Od 15 lat tłumaczą, że w tym domu nie straszy. Ludzie i tak wiedzą swoje [ZDJĘCIA]

Legenda nr 1. Lublin. Róg al. Kraśnickiej i ul. Jankowskiego. Niedokończona budowa domu jednorodzinnego, popularnej w PRL kostki.

W parterze zamurowane okna, na balkonie drugiego piętra - tabliczka z napisem 'Króluj nam Chryste'. Wystarczy wpisać w internetową wyszukiwarkę nawiedzony dom w Lublinie, by wyskoczyły właśnie jego zdjęcia.

Wpis na forum lubforum.pl:

"Jako że często bywam w tych okolicach postanowiłem podczas spaceru z dziewczyną wyciągnąć telefon komórkowy i zrobić kilka fotek tego domu. Wszystkie zdjęcia wrzuciłem na forum... aż wczoraj po kilku dniach od umieszczenia ich tam ktoś pisze w poście żebyśmy się przyjrzeli na jedno z okien - zauważył na szybie jakąś postać. Czytając to aż dreszcz mnie przeszedł.. przejrzałem dokładnie dwa zdjęcia i byłem pewny że ktoś żartował.. aż dotarłem do trzeciego.  zobaczcie sami. Tam w tym oknie jest jakaś postać! [ link do zdjęcia nieaktywny-red.]"

I odpowiedź innego forumowicza: "Faktycznie, można jakiś wizualny zarys dziewczynki tam wydobyć".

Ile w tym prawdy? - W tym domu nie straszy - od razu zaznacza sąsiadka nieruchomości. - Udzielam na ten temat wywiadów od 15 lat. Żadnych głosów ani nic.

Legenda nr 2 dotyczy niedokończonego bloku przy ul. Matki Teresy z Kalkuty. Też Lublin. Co mówi się o tym miejscu? Odbywały się tu orgie, zabijali się tam samobójcy, ściany w dziwne znaki malowali sataniści, aż trzeba było odprawić tam egzorcyzmy i ogrodzić teren, by skończyć z tym wszystkim.

Ile w tym prawdy? Nic a nic. Teren od 2009 r. jest w rękach prywatnego inwestora, który ogrodził go po prostu dla bezpieczeństwa. Niedokończony blok jest tak naprawdę niedokończonym biurowcem. Inwestor zamierza go skończyć tylko, że będzie miał nie sześć pięter jak w pierwotnym planie a cztery.  Właściciel nie słyszał nic o samobójcach.

Legenda nr 3. Przeklęta Plaza, czyli galeria handlowa przy ul. Lipowej w Lublinie, którą wybudowano w miejscu hitlerowskiego obozu pracy. Oto co możemy przeczytać na tego miejsca na portalu http://lubelskiparanormal.cba.pl

"Historia o sobie pamięta i nie daje także zapomnieć o tym, co działo się przed laty. Już samo otwarcie centrum było przekładane, zostało zalane wodą przez wielką ulewę, która przeszła nad Lublinem na kilka dni przed otwarciem. Podczas budowy również dochodziło do wypadków,  dwóch robotników spadło z rusztowania, co jeden przypłacił życiem. Swego czasu, Plaza dość długo borykała się również z problemem podwyższonego stężenia spalin na parkingu podziemnym - mimo iż stężenie było w normie, urządzenia monitorujące były sprawne, bardzo często włączał się alarm nakazujący opuszczenie parkingu. Usterki nigdzie nie znaleziono, problem niewyjaśnionych alarmów został przemilczany."

I dalej pisze lubelskiparanormal.cba.pl: "Od początków otwarcia lokalu pojawiły się również opowieści, najczęściej od pracowników nocnych zmian, na temat dziwnych sytuacji, niejednokrotnie zjaw, widzianych na korytarzach. W sieci jest również krótki film, na którym rzekomo widać zjawę, pochodzący właśnie z C.H. Plaza. Opowieści te wymieniają również miejsca, przez które przechodząc, wrażliwsze osoby czują ciarki na plecach, niewyjaśniony chłód, lub po prostu lęk z niewyjaśnionego powodu'. Faktycznie, gdy sklep ruszał był problem z czujnikiem spalin, zdarzyło się zalanie po gwałtownej ulewie, był też problem ze schodami ale to raczej typowe usterki dla tak dużych inwestycji.

Miejskimi legendami zajmuje się dr Filip Graliński z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, autor książki "Znikająca nerka. Mały leksykon legend miejskich. - Człowiek jest takim gatunkiem narracyjnym, tak jesteśmy skonstruowani, po prostu potrzebujemy tego typu opowiadań do życia - komentuje.

Zacznijmy od definicji. Akcja miejskiej legendy dzieje się współcześnie, jej bohaterem jest najczęściej "znajomy znajomego", opowiadana jest jako prawdziwa, opisywane zdarzenia miały zdarzyć się naprawdę. Rozprzestrzenia się spontanicznie - słuchacze stają się opowiadającymi i rozprzestrzeniają opowieść dalej. W trakcie przekazywania ulega modyfikacjom, w opowieści pojawiają się nowe szczegóły, inne giną "po drodze", często modyfikacje mają na celu dostosowanie opowieści do lokalnych realiów. Źródła miejskiej legendy są na ogół nieznane, często niemożliwe do ustalenia, legenda zawiera emocjonalne elementy (często humoru lub makabry), ostrzega przed fatalnymi skutkami działań sprzecznych z zasadami obowiązującymi w danej społeczności, potwierdza lęki i obawy przez złem czyhającym wokół. Wbrew nazwie scenerią miejskiej legendy nie musi być miasto, choć źródłem legend miejskich jest na ogół kultura współczesna miast (ze strony atrapa.net Filipa Gralińskiego).

Graliński zaznacza, że ściśle rzecz ujmując, opowieści o domach, w których straszy, nie spełniają definicji legend miejskich, bo te muszą mieć początek, rozwinięcie, zakończenie. Jednak oczywiście są one elementem współczesnego folkloru.

Taką klasyczną miejską legendą, która kilka lat temu królowała w polskich miastach, była opowieść o dziecku porwanym w centrum handlowym. Wersji było wiele, ale zawsze zgadzało się kilka elementów. Przerażeni rodzice szukają dziecka, biegną do ochrony, wszystkie drzwi są zamykane, porywacz wprawdzie umyka, ale dziecko szczęśliwie udaje się odnaleźć. Na ogół w toalecie. Jest już jednak nieco zmienione. Albo ma obcięte włosy albo przefarbowane. I co gorsza - odurzone jakimiś narkotykami.

Po co ktoś to dziecko porywał? - Tego właśnie nie wiadomo i to też wspólny element tych legend, że w zasadzie nie jest jasne jakie te porwania mają cel. Jednak czasem pojawiała się wersja, że dziecko porywano dla organów. I tutaj przechodzimy do kolejnych opowieści o porwaniach właśnie dla organów, że ludzie budzili się na przykład w wannie pełnej lodu nie wiedząc jeszcze, że mają wyciętą nerkę - opowiada Graliński.

Dla narządów porywały czarne wołgi, potem czarne BMW. A w ogóle niektóre z BMW zamiast lusterek miały rogi.

Graliński dodaje, że z legendą jest jak z grypą. Są lata, że opowiadamy ją częściej, potem w jakiś sposób o niej zapominamy aż znowu wraca. Przypuszcza więc, że na tę o dziecku porwanym w centrum handlowym znowu zrobi się moda. Skąd ta historia w ogóle się wzięła? Tego nie wiadomo. Na pewno nie jest wymysłem polskim. Wcześniej opowiadano ją w Stanach Zjednoczonych. Przyszły do Polski centra handlowe, przyszła więc i ta legenda

Swego rodzaju legendą miejską było też popularne przed laty zbieranie kodów kreskowych z towarów z liczbą cztery na początku. Kody miały być zamieniane np. na wózki inwalidzkie dla potrzebujących itp. Może niektórych rozczarujemy, ale wycinanie kodów nic kompletnie nie dawało. - Nie udało mi się dotrzeć do nikogo kto by miał jakieś korzyści z tych kodów. Mówiło się również, że służą do rozliczania podatku w krajach zachodnich, ale nie wydaje mi się to prawdopodobne - wyjaśnia Gralińśki.

A zbieranie nakrętek? -Tutaj też często jest tak, że te nakrętki krążą od jednej osoby do drugiej na zasadzie głuchego telefonu. Jeśli więc je zbieramy, musimy sprawdzać czy to realna akcja, bo faktycznie takie są organizowane czy zbieranie bez celu - dodaje.