Zabójstwa, narkotyki, haracze. Lubelski świat gangsterski lat 90. [ZDJĘCIA]

Początek lipca 2001 roku. Do aresztu trafia niejaki Piotr R., pseudonim "Pepe". Odpowiada za próbę podwójnego zabójstwa. Za 20 tys. zł miał zrobić porządek w lubelskim świecie przestępczym. W tym czasie w Lublinie od kilku lat trwa wojna pomiędzy dwiema rywalizującymi grupami przestępczymi. Chodzi o gang elesemowski (od dzielnicy LSM) i śródmiejski. Obydwa zajmują się kradzieżami samochodów (wtedy to było bardzo intratne zajęcie), handlem narkotykami i ściąganiem haraczy. Początkowo grupy, których przywódcy wywodzą się z LSM i Śródmieścia, działają u siebie. Jest druga połowa lat 90., rynek okazuje się zbyt wąski. Dochodzi do ekspansji. Bandyci zaczynają wchodzić sobie w drogę. Wybucha wojna. Liderem gangu elesemowskiego jest Andrzej P., pseudonim Pierzo. Pochodzi z wieżowców rejonu ul. Nadbystrzyckiej. Zaczynał od drobnych kradzieży. W grudniu 1991 roku, gdy miał 18 lat, zastrzelił znajomego, którego podejrzewał o kradzież swojego bmw. Zdjęcia poszukiwanego Pierza trafiły wtedy na czołówki gazet. Wpadł po miesiącu w mieszkaniu znajomego na Tatarach. W 1998 roku podczas jednej z przerw w odbywaniu kary znowu znalazł się na czołówkach gazet. Tym razem pod swoim białym mercedesem (biały to jego ulubiony kolor) znalazł ładunek wybuchowy. Tak się przestraszył, że zostawił własne dziecko w aucie z uruchomionym silnikiem i uciekł. Ale to wersja policji, wymyślona prawdopodobnie, by Pierza skompromitować.

Po wyjściu na wolność Pierzo bierze się do zarabiania pieniędzy. Wraz z kumplami z dzielnicy zakłada pierwszą hurtownię "na słupa", bezrobotnego ze stałym meldunkiem. Jego firma płaci za pierwsze dostawy cukru, wędlin, makaronu, a gdy producent nabiera do niej zaufania, Pierzo i spółka biorą poważną dostawę, za nic nie płacąc. Wyłudzony towar sprzedają po konkurencyjnej cenie. W ten sposób Andrzej P. zbija fortunę. Od tamtej pory czerpie z życia pełnymi garściami. Jest już liderem elesemiaków. Za drugiego przywódcę gangu z jego dzielnicy uważany jest Dariusz K., pseudonim Funio. Ich gangsterskie życie kończy się po kilku latach. Na początku XXI wieku obydwaj trafiają do więzienia za udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która wyłudzała towary (wszystko, od papieru toaletowego po wykładziny podłogowe) na terenie całego kraju. Gang zostaje rozbity dzięki zeznaniom pierwszego na Lubelszczyźnie świadka koronnego.

Przed osadzeniem w więzieniu śmiertelnym wrogiem Pierza i Funia jest niejaki Marek O., ksywka Mumos, człowiek ze Starego Miasta, uważany za bossa gangu śródmiejskiego. Jego najgłośniejszym wyczynem jest najazd na Okuninkę nad Jeziorem Białym. Latem 1997 roku Marek O. bawi się nad jeziorem. Jest z kolegami wywodzącymi się z grupy szalikowców Motoru Lublin. Przyjezdni podczas jednej z dyskotek zadzierają z ludźmi z Włodawy. W pośpiechu muszą uciekać z lokalu. Według prokuratury dwa dni później Mumos ze swoimi ludźmi, wyposażonymi w kije bejsbolowe i stalowe kastety, dokonuje krwawego odwetu. Ciężko pobici włodawianie uciekają z dyskoteki oknami. Jeszcze w 2000 roku konflikt między gangiem śródmiejskim a elesemowskim przeradza się w wojnę. Jego tło to osobiste animozje między bossami grup, ale też walka o strefy wpływów w mieście.

Wróćmy do Piotra R., ksywka Pepe. We wrześniu 2000 roku otrzymuje on od Pierza i Funia, bossów grupy elesemowskiej, tajne zlecenie. Ma zlikwidować dwóch wysoko postawionych gangsterów ze Śródmieścia. Nagroda - 20 tys. zł w gotówce. To ma być rewanż za próbę zabójstwa Pierza (bomba pod białym mercedesem). Pierwszą ofiarą ma być X. Gangster miał zginąć już trzy miesiące wcześniej, kiedy grupa elesemowska zleciła jego brutalne pobicie. We wrześniu X. liże rany w lubartowskim szpitalu. Pewnego popołudnia na salę chorych wchodzi Pepe ubrany w kangura (charakterystyczny dres z kapturem zasłaniającym całą twarz). Odbezpiecza broń, dokręca tłumik i celuje w stronę łóżka, na którym ma leżeć X. Chory słyszy szczęk przeładowywanej broni i odwraca się. Wtedy Pepe spostrzega, że to nie X. Zdezorientowany wycofuje się i ucieka. Potem okazuje się, że X. uratował przypadek. Kilka godzin przed egzekucją zamienił się łóżkami z sąsiadem, bo przeszkadzał mu przeciąg.

Teraz historia o Y. To druga ofiara wytypowana do odstrzelenia, czyli kolejna ważna osobistość ze Śródmieścia. Y. miał kłopoty z nadużywaniem alkoholu. Dlatego często przesiadywał w znanym wtedy pubie przy ul. Wodopojnej w Lublinie. Wieczorem 7 października 2000 roku Pepe zakrada się pod okno lokalu, rozpoznaje oszołomionego kilkunastoma piwami Y. i oddaje w jego stronę pięć strzałów. Cztery są celne. Podziurawiony jak sito gangster trafia do szpitala. Życie ratuje mu trwająca 10 godzin operacja. Od czasu dwóch nieudanych zamachów Piotrowi R. oprócz ksywki Pepe przybywa nowy pseudonim. Kumple zaczynają mówić na niego Partacz. Słuch o nim ginie, bo Pepe na długie lata trafia do więzienia. Zresztą zdradza go jeden z kompanów.

W Lublinie nie dochodziłoby do tak ostrej walki gangów, gdyby w mieście nie działała trzecia grupa przestępcza, która temperowała zapędy Śródmieścia i LSM. Chodzi o lubelską trzecią siłę, czyli gang Dziesiąta. Gang Dziesiąta (od nazwy dzielnicy, z której wywodzą się bossowie) swój punkt zborny miał w jednym z lokali przy ul. Kunickiego na Dziesiątej, niedaleko nieistniejącej już pętli trolejbusowej. Tamtejsza gangsterka trudni się tym samym co konkurencja. W 1998 roku, podczas wewnętrznych sporów o przywództwo w grupie, jeden z żołnierzy, Cezary L., pseudonim Kiler, strzela do Norberta M. Mężczyzna ginie trafiony prosto w skroń. Gangsterzy pod osłoną nocy wywożą jego ciało do podlubelskiej Jabłonny. Zwłoki odnaleziono przez przypadek dopiero po dwóch latach. Prokuratorskie śledztwo doprowadza za kratki bossa Dziesiątej Andrzeja Z. i kilku innych gangsterów. Sam Kiler musi uciekać za granicę. Rok później do lubelskiej prokuratury dociera informacja, że domniemany Kiler zginął pchnięty nożem podczas bójki gdzieś pod Madrytem. Dlaczego domniemany? Zanim lubelscy policjanci wybrali się do Hiszpanii, by zidentyfikować zwłoki, rodzina Cezarego L. pospiesznie zadecydowała o kremacji ciała. Nie zmienia to jednak faktu, że Dziesiąta, podobnie jak gangi z innych dzielnic miasta, po czystce aresztowań z lat 2000-2001 przestaje się liczyć. Policja rozbija w Lublinie zorganizowaną przestępczość. Raz na zawsze?