właściciel: gmina Lublin
Plac w wąwozie na Czubach, w pobliżu ul. Bursztynowej wypadł zdecydowanie najgorzej z tych, które odwiedziliśmy. Ławek jest na nim więcej niż urządzeń: tych pierwszych aż sześć, tych drugich zaledwie pięć. Spośród sprzętów do zabawy na uwagę zasługuje jedynie skałka do wspinaczki. Frania trudno było od niej odciągnąć i z ogromną frajdą zdobywał szczyt wiele razy. Zosia zajęła się rzucaniem na ślizgawkę kamieni rozsypanych przy skałce.
Czy to faktycznie dobra nawierzchnia dla dziecka, które spadnie z urządzenia? Lepsza byłaby po prostu trawa albo coś miękkiego. Dobrze też gdyby tego typu miejsca pomagały kształtować u dzieci poczucie estetyki. Ten może co najwyżej zwiększać tolerancję na brzydotę. Brązowa skałka jest mało atrakcyjna wizualnie. W dodatku kiepsko komponuje się z seledynowym płotkiem.
Plac można odwiedzić, ale tylko przy okazji. Jechać tu specjalnie z drugiego końca miasta to strata czasu.
JAKUB ORZECHOWSKI
właściciel: gmina Lublin
Może gdyby był placem osiedlowym, miałby wyższe notowania, ale przy Centrum Kultury, kulturalnej wizytówce Lublina, wygląda jak zmarnowana szansa. Plac powstał w ramach wielkiego remontu CK zakończonego w 2013 r. Była więc okazja i fundusze, by zrobić w tym miejscu coś kreatywnego. Zabrakło pomysłu i ustawiono oklepane ślizgawki i huśtawki.
Do tej pory plac, oprócz tego, że jest nudny i przewidywalny, zniechęcał mnie potłuczonymi butelkami i porozrzucanymi śmieciami. Tym razem zastałam tam porządek.
KAMILA PITUCHA
właściciel: gmina Lublin
Plac dostępny od ścieżki rowerowej na wysokości ul. Przyjaźni na Tatarach jest przykładem tego, jak nie należy robić tego typu miejsc. Wyposażenie nie odbiega od lubelskiego standardu (huśtawki, piaskownica, bujaki na sprężynach, itp., oczywiście z katalogu). Jednak niezrozumiałe jest to, że mając tyle przestrzeni wokół, zrobiono plac-klatkę.
Odległości między urządzeniami są minimalne. Cały czas ma się poczucie jakby kogoś miało się na sobie. A ten plac to istotne zaplecze rekreacyjne dużego osiedla mieszkaniowego.
KAMILA PITUCHA
właściciel: gmina Lublin
Kolejny plac przy ścieżce rowerowej. Mimo dosyć ubogiego wyposażenia, warto pobyć na nim chociażby ze względu na genialną panoramę jaka się z niego rozpościera. Widać katedrę, kościół dominikanów i Wzgórze Zamkowe. Plac duży, dzieci mają się gdzie wybiegać. Podoba mi się też to, że na placu jest dosyć zadbana trawa. Aż chce się rozłożyć koc i posiedzieć. Daję też plus za postawienie urządzenia do ćwiczeń dla dorosłych.
Niestety to kolejny plac umeblowany urządzeniami wybranymi z katalogu, a w tak genialnym miejscu aż prosi się o coś nietypowego. Może luneta, z której dzieci podziwiałyby panoramę? Znów mam wrażenie, że ktoś, kto projektował ten plac, nawet tu nie był.
KAMILA PITUCHA
właściciel: gmina Lublin
Pierwsze wrażenie robi nie najgorsze, ale traci przy bliższym poznaniu. Powstał stosunkowo niedawno i jest pierwszym zrealizowanym elementem budowanego parku Zawilcowa.
JAKUB ORZECHOWSKI
Plac ma dużo podstawowych błędów: niebezpieczne krawężniki, które oddzielają poszczególne części (zupełnie zresztą niepotrzebnie). Są też różnice wysokości pomiędzy chodnikiem a trawą, przez które dziecko łatwo może się przewrócić. I to na wyjątkowo nieprzyjemną przy upadku kostkę brukową. Nie rozumiem, co ona w ogóle robi na placu. Kosze na śmieci też powinny być umieszczone bardziej dyskretnie. Zosię cały czas kusiło, aby wyjąć coś z środka.
Sprzęty nowe, ale oczywiście z katalogu, czyli nic oryginalnego z wyjątkiem ogromnej piaskownicy ciągnącej się przez dużą część placu. Bardzo fajnie pomyślana. Mimo tych licznych błędów w urządzaniu, zachęcam do wizyty. Plac ma genialną lokalizację: wokół zielono, cisza, spokój. Widać ogromny potencjał miejsca. Szkoda, że drzew nie ma w obrębie samego placu. W upalne dni dawałyby trochę cienia.
JAKUB ORZECHOWSKI
właściciel: gmina Lublin
To plac dosyć niepozorny. Wyposażony elementami z katalogu, ale zróżnicowanymi. Ma się czym bawić zarówno dwulatek, jak i pięciolatek. Są konstrukcje do wspinaczki, karuzela, piaskownica, kierownica dla najmłodszych. Wydeptana trawa zdradza, że dzieci bywają tam często. I nic dziwnego, bo jest tam po co przychodzić. Wielki plus za huśtawkę dla dzieci na wózkach inwalidzkich. Tuż obok, chociaż już za ogrodzeniem, siłownia dla dorosłych.
Minus - trasa szybkiego ruchu, ale wokół drzewa, które nieco to rekompensują. W tym piękny pomnik przyrody. Zosię i Frania z tego placu trudno było wyciągnąć do domu.
KAMILA PITUCHA
Właściciel: gmina Lublin
Miejsce, którego byłam bardzo ciekawa, ponieważ w poprzednią sobotę hucznie otwierał je prezydent Lublina Krzysztof Żuk. Franio szybko zrecenzował je bardzo dosadnie. Jest najnudniej - ocenił. Pokręcił się chwilę, nie zainteresował na dłużej żadną zabawką i chciał szybko wracać. Ja jednak mam zupełnie odmienne zdanie i pozycjonuję go wysoko. Zdecydowanie warto tu zajrzeć. Chociaż nie jest to typowy plac zabaw a skwer z kilkoma urządzeniami i częścią wygrodzoną dla najmłodszych (piaskownica, bujaki na sprężynach, tablice z literkami). Mnie w tym miejscu urzekło kilka rzeczy. Przede wszystkim to, ile można wycisnąć z zaniedbanego podwórka pomiędzy blokami.
JAKUB ORZECHOWSKI
Dwa - była to inicjatywa samych mieszkańców. Kolejna rzecz - wreszcie coś nowego. Zarówno dla dzieci jak i starszych, na przykład bokserski worek. Widać myślenie, którego brakuje mi na większości placów - że urządzenia nie muszą być zgrupowane i ogrodzone, a mogą być porozrzucane po całej przestrzeni, ukryte między drzewami, itp. Co więcej, mieszkańcy pomyśleli o akcencie artystycznym. Skwer zdobią wykonane przez studentów UMCS rzeźby i obrazy.
Przy okazji wiata śmietnikowa doczekała się estetycznego ogrodzenia. Jest nawet fontanna. Akurat podczas naszego pobytu wyłączona, ale gdyby działa jestem przekonana, że Franio miałby o tym miejscu inne zdanie. Woda, w której można się chlapać jest zawsze na niego doskonałym wabikiem. Można oczywiście dyskutować nad stroną wizualną pewnych elementów, ale na pewno budowa skweru była krokiem w dobrą stronę.
JAKUB ORZECHOWSKI
Właściciel: gmina Lublin (MOSiR)
Wreszcie miejsce, dzięki któremu dziecięca wyobraźnia może popracować na innych falach. "Piracki" plac zabaw jest jak plaża z opuszczonymi statkami. Bardzo blisko wody, zrobiony na piasku. A na nim stoją drewniane łodzie, na które można wchodzić, chować się w ich zakamarkach. Jest drewniana armata i kilka porządnych konstrukcji do wspinaczki. Też z drewna, a nie w kiczowatych kolorach.
JAKUB ORZECHOWSKI
Plac jest bezpłatny i ogólnodostępny także wtedy, kiedy działa ośrodek Słoneczny Wrotków i na część z basenami trzeba kupować bilety. Minusem jest ogrodzenie oddzielające go od zalewu. Powoduje, że aby dojść do wody, trzeba spory kawałek iść na około i wodę ogląda się stąd przez siatkę.
Właściciel: gmina Lublin
Plac zabaw w Saskim ma krótką, ale burzliwą historię. Rodzice, którzy do niedawna przychodzili tam z dziećmi, nie kryli swojego rozczarowania mizernym poletkiem do zabawy. Nie takiego placu oczekiwali po długim remoncie parku za duże unijne pieniądze. W końcu jednak ratusz postanowił naprawić swój błąd. Plac poszerzył i umeblował go nowymi sprzętami (niestety także z katalogu; sprzęt jednak jest lepszej jakości i wygląda bardziej estetycznie niż na wielu innych placach).
Przede wszystkim duży plus za integracyjną karuzelę, z której mogą korzystać osoby na wózkach inwalidzkich. Plac w Saskim składa się z trzech "zestawów zabawowych" (ze zjeżdżalniami, tunelami, itp.). Na środku konstrukcja przystosowana dla najmłodszych, z podestami odpowiedniej wysokości, by dziecko z nich nie spadło. Ścianki wzbogacają edukacyjne zabawki, jak np. otwory, do których trzeba dopasować odpowiednie kształty. Oprócz tego są huśtawki, w tym jedna bardzo dla Lublina nietypowa - dla czterech osób, przypominająca grubą linę. Jest też fotościanka z szeryfem i duże cymbałki.
Dzieci na pewno nie będą się tam nudzić. Widać, że ratusz nie pożałował pieniędzy, ale ja będę upierać się przy tym, że przy budowie tego typu miejsc zdecydowanie ważniejszy jest pomysł. Reprezentacyjny park Lublina powinien wychodzić poza ramy katalogu. Może dobrze, gdyby zabawki nawiązywały do zabytkowego charakteru Saskiego lub opowiadały dzieciom o zwierzętach, które w nim mieszkają.
KRZYSZTOF MAZUR
właściciel: Lubelska Spółdzielnia Mieszkaniowa
Plac "z rakietą" ma nawet profil na Facebooku. Wychowały się na nim pokolenia lublinian. Kultowa już dzisiaj rakieta to odprysk fascynacji podbojami Kosmosu w latach 60. (1958 r. - początek budowy osiedla, 1961 - Jurij Gagarin w statku kosmicznym Wostok odbył lot po orbicie Ziemi). Tylko pytanie: czy plac jest tak popularny przez sentyment i wspomnienia, czy nadal jest atrakcyjny dla dzieci?
Otóż, jest atrakcyjny i to mocno. Rakieta przetrwała próbę czasu i nadal nieraz trzeba poczekać w kolejce, by z niej zjechać. W dodatku jest jedyna w swoim rodzaju i dzieci łatwo dzięki niej zapamiętują miejsce. Tak naprawdę administracji LSM za zachowanie w dobrym stanie rakiety, należą się brawa. Oryginalnych zabawek na placach było przecież więcej, ale do dziś przetrwały nieliczne. Szkoda. Na placu jest jeszcze samolot (zrobiony na wzór zdemontowanego przez laty egzemplarza) oraz terenowy "gazik".
JAKUB ORZECHOWSKI
Przestrzeń uzupełniają nowsze urządzenia. Na uwagę zasługuje np. huśtawka, na której może huśtać się rodzic z małym dzieckiem. Na środku pełen zakamarków statek "Pan Tadeusz". Szkoda tylko, że nie z drewna. Byłby ładniejszy.
Minusy: stary asfalt, chociaż sprzęty ustawione są na piasku, więc w razie upadku dziecko ma miękkie lądowanie. - Oceniam, że ten jest najfajniejszy - powiedział na placu Franio. I ja się z nim zgadzam. Wizyta tutaj będzie dla dziecka świetnym przeżyciem.
I jeszcze jedno. Niedaleko, w pobliżu bloku przy Wajdeloty 7 mamy dobry przykład jak kreatywnie można wykorzystać niepotrzebny kawałek asfaltu. Pomalowano go w pasy drogowe, które pomagają uczyć dzieci zasad ruchu drogowego. Przestrzeń między pasami ruchu też wykorzystana, np. na pokazanie układu słonecznego. Właśnie o takie drobiazgi dla dzieci w mieście chodzi.
JAKUB ORZECHOWSKI
Nie przypomina placu zabaw jaki kojarzymy ze współczesnych osiedli i nie ma tu ani jednego katalogowego urządzenia. I właśnie z tego powodu to miejsce jest tak niezwykłe. Pomysłodawcy chcieli, by to najmłodsi sami zaaranżowali sobie przestrzeń w taki sposób jak to im się podoba. Dzieci mogą budować bazy czy inne konstrukcje, czyli spędzać czas tak, jak często robili to ich rodzice jeszcze przed zalewem placów z gotowym wyposażeniem. Gdy dziecko ma coraz mniej okazji i możliwości na swobodną zabawę (m.in. przez dużą liczbę zorganizowanych zajęć i kurczenie się w miastach przestrzeni do dziecięcych aktywności), "Rezerwat" ma być miejscem, który gwarantuje im prawo do nieskrępowanej działalności.
Wstęp do "Rezerwatu" jest bezpłatny, ale mogą korzystać z niego dzieci, które ukończyły siedem lat. Dla młodszych pozostaje "Kuchnia błotna", w której można eksperymentować z błotem czy wodą. "Rezerwat" działa na terenie parafii Nawrócenia św. Pawła (wejście od ul. Dolnej Panny Marii). Pieniądze na ten cel przyznało Narodowe Centrum Kultury (63 tys. zł). Dzieci mają na nim dostęp do narzędzi i materiałów budowlanych. Nad bezpieczeństwem czuwają specjalnie przeszkolone osoby. "Rezerwat Dzikich Dzieci" jest pierwszym tego typu miejscem w Polsce.
JAKUB ORZECHOWSKI
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze