"Kobieta na Medal". Przedstawiamy laureatki naszego plebiscytu

Nasza akcja, której partnerem jest Miasto Lublin ma już pięć lat. W 2013 r., organizując jego pierwszą odsłonę, postanowiliśmy promować panie, mieszkanki Lublina, które tutaj z ogromną pasją i zaangażowaniem wykonują swoją pracę, kobiety biznesu, świata nauki, kultury, sportu.

Cel mieliśmy jeden. Jak pokazywały statystyki, w Polsce sytuacja kobiet na rynku pracy była gorsza niż mężczyzn. Panie rzadziej dostają dobrze płatne i odpowiedzialne stanowiska, i to często bez żadnego konkretnego powodu. Choć jeśli chodzi o wyższe wykształcenie, to wciąż posiada je więcej kobiet.

Dlaczego tak jest? Jak wielokrotnie powtarzała zastępca prezydenta Lublina Monika Lipińska, problemem był często brak odwagi pań w walce o realizację swoich marzeń i planów zawodowych. Także zwykła skromność.

Postanowiliśmy to zmienić. Chyba się udało, skoro w każdej kolejnej edycji do naszego konkursu zgłaszano coraz więcej pań.

Tegoroczna edycja naszego plebiscytu jest szczególna, mamy jubileusz 700-lecia Lublina. Postanowiliśmy zatem zanurzyć się w historię naszego miasta i opowiedzieć o odważnych kobietach, które wykorzystując wiedzę, pasję i talent, działały na rzecz dobra wspólnego. Udowodniły, że sfera działania publicznego nie jest zarezerwowana tylko dla mężczyzn.

Lekcji tak jak ona nie prowadził nikt. Czytanie poezji - przy świecach i muzyce, recytacja na ławkach. Mówiła, że to nie lekcje, ale spotkania. Kiedy się gniewała, puszczali przez radiowęzeł Perfect. Wychowała wielu dziennikarzy.

Beata Nowak jest polonistką z III Liceum Ogólnokształcącego im. Unii Lubelskiej w Lublinie.

- W zeszłym roku województwo lubelskie na olimpiadzie z języka polskiego było reprezentowane przez czterech uczniów, czterech z naszej szkoły, trzech od Beaty. Około 20 olimpijczyków na pewno wychowała. Nie wiem, jak ona to robiła - wspomina Grzegorz Lech, dyrektor Unii.

Profesor Nowak jest organizatorką słynnych warsztatów dziennikarskich. Przyjeżdżali na nie uczniowie z całego województwa. W zeszłym roku odbyła się już 15. jubileuszowa edycja. Niesamowite jest to, że ci, którzy kiedyś byli ich uczestnikami, dzisiaj są wziętymi dziennikarzami i prowadzą tu zajęcia. Przykład Józka Szopińskiego z TVP Lublin i Radia Lublin, Anny Kiedrzynek z "Gazety Wyborczej".

Uczniowie Beaty Nowak pracują m.in. w "Newsweeku", "Gazecie Wyborczej", ci bardziej zwariowani w RMF, w Radiu Zet. W sumie kilkanaście osób jest dziennikarzami.
Anna Kiedrzynek, absolwentka klasy dziennikarskiej: - Na pierwszej lekcji spodziewaliśmy się antycznych tragedii, czyli tego, od czego zwykle się zaczyna, a tu sorka zaskoczyła nas "Sklepami cynamonowymi" Brunona Schulza. Zasłoniła okna, puściła piosenkę Justyny Steczkowskiej "Świt". Wiele jej lekcji miało element performatywny.

W 1999 r. Beata Nowak w Unii założyła pismo "Sensor". Wychodzi ono do dzisiaj, ma swój numer w Bibliotece Narodowej. Pani profesor prowadzi warsztaty dziennikarskie o specjalności prasa, radio i telewizja.

Józek Szopiński: - Uczestniczyłem w prawie wszystkich edycjach. To dzięki nim jestem tu, gdzie jestem. Na jednych z pierwszych zajęć były ćwiczenia z mikrofonem, prowadziła je Maria Brzezińska. Każdy miał powiedzieć, dlaczego jest wyjątkowy. Potem pani Maria zapytała, czy nie chcę spróbować w radiu i tak się zaczęło.

Grzegorz Lech: - Młodzi ludzie potrzebują jasnych, czytelnych reguł, ale też poczucia, że może im być coś wybaczone. Nie przypominam sobie, żeby Beata nie dała komuś promocji do kolejnej klasy. Może niektórzy mieli jej to za złe. Najważniejsze dla niej nie jest to, żeby nauczyć, i to jest jakieś złamanie etosu nauczycielskiego, ale żeby

Koszykarka Pszczółki AZS UMCS Polski Cukier Lublin. Urodzona w Odessie skrzydłowa jest tajną bronią trenera Krzysztofa Szewczyka, bo z reguły nie wychodzi w pierwszej piątce, ale zwykle kończy mecze z dwucyfrową zdobyczą.

Swoją karierę zaczynała w zespole Team-Scuif Kijów. Zdążyła zwiedzić kawał Europy, grała w drużynach francuskich, rosyjskich, na Litwie, w Bułgarii, a także na Węgrzech. Do Polski trafiła w 2014 r., kiedy to została zawodniczką Basketu Gdynia. W kolejnym sezonie trafiła do Pszczółki AZS UMCS.

Z tą drużyną odniosła największy sukces w historii koszykówki na Lubelszczyźnie. W 2016 r. wywalczyła Puchar Polski. Kateryna jest także reprezentantką Ukrainy i właśnie z drużyną naszych wschodnich sąsiadów zakwalifikowała się do finałów mistrzostw Europy, które odbędą się w czerwcu tego roku, a ich gospodarzem będą Czechy. Niestety Polski tam zabraknie, bo biało-czerwone nie zdołały przebrnąć przez eliminacje. - W kontaktach międzyludzkich jest to dziewczyna "do rany przyłóż" - mówi Dariusz Gaweł, prezes klubu.

I dodaje: - Uczynna, życzliwa, bardzo chętnie uczestniczy we wszystkich naszych klubowych akcjach. Jeździ po szkołach, spotyka się z młodzieżą i stara się ją zarazić miłością do basketu. Natomiast na boisku jest to straszliwa zadziora, która nie da sobie w kaszę dmuchać i walczy do upadłego. Jesteśmy z niej bardzo zadowoleni i dlatego też będziemy chcieli ją zatrzymać na kolejny sezon. Wielkim jej atutem jest też to, że bardzo szybko nauczyła się języka polskiego.

Prorektor ds. kształcenia Uniwersytetu Medycznego w Lublinie, kierownik Katedry Histologii i Embriologii z Pracownią Cytologii Doświadczalnej. Absolwentka Wydziału Lekarskiego lubelskiej Akademii Medycznej.

Profesor Barbara Jodłowska-Jędrych prowadzi badania naukowe na poziomie molekularnym, dotyczące wpływu preparatów farmakologicznych oraz substancji o potencjalnym działaniu leczniczym na tkanki i narządy. Autorka i współautorka ponad 250 publikacji w dziedzinie medycyny. Recenzentka wielu projektów badawczych NCN i Ministerstwa Zdrowia. Promotorka 14 rozpraw doktorskich. Wielokrotnie wyróżniana nagrodami naukowymi i dydaktycznymi rektora lubelskiego Uniwersytetu Medycznego. Główny prorektorski wysiłek skupia na jakości akademickiego kształcenia, jest autorką wdrożonego przed czterema laty projektu ewaluacji w uczelnianej dydaktyce. Dostosowała programy i plany nauczania do obowiązujących efektów kształcenia oraz europejskich i amerykańskich standardów edukacyjnych.

Obecnie pracuje nad założeniami wielodyscyplinarnego kształcenia modułowego, które niebawem zacznie obowiązywać w polskich uczelniach medycznych. Realizowane bloki tematyczne pomogą studentom połączyć w spójną całość informacje zdobyte na poszczególnych zajęciach oraz ułatwią wykorzystanie przyswojonej wiedzy w przyszłej praktyce lekarskiej.

Profesor Jodłowska-Jędrych jest inicjatorką pomysłowych i nowatorskich form nauczania medycyny, m.in. cieszących się dużą popularnością konkursów "Przypadki kliniczne", aranżowanych scen rodzajowych z udziałem aktorów i studentów, odgrywających role uskarżającego się na różne dolegliwości pacjenta oraz czyniącego swą powinność lekarza.

Pani profesor podkreśla, że w zawodach medycznych ważny jest profesjonalizm i odwaga w podejmowaniu decyzji.

- Uczę studentów racjonalnego patrzenia na świat, przekazuję im najważniejsze wartości, takie jak godność człowieka, wrażliwość na cierpienie i empatię. Staram się wdrażać zarówno wiedzę, jak i wzory współpracy oraz pomocy choremu człowiekowi. Zawsze wysoko cenię u współpracowników profesjonalizm i kompetencje, kreatywność i solidność, a także umiejętność pracy zespołowej. Inwestowanie w człowieka, pogłębianie jego potencjału intelektualnego oraz edukacja są działaniami, które przynoszą owoce - powtarza pani profesor.

Barbara Jodłowska-Jędrych jest praktykującym lekarzem, ma specjalizację z zakresu położnictwa i ginekologii.

Życiowa pasja? Podróże oraz muzyka Ennio Morricone i Metalliki.

Wolontariuszka, koordynatorka ds. pomocy uchodźcom.

Ma 25 lat i pochodzi z Łukowa. Do Lublina przyjechała przed sześciu laty na studia, mimo że większość znajomych wybrała stolicę. - Wiedziałam, że potrzebuję spokojnego miasta, w którym nie będzie wielkiego wyścigu szczurów. Znałam Lublin dość dobrze, jednak dopiero zamieszkanie w tym mieście pozwoliło mi poczuć jego klimat i poznać tajne zakamarki - opowiada.

Jesienią 2012 r. w sieci znalazła ogłoszenie, że Centrum Wolontariatu prowadzi rekrutację do swoich programów. Do dziś pamięta swoją pierwszą wizytę w siedzibie nieistniejącego już Ośrodka przy ul. Wrońskiej na Bronowicach. - Gdy weszłam do środka, zobaczyłam mały tłum rojących się dzieci oczekujących na wolontariuszy. Trochę mnie przeraziła ta liczba, bo nigdy wcześniej nie pracowałam z dziećmi. Idąc do sali świetlicowej byłam świadkiem, jak mały chłopczyk biegł, uderzył o ścianę, odbił się od niej, wywrócił, podniósł, otrzepał i pobiegł dalej bez ani jednego jęku. Stałam z otwartą buzią i pomyślałam. Pomimo pierwszego przerażenia zostałam i pokochałam je całym sercem.

Na początku była jedynie wolontariuszem, potem została koordynatorem działań w jednym z ośrodków. Od dwóch lat jest koordynatorem całego programu "W drodze - wolontariat na rzecz uchodźców".

Natalia Ciołek: - Jednak cały czas wracam do chwil, gdy byłam tylko wolontariuszem. To był piękny czas, gdy mogłam się skupić tylko na zajęciach z dziećmi. Nie interesowała mnie rekrutacja, liczba wolontariuszy czy grafiki. Jednak cały czas staram się robić to samo, czyli widzieć człowieka w drugim człowieku.

Natalia Ciołek podkreśla za każdym razem, że jest dumna z tego, że poznała tak silnych i wyjątkowych ludzi, że obdarzyli ją swoim zaufaniem. - Ja Kobietą na Medal? Kobietami na medal są moje kobietki. Cudzoziemki, które widziały śmierć bliskich, które czuły ból tortur, które drżą na każde wspomnienie, ale dalej są uśmiechnięte, nigdy nie narzekają i zawsze życzą mi "Szerokiej drogi! Niech Allah Cię prowadzi! Wracaj szybko do nas!"

Jedna z najbardziej utalentowanych piłkarek ręcznych młodego pokolenia, reprezentantka Polski.

Występuje w najlepszej od lat drużynie w kraju - MKS Selgrosie Lublin - z którą wywalczyła trzy złote medale mistrzostw Polski.

Gra na pozycji obrotowej. Pierwsze sportowe kroki stawiała w zespole KSS Kielce. Konsekwentna, ambitna, wzór profesjonalizmu. W kategoriach młodzieżowych trzy razy stawała z kieleckim zespołem na najwyższym stopniu mistrzowskiego podium, ponadto zdobyła srebro i dwa brązy.

Już jako juniorka zadebiutowała w drużynie z Kielc w ekstraklasie. Niestety, klub z przyczyn finansowych się rozpadł. Fachowcy twierdzą, że w tym nieszczęściu było też trochę szczęścia, bo zawodniczka od sezonu 2013/2014 trafiła do MKS Selgrosa, gdzie dalej rozwijała swój nieprzeciętny talent. W Lublinie oprócz gry w lidze Drabik mogła się także pokazać na europejskich parkietach, bo mistrz kraju występował w Champions League. Trener Kim Rasmussen powołał ją także do kadry narodowej.

Jej dobra postawa zarówno w meczach klubowych, jak i w reprezentacji sprawiła, że w plebiscycie zorganizowanym przez portal handball-planet.com została wybrana na najlepszą młodą kołową świata sezonu 2014/2015.

- O Asi mogę mówić tylko w samych superlatywach - twierdzi były wieloletni trener MKS Selgrosa Edward Jankowski, który sprowadził ją do Lublina. - Jest zawodniczką z olbrzymim potencjałem. Do tego jest bardzo pracowita i skromna. To mądra dziewczyna. Wszystko podporządkowała piłce ręcznej. Czyni stałe postępy, co sprawia, że już nie tylko w klubie odgrywa wiodącą rolę, ale także w reprezentacji Polski. Wróżę jej wielką przyszłość.

Joanna Drabik jest absolwentką Wyższej Szkoły Społeczno-Przyrodniczej im. Wincentego Pola w Lublinie, na której ukończyła kierunek wychowanie fizyczne.

Czym oprócz sportu pasjonuje się Joanna Drabik? - Bardzo lubię samochody - zdradza zawodniczka. - Kocham nimi jeździć, traktuję to jako swego rodzaju reset po ciężkiej pracy. Oprócz tego interesuję się muzyką, i to bez podziału na gatunki.

Z wykształcenia filolog angielski, z zamiłowania badacz średniowiecznych manuskryptów, z potrzeby serca nauczyciel akademicki, obecnie dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych KUL. W zaciszu domowego gabinetu oprócz tekstów naukowych pisze... poezje.

Pani doktor habilitowana zawodowo zajmuje się historią języka angielskiego od VIII do XV w. Zainteresowaniom naukowym nie stawia barier: zaczęła od składni staro- i średnioangielskiej, skąd przeszła do semantyki historycznej oraz do historycznych przekładów psałterza z łaciny na angielszczyznę, która dopiero czekała na Szekspira. Stamtąd już tylko krok do badań nad rozwojem pisma i średniowiecznymi manuskryptami oraz starodrukami angielskimi, a także nad polskimi przekładami psałterza.

Magdalena Charzyńska-Wójcik zajmuje się edycją tekstów nigdy dotąd nieopracowanych, chcąc je pokazać szerszej publiczności. Uważa je bowiem za esencję piękna i mądrości. Z tych samych pobudek jako pierwsza w świecie zaopatrzyła najstarszy staroangielski przekład psałterza z IX w. w ciągłą glosę interlinearną.

Odkąd podjęła pracę na KUL w 1994 r., wypromowała blisko 100 magistrów, a obecnie jest promotorem siedmiu doktorantów. Obok pracy dydaktycznej zorganizowała od podstaw i przez 10 lat koordynowała niestacjonarne studia filologii angielskiej II stopnia, które od pierwszego roku ich funkcjonowania cieszą się dużą popularnością. Prowadziła je aż do chwili wyboru na dziekana Wydziału Nauk Humanistycznych w czerwcu 2016 r.

Magdalena Charzyńska-Wójcik była zastępcą dyrektora Instytutu Filologii Angielskiej KUL, inicjowała liczne przedsięwzięcia charytatywne, którymi zarażała zarówno kolegów z instytutu, jak i studentów.

Aktualnie z jej inicjatywy Wydział Nauk Humanistycznych KUL promuje wśród przedszkolaków czytelnictwo w ramach akcji "Cały dziekanat czyta dzieciom". W przygotowaniu są kolejne działania, adresowane do starszych grup wiekowych.

Od 1 września 2016 r. pani doktor zarządza jednym z największych wydziałów KUL, oferującym aż 28 kierunków studiów. Jest 34. dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych i trzecią kobietą piastującą to stanowisko w jego blisko stuletniej historii.

Prywatnie jest żoną i mamą dwóch córek, studentki i gimnazjalistki. Uwielbia kawę i miód, pasjonują ją stare mapy i słowniki.

Bawi, wzrusza i cieszy kolejne pokolenia widzów. Krystyna Szydłowska, aktorka Teatru Muzycznego w Lublinie, niedawno obchodziła 40-lecie pracy twórczej. Wciąż zaskakuje charyzmą, świetnym wokalem i nieprzeciętnym talentem.

Krystyna Szydłowska pochodzi z Łodzi. Po skończeniu studiów na Wydziale Wokalno-Aktorskim w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej trafiła do chóru Operetki Warszawskiej. Grywała tam także epizody i mniejsze role. W Teatrze Muzycznym w Lublinie pracuje od 1980 r. Jej debiutem na lubelskiej scenie była rola Dziewanny w "Dzwonach z Corneville". Z innych ról, którymi bawiła miłośników lekkiej muzy, warto wspomnieć: Bessy w "Targu na dziewczęta", Ernestynę w "Salonie pana Wzdęckiego", Arsenę w "Baronie cygańskim", Celię Peachum w "Operze za trzy grosze", Maricę w "Hrabinie Maricy", Dolly w "Hello, Dolly" i Cajtlę i Goudę w "Skrzypku na dachu". W ostatnich latach na scenie wcielała się m.in. w Księżną Anhildę w "Księżniczce czardasza" czy Praskowię w "Wesołej wdówce". - Teatr, aktorstwo i scena to dla mnie wszystko. Miło wspominam każdą postać, którą zagrałam - mówi aktorka. - Uwielbiam patrzeć, jak ludzie się śmieją, bawią się i cieszą. Dlatego szczególnie doceniam role komediowe, jak tę sprzed dwóch lat, kiedy zagrałam Ernestynę w farsie "Porwanie Sabinek". Z wcześniejszych lat z rozrzewnieniem wspominam "Damy i huzarów" i rolę panny Anieli, którą zagrałam u boku Wojciecha Krzyszczaka. Chciałoby się jeszcze - wspomina aktorka.

W 2007 r. Krystyna Szydłowska została uhonorowana medalem "Gloria Artis", przyznanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Kilka tygodni temu na scenie teatru świętowała 40-lecie pracy artystycznej. Swoje nagrody przyznali jej prezydent Lublina i marszałek województwa lubelskiego, a listy gratulacyjne wystosował m.in. Olgierd Łukaszewicz, prezes Związku Artystów Scen Polskich.

Animatorka kultury, koordynatorka Domu Słów Ośrodka "Brama Grodzka -Teatr NN".

Magister filologii polskiej. Ukończyła też studia na kierunku animator i menedżer kultury UMCS. Jest absolwentką studiów podyplomowych w Collegium Civitas. Uczestniczka programu Erasmus na Uniwersytecie Karola w Pradze. Ukończyła szkołę filmową AFiTV w Warszawie, specjalność montaż.

Alicja Bąk jest prezeską Fundacji Kultury Audiowizualnej "Beetle", gdzie od dziewięciu lat m.in. współorganizuje plebiscyt na Nagrodę Kulturalną "Żurawie". Jest także założycielką i członkinią grupy Kaiju.pl, z którą realizuje filmy promocyjne, dokumentację filmową, wideoklipy muzyczne, spoty, filmy fabularyzowane, dokumentalne, animacje poklatkowe. Prowadzi zajęcia ze studentami na produkcji medialnej UMCS. Podczas rezydencji w Nancy współpracowała m.in. przy filmie o uchodźcach z Kaukazu. Od dziewięciu lat organizuje festiwal literacki Miasto Poezji.

Alina Bąk realizuje projekty na styku kultury, edukacji, literatury i sztuki społecznie zaangażowanej. Jeden z nich zwrócił naszą szczególną uwagę. Jednej z rodzin z ulicy Żmigród, która mieszka w pobliżu siedziby Domu Słów, zupełnie bezpłatnie postanowiła wyremontować mieszkanie. W zamian za to lokatorzy odnowionego lokalu mają jedynie od czasu do czasu udostępniać swoje mieszkanie na różnego typy działania kulturalne organizowane dla okolicznych mieszkańców. Tak się też dzieje, a miejsce działa pod hasłem "Mieszkanie Kultury".

Dla rodziny z ulicy Żmigród, bezrobotnej pani Marty, pani Haliny, która jest na emeryturze, i jej wnuków: 14-letniego Roberta i 11-letniego Karola, była to prawdziwa rewolucja. Nie tylko dlatego, że ściany przestały straszyć pleśnią i dziurami. Dla pań projekt był motywacją do wyjścia z marazmu.

Adiunkt w Instytucie Biologii i Biochemii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jest absolwentką biotechnologii UMCS, a praktyczną część pracy magisterskiej wykonała w Pracowni Mutagenezy i Reperacji DNA Polskiej Akademii Nauk w Warszawie.

Po uzyskaniu tytułu magistra powróciła na UMCS na studia doktoranckie z zakresu biologii przy Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi (obecnie Wydział Biologii i Biotechnologii). W trakcie studiów doktoranckich zajęła się określaniem powiązań filogenetycznych pomiędzy gatunkami pędrusiów, owadów należących do rodziny Apionidae. Ostatnio odbywała staż naukowy w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie.

Dr Aneta A. Ptaszyńska obecnie zajmuje się badaniami dotyczącymi nosemozy, groźnej choroby pszczoły miodnej. Patogeny pszczoły miodnej Nosema apis i N. ceranae oraz nosemoza, choroba przez nie wywoływana, wciąż stanowią wyzwanie dla współczesnej nauki. Nie jest do końca wyjaśniony ich wpływ na fizjologię pszczół, specyficzność tkankowa czy też sam mechanizm infekcji.

Ginięcie pszczół miodnych, jakie ostatnio obserwujemy na całym świecie, jest istotnym problemem zarówno z ekonomicznego, jak i ekologicznego punktu widzenia. Około 100 gatunków roślin zapewnia 90 proc. pożywienia na świecie, a 71 z tych 100 gatunków jest zapylanych przez owady pszczołowate. Obecność pszczół na terenach niezurbanizowanych zwiększa różnorodność biologiczną występujących tam roślin owadopylnych. Wiadomo, że utrata choćby jednego elementu środowiska naturalnego może okazać się kluczowa dla funkcjonowania całego ekosystemu.

Dr Ptaszyńska prowadzi prace eksperymentalne nad substancjami syntetycznymi i naturalnymi, które mogłyby stać się podstawą środków zwalczających nosemozę i poprawiających kondycję pszczół. Pani doktor współpracuje z wieloma ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą, a wyniki jej badań stały się podstawą dwóch zgłoszeń patentowych i wielu publikacji naukowych.

Szczególnym zainteresowaniem cieszą się opracowane przez nią preparaty oparte na ekstraktach roślinnych, które wykazują wysoki poziom terapeutyczny zakażeń pszczół miodnych oraz skutecznie wpływają na wzmocnienie odporności pszczół.

Kuratorka teatralna. Pochodzi z Poznania. Od czterech lat wspólnie z Grzegorzem Reske jest kuratorką festiwalu Konfrontacje Teatralne w Lublinie (www.konfrontacje.pl), jednego z najważniejszych festiwali teatralnych w Polsce.

Przy okazji polskiej prezydencji w Unii Europejskiej zainicjowała projekt "East European Performing Arts Platform" (www.eepap.culture.pl) - wschodnioeuropejskiej platformy sztuk performatywnych, której siedziba znajduje się w Centrum Kultury w Lublinie.

Współpracowała jako kuratorka i dramaturżka m.in. z Agnieszką Jakimiak, Rabih Mroué, Agatą Siniarską i Aną Vujanović. W latach 2014 i 2015 prowadziła dział Kuratorsko-Dramaturgiczny Teatru Polskiego w Bydgoszczy (www.teatrpolski.pl) oraz była kuratorką Festiwalu Prapremier w 2015 r. i współautorką jego nowej formuły (www.festiwalprapremier.pl).

Jedna z inicjatorek i kuratorek projektu "Identity.Move!" (www.identitymove.eu). Współzałożycielka kolektywu MicaMoca, prowadzącego od maja do września 2011 r. tymczasowe centrum sztuk performatywnych MicaMoca w Berlinie.

Współpracowała z Instytutem Adama Mickiewicza, gdzie odpowiadała za promocję polskiego teatru i tańca za granicą. W latach 2008-2009 zrealizowała projekt "Forum Dramaturgiczne" w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, którego zadaniem było rozwinięcie badań nad praktyką dramaturgiczną w teatrze.

Realizowała kuratorskie projekty m.in. w Schauspielhaus Bochum i Forum Freies Theater w Düsseldorfie. W latach 2006-2008 pracowała jako konsultantka programowa przy Krakowskich Reminiscencjach Teatralnych. Publikowała m.in. w "Dialogu", "Didaskaliach", "Dwutygodniku", "Notatniku Teatralnym", "Masce" i "Howlround".

Redaktorka książki "Dance, Process, Artistic Research. Contemporary Dance in the Political, Economic and Social Context of >Former East of Europe" opublikowanej w 2015 r. Doktorantka w Instytucie Sztuki PAN.