperaturę do usunięcia zmętniałej soczewki z ludzkiego oka, wyglądało to na jakąś sensację." - pisał prof. Krwawicz w swojej autobiografii.

I właśnie dzięki temu odkryciu został uznamy za ojca kriochirurgii i kriooftalmologii, a okuliści na całym świecie zaczęli usuwać zaćmę w ten sposób. Ta metoda była stosowana do lat 80. ubiegłego wieku, a osiągnięcie prof. Tadeusza Krwawicza zostało uznane za jedno z najważniejszych w okulistyce w XX wieku.

Warto jednak zaznaczyć, że urodzony w 1910 roku we Lwowie lekarz okulistą został dosyć przypadkowo. W 1913 roku jego rodzice przenieśli się do Niżowa, nieopodal Stanisławowa. To tu Krwawicz spędził większość swego dzieciństwa. W 1929 roku ukończył gimnazjum i zgodnie w wolą rodziców postanowił zdobyć wykształcenie... górnicze. Nie było to tak proste jakby się wydawało, bo musiał dokształcić się z fizyki i chemii oraz rozpocząć pracę w kopalni, żeby uzyskać dodatkowe punkty na egzaminie.

Ostatecznie to się udało i Tadeusz Krwawicz dostał się na Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. Ale wytrzymał tam tylko rok. Dlaczego? Bo zaprzyjaźnił się ze studentami medycyny, a dodatkowo zafascynowały go nieobowiązkowe wykłady z higieny prowadzone przez prof. Janiszewskiego. "Prowadził je interesująco i sugestywnie. Wiele było humanizmu w tych wykładach. Wpadłem w jakąś fascynację medycyną. Wtedy doszedłem do przekonania i czułem to, że mój wybór studiów nie był właściwy." - pisał po latach prof. Krwawicz.

Młody student opowiedział o swoich rozterkach ojcu. A ten doradził zmianę studiów. W 1932 roku Tadeusz Krwawicz rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Dyplom uzyskał sześć lat później. I to w Lwowie rozpoczynał pracę. Marzył o chirurgii, ale dostanie się na specjalizację było niemożliwe. Dlatego postanowił zająć się histologią, nauką o budowie, rozwoju i funkcjach tkanek. Rozpoczął badania nad rogówką do przyszłej pracy doktorskiej. Ponieważ był w trudnej sytuacji finansowej rozpoczął pracę w Klinice Okulistyki. Po kilku miesiącach pracy już nigdy nie chciał z niej odchodzić.

Pod koniec II wojny światowej powołano go do II Armii Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do VII Szpitala Garnizonowego w Lublinie. Następnie utworzono II Szpital Okręgowy z oddziałem okulistyki, którego dr Krwawicz został kierownikiem. Po wojnie rozpoczął też pracę na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej.

"W 1948 r. zwrócono się do mnie i przekazano mi kierownictwo nie istniejącej jeszcze co prawda kliniki. Przystosowałem do tego celu dom mieszkalny. Urządzono tam trochę dziwaczną, jednak schludną klinikę - najlepiej, jak to wówczas było możliwe.". W 1954 roku Klinika Okulistyki przeprowadziła się do XIX-wiecznego pałacyku na ul. Chmielnej. Prof. Krwawicz kierował nią przez 34 lata. To czas nie tylko światowej sławy odkryć medycznych, ale też rozwoju kliniki, wprowadzania nowych metod leczenia oraz budowy nowej siedziby kliniki, obok pałacyku. Niedawno została ona kompleksowo zmodernizowana.

W ciągu tych lat prof. Tadeusz Krwawicz dorobił się niezliczonej liczby nagród i odznaczeń. Zmarł w 1988 roku.

* Korzystałem z fragmentów Autobiografii Tadeusza Krwawicza zamieszczonej w "Kwartalniku Historii Nauki i Techniki", nr 2, 1996 r.

O prof. Helenie Mysakowskiej na Uniwersytecie Medycznym nie krążą praktycznie żadne anegdoty. Była szalenie poważną kobietą. To nie oznacza, że nudną. Podczas swojej pracy poświęciła się opiece nad osobami chorymi na gruźlicę. Choroba zbierała wówczas tragiczne żniwo. Urodzona w 1905 roku w Wojsławicach, niedaleko Krasnegostawu Helena Mysakowska ukończyła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1929 roku. Zaraz po nich przeniosła się do Lublina, gdzie rozpoczęła pracę na wydziale wewnętrznym szpitala im. Jana Bożego. W międzyczasie badała też dzieci w szkolnych gabinetach lekarskich. Rok później Mysakowska rozpoczęła pracę na oddziale wewnętrznym tego samego szpitala.

Ta decyzja należała do dość odważnych, szczególnie, że podjęła ją młoda lekarka. Lata międzywojnia to czas, kiedy gruźlica należała do chorób źle rokujących. Chorych było wielu, a leczenie niełatwe, długie i żmudne.

Do czasu rozpoczęcia II wojny światowej kariera Heleny Mysakowskiej rozwija się w błyskawicznym tempie. Lekarka jeździ na kursy do innych szpitali w kraju, a także do Francji, zostaje sekretarzem Towarzystwa do Walki z Gruźlicą w Lublinie, a w 1939 roku otrzymuje Srebrny Krzyż Zasługi. W trakcie II wojny światowej lekarka przyczyniła się do uratowania setek mieszkańców miasta. Helena Mysakowska pełniła wówczas funkcję ordynatora oddziału gruźliczego, pracowała też w poradni przeciwgruźliczej znajdującej się na ul. Górnej. Tutaj oprócz naprawdę chorych często trafiali partyzanci, Żydzi oraz mieszkańcy Lublina i okolic szczególnie narażeni na represje okupanta. - Profesor Mysakowska wystawiała im zaświadczenia o chorobie czy o wykonaniu zabiegu dopełnienia odmy opłucnowej. To był papier, który ratował jego posiadacza przed przymusową wywózką czy represjami, bo Niemcy panicznie bali się gruźlicy. Szczególnie, jeśli z dokumentacji medycznej wynikało, że "chory" prątkuje i może zarażać. Oczywiście nie zawsze było to zgodne z prawdą. Jednak w ten sposób pani profesor udało się uratować naprawdę dużo osób - wspomina prof. Biruta Fąfrowicz, która przez lata współpracowała z prof. Mysakowską.

Gdy wojna dobiegała końca, gruźlica szalała, nie tylko na Lubelszczyźnie, ale w całym kraju. Trzeba było zintensyfikować wysiłki w jej zwalczaniu. Mysakowska oprócz leczenia zaangażowała się mocno w tworzenie pierwszego na Lubelszczyźnie sanatorium przeciwgruźliczego. Tuż po wojnie, w 1946 roku otwarto je w Adampolu niedaleko Włodawy. Również dzięki staraniom Mysakowskiej otwarto w 1962 roku kolejne sanatorium dla chorych na gruźlicę. Powstało w Poniatowej. Oba działają do dziś.

- Prof. Mysakowska była bardzo poważną i zarazem bardzo wymagającą osobą. Każdy w klinice się jej bał. Jak coś powiedziała to tak musiało być. Była zasadnicza, przestrzegała wszystkich przepisów. Raczej nie żartowaliśmy. Pamiętam, że raz miała mnie za coś upomnieć, tak się tego bałam, że kiedy weszłam do gabinetu od razu zaczęłam ją komplementować, że ma ładną bluzkę. Gadałam takie głupoty, że chyba ją zbiłam z tropu i ostatecznie nagana mnie ominęła. Ale to zdarzyło się tylko raz - wspomina prof. Biruta Fąfrowicz.

W 1954 roku, wówczas jeszcze doktor, Helena Mysakowska zostaje kierownikiem Kliniki Ftyzjatrycznej Akademii Medycznej. Tę funkcję pełniła aż do 1975 roku, kiedy przeszła na emeryturę. W trakcie swojej pracy pomagała w zakładaniu poradni przeciwgruźliczych w różnych miejscowościach na Lubelszczyźnie. W latach 70. przyczyniła się do budowy nowego budynku Kliniki Chorób Płuc przy SPSK 4. Za swój ogromny wkład w leczenie osób chorych na gruźlicę i rozwój tej dziedziny medycyny otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Prof. Helena Mysakowska zmarła w 1996 roku. Została pochowana na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.

Podczas wojny potrafił zwymyślać niemieckiego oficera za to, że jego żona nie stosowała się do zaleceń leczenia

Profesor Józef Jarząb jest uważany za ojca lubelskiej stomatologii. To on podjął się utworzenia Kliniki Stomatologicznej przy ul. Lubartowskiej. Jednak zanim do tego doszło, wybitny stomatolog leczył pacjentów w kilku innych polskich miastach. - W zasadzie nie rozumiałyśmy z mamą, co on takiego w Lublinie widział. Gdy tu przyjechałyśmy w 1948 roku, miasto wyglądało tragicznie. Było zniszczone, wybrukowane kocimi łbami. W porównaniu z Krakowem czy Wrocławiem było miastem prowincjonalnym. A jednak ojciec chciał tu przyjechać. I postawił na swoim - wspomina prof. Grażyna Jarząb, córka wybitnego stomatologa i przez wiele lat jego współpracownica.

Prof. Jarząb urodził się 10 marca 1889 roku w Krużlowej niedaleko Nowego Sącza. Właśnie w Nowym Sączu ukończył gimnazjum, aby następnie rozpocząć studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dyplom lekarza dentysty uzyskał w 1922 roku w Warszawie. Następnie wyjechał do Lwowa, gdzie był starszym asystentem w Katedrze Stomatologii Uniwersytetu Jana Kazimierza. Również we Lwowie na świat przyszła jego jedyna córka - Grażyna.

Gdy miała zaledwie trzy miesiące, ojciec otrzymał propozycję pracy w Poznaniu, gdzie objął Katedrę Stomatologii Uniwersytetu Poznańskiego. Tam też utworzył Poliklinikę Stomatologiczną. W międzyczasie otrzymał stopień doktora na uczelni w Rostocku.

Po wybuchu wojny dr Józef Jarząb uciekł z Poznania, bo chciał chronić kilkunastoletnią córkę. Znajomy Niemiec powiedział mu, że hitlerowcy zabierają dzieci z rodzin inteligenckich i wywożą je do Rzeszy.

Przez rok rodzina Jarząbów mieszka u kuzynki w Tarnowie. W tym czasie izba lekarska natrafiła na ślad stomatologa i sprowadziła go do Krakowa. Tam podczas wojny Józef Jarząb leczył głównie Polaków.

- Pewnego razu przyszła do niego żona jednego z niemieckich oficerów wraz z mężem. Wyrastający ząb mądrości spowodował u niej stan zapalny, który przeniósł się na mięśnie policzka. Kobieta nie mogła otwierać ust. Ponieważ była w ciąży, żaden z niemieckich lekarzy nie chciał podjąć się leczenia. Ojciec usunął ząb specjalnym rozwieraczem i kazał przyjść na drugi dzień do kontroli. Jednak nie pojawili się. Pojawił się strach, że może polski lekarz usunął ząb, a kobieta poroniła. Pojawili się po kilku dniach. Pacjentka była zadowolona, że jest wyleczona. Ojciec tak zwymyślał tego oficera, że ten nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. A były to czasy, kiedy każdy bał się Niemców. Za coś takiego mógł zapłacić życiem. Ale ojciec był odważnym człowiekiem i niewielu rzeczy się bał - wspomina prof. Grażyna Jarząb.

Po wojnie ojciec naszej rozmówczyni otrzymał od ówczesnego rektora UMCS prof. Henryka Raabego propozycję objęcia Katedry Stomatologii. Zgodził się, co jak wspominaliśmy, zdziwiło jego żonę i córkę. Obie podejrzewały jednak, że chciał mieć udział w tworzeniu Katedry i Kliniki od nowa, podobnie jak działo się to w Poznaniu.

Pod koniec lat 40. ubiegłego wieku dr Józef Jarząb przystąpił to tworzenia Kliniki Stomatologicznej. Jej początki to dwa pokoje w pałacu przy placu Litewskim. Później, w 1950 roku, przeniesiono ją do zniszczonych i spalonych pomieszczeń kamienicy przy ul. Lubartowskiej, które wyremontowano. Zaczęły tu funkcjonować oddziały stomatologii zachowawczej, protetyki, ortodoncji oraz chirurgii stomatologicznej. Co ciekawe, na drugim piętrze cały czas mieszkali ludzie. Dopiero kilka lat później otwarto też oddział chirurgii stomatologicznej i szczękowej, a mieszkańców kamienicy przeniesiono. W Klinice na Lubartowskiej leczeni byli pacjenci z najpoważniejszymi schorzeniami z całego województwa. Sporo z nich cierpiało na ropowice - zapalenie w obrębie jamy ustnej skutkujące opuchlizną, bólem, a nawet zakażeniami. W skrajnych przypadkach mogły też prowadzić do śmierci. W Lublinie takie przypadki też się zdarzały.

To również za sprawą Józefa Jarząba, który w 1956 roku uzyskał tytuł profesora, do Lublina ze Stanów Zjednoczonych trafiła penicylina - jeden z najbardziej znanych na świecie antybiotyków. Prof. Jarząb wykorzystał ją w leczeniu promienicy twarzowo-szyjnej, zakażenia grzybem znajdującym się w źdźbłach trawy czy zboża, które dostawały się do ust podczas rozgryzania. Po zakażeniu skóra twarzy stawała się twarda, a jej powierzchnia wypełniała się pęcherzami z ropą. Prof. Jarząb zastosował w tej wcześniej nieuleczalnej chorobie właśnie penicylinę. Leczenie okazało się skuteczne i wkrótce zaczęto je stosować w kraju oraz za granicą. Dziś promienica jest spotykana dosyć rzadko.

W trakcie swojej pracy żywo interesował się zagadnieniami związanymi z reformą studiów stomatologicznych, był założycielem i prezesem lubelskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Należał też do wielu polskich i światowych towarzystw naukowych. Odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski czy Złotym Krzyżem Zasługi.

- Do pacjentów podchodził zawsze z pewnym dystansem, ale to na pewno nie przeszkadzało mu w świetnym wykonywaniu obowiązków, miał świetną rękę. Zresztą sami chorzy to doceniali, bo zawsze 19 marca w jego imieniny dostawał mnóstwo kwiatów i prezentów - podkreśla córka wybitnego stomatologa.

Tak natomiast wspomniała go jedna z pacjentek Wiesława Nadulska. "Profesor Jarząb to był cudowny człowiek. Spotkałam go jeszcze przed powstaniem kliniki. Byłam mała i musiałam mieć aparat ortodontyczny, więc on usiłował mi zrobić coś takiego. Pamiętam, że sam mi brał wycisk. To był przepiękny, ciepły człowiek, w okularach, niewysoki, cierpliwy, fantastyczny. Tak go pamiętam" (źródło: "Program Historia Mówiona. Wspomnienia o Lublinie i Lubelszczyźnie")

Prof. Józef Jarząb zmarł 10 marca 1969 roku w Lublinie.

O profesorze Feliksie Skubiszewskim wszyscy moi rozmówcy wypowiadają się wyłącznie w superlatywach. Łysawy, okrągły na twarzy i mający nieco brzuszka chirurg był powszechnie lubiany. Każdy wspomina, że nieodłącznym elementem jego stroju były szelki podtrzymujące spodnie. - Z naszych kilku spotkań zostanie mi obraz człowieka bardzo życzliwego, łagodnie usposobionego i służącego radą - mówi Adam Borowicz, dyrektor szpitala klinicznego nr 1 w Lublinie.

Jeden z pracowników uczelni pamięta też spotkanie z prof. Skubiszewskim sprzed półwiecza, kiedy odbywał praktykę lekarską w szpitalu przy ul. Staszica. - Pewnego dnia w przychodni zabiegowej pojawił się starszy pan wzbudzając swą osobą ogromny respekt. Zapytał, co to za młodzież kręci się po korytarzu i wystrzelił do mnie: "Kolego, jaka jest dawka śmiertelna morfiny?". Zaczerwieniłem się tłumacząc się z niewiedzy. "Ale... jak już koleżka będzie chirurgiem, to niech przynajmniej na stole operacyjnym nie pomyli u pacjenta nogi prawej z lewą, gdy ten leżąc w pozycji "na brzuchu" znajdzie się w pozycji "na wznak" - rzekł śmiejąc się prof. Skubiszewski.

Studiował w Rosji. Prof. Feliks Skubiszewski urodził się w Czemiernikach, niedaleko Lubartowa 15 maja 1895 roku. W 1914 roku zdał maturę i wyjechał na studia medyczne do Moskwy. Mieszkali tam jego krewni, którzy pomagali mu w trakcie nauki. Na ostatnim roku przeniósł się do Kijowa. Tam w 1919 roku otrzymał dyplom lekarski. W międzyczasie wraz z bratem Ludwikiem podczas praktyk lekarskich w okolicach Doniecka prowadził badania nad chorobami zakaźnymi oraz starał się walczyć z szalejącą tam epidemią tyfusu i cholery. Rok później wrócił do Polski, by na Uniwersytecie Warszawskim nostryfikować swój dyplom.

Przez blisko 20 lat związany był z Warszawą, a później Poznaniem. W stolicy był asystentem w klinice chirurgicznej oraz przez krótki czas młodszym ordynatorem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Czerwonego Krzyża nr 3. Pracował także w Stacji Opieki Społecznej i żłobku. Od 1921 do 1924 roku był starszym asystentem Kliniki Chorób Nerwowych UW. Pod koniec tego okresu uzyskał tytuł doktora nauk medycznych.

Jego praca i umiejętności zostały zauważone nie tylko w Warszawie W 1925 roku otrzymał propozycję pracy w Klinice Chirurgii Uniwersytetu Poznańskiego. Tam też Skubiszewski się habilitował. Oprócz chirurgii interesował się też chorobami przewodu pokarmowego.

Po wybuchu II wojny światowej Skubiszewski został przesiedlony do Warszawy i do końca 1939 roku pracował w Szpitalu Ujazdowskim. Później trafił do Puław i już do końca życia związał się z Lubelszczyzną. W Puławach pełnił funkcje chirurga oraz dyrektora Szpitala Powiatowego św. Karola. Za jego zgodą w placówce leczeni byli ranni partyzanci.

W 1944 roku Feliks Skubiszewski przeniósł się do Lublina. Aktywnie angażował się w prace nad utworzeniem Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej oraz II Kliniki Chirurgicznej. Kierował nią do końca września 1965 roku, kiedy przeszedł na emeryturę. W 1945 został dziekanem Wydziału Lekarskiego na UMCS, a w latach 1947-1948 był prorektorem uczelni i uzyskał tytuł profesora.

1 stycznia 1950 roku powstaje Akademia Lekarska w marcu przemianowana na Akademię Medyczną. Prof. Skubiszewski zostaje jej pierwszym rektorem. Funkcję pełni do 1954 roku. Oprócz wielu funkcji i przynależności do różnych towarzystw naukowych podkreślany jest wkład prof. Skubiszewskiego w rozwój chirurgii w Lublinie, w szczególności rozszerzenie jej na choroby układu naczyniowego, urologię i gruźlicę kostno-stawową. To pod jego kierownictwem opracowano główne kierunki rozwoju AM, to on był jednym z inicjatorów budowy Państwowego Szpitala Klinicznego w 1964 roku.

Warto też dodać, że prof. Skubiszewski wypromował wielu sławnych chirurgów. Wśród nich są Szymon Jastrzębski, Paweł Misiuna i Mieczysław Zakryś. Otrzymał wiele odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 17 maja 1981 roku w Lublinie. Zgodnie z jego wolą pochowano go na cmentarzu w rodzinnych Czemiernikach.

Niepotrzebny patron?

W 2003 roku Akademia Medyczna otrzymała imię prof. Feliksa Skubiszewskiego. W ten sposób doceniono jego zasługi dla lubelskiej medycyny i uczelni. Jednak patronem nie był on długo. Kiedy uczelnia zmieniała się w Uniwersytet Medyczny, prof. Skubiszewskiego z nazwy usunięto. - Krótszą nazwę łatwiej przetłumaczyć na angielski, uznaliśmy że będzie bardziej zrozumiała dla społeczności międzynarodowej - wyjaśniał przed laty prof. Kazimierz Głowniak, ówczesny dziekan Wydziału Farmaceutycznego AM. Za nazwą bez patrona głosowało 33 członków senatu, dwóch wstrzymało się od głosu.