W połowie lat 90 do Lublina przyleciał gubernator Illinois Jim Edgar. Jego helikopter wylądował w pobliżu muzeum na Majdanku i był witany orkiestrą wojskową.
Jego wizyta była związana z planami budowy Wieży Światła, która miała powstać, by zawiązać współpracę polsko-amerykańską i przyciągnąć amerykańskie firmy. Na konferencji prasowej informowano wówczas dziennikarzy, że dzięki temu przedsięwzięciu w Lublinie zainwestują takie koncerny jak np. General Electric, które miało szkolić radiologów z całej Europy. Ze strony polskiej projekt nadzorowała Akademia Medyczna (dziś Uniwersytet Medyczny). Rozważane były dwie lokalizacje: rogatka warszawska (na zdjęciu) lub rejon ul. Jaczewskiego i Chodźki.
Wąwóz na Czubach szpecą potężne betonowe filary nieopodal stacji benzynowej Łukoil. W latach 80. miejscy planiści wymyślili, że ponad wąwozem będzie prowadzić szeroka arteria składająca się z dwóch wiaduktów, którą będzie można dojechać także do dworca PKP Lublin-Czuby. Ostatecznie stacja kolejowa nigdy tam nie powstała. Na początku lat 90. oddano tam do użytku jedynie pierwszy wiadukt, a idąca po nim droga urywa się przed torami kolejowymi do Warszawy.
W 1954 r. władze Lublina ogłosiły konkurs na Łuk Wyzwolenia, który miał stanąć na wielkim placu otwierającym Krakowskie Przedmieście między siedzibą ówczesnego Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (czyli dzisiejszego rektoratu Uniwersytetu Medycznego) a budynkiem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W konkursie brał udział m.in. lubelski architekt Tadeusz Witkowski. Na zdjęciu widać właśnie jego projekt (rysunek ze zbiorów Haliny Danczowskiej, autorki książki o architekcie)
W PRL-u Stare Bronowice (na zdjęciu ul. Parkowa) zostały przeznaczone na osiedle z wielkiej płyty. Obowiązywał dla nich plan zagospodarowania przestrzennego nakazujący wyburzenie domów pod nowe bloki. Ludzie nie mogli ich więc remontować, bo mieli zakaz utrwalania starej zabudowy. Skutek był taki, że wiele z budynków na Bronowicach popadło w stan kompletnej zapaści. Na remonty właściciele domów dostali zgodę dopiero w latach 90
Miał mieć niespotykaną nigdzie indziej scenę oraz tunel, taki, by komunistyczni oficjele mogli uciec w razie zagrożenia. Przed zamachem miała ich chronić masywna, opancerzona stalą trybuna. Ale nigdy w niej nie zasiedli.
Teatr dramatyczny z filharmonią w Lublinie miał być najnowocześniejszą tego typu placówką w Polsce. Główna sala była przewidziana na 1000 osób. Decyzję o jego budowie podjęło Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie 30 maja 1972 r. Gmach zaprojektował zmarły pod koniec lat 80 profesor Stanisław Bieńkuński z Warszawy. Był również swoim koncie ma m.in. budynek Ministerstwa Górnictwa i Ministerstwa Finansów.
Miejsce pod teatr wybrano nieprzypadkowo. Swoim ogromem miał przytłoczyć stojący obok Katolicki Uniwersytet Lubelski. Pierwszą łopatę pod jego budowę robotnicy wbili na początku 1974.
Teatr miał poprawić statystyki. Lublinowi brakowało takich obiektów - na jedno miejsce w tego typu instytucjach kultury przypadało ponad 1420 osób, podczas gdy średni wskaźnik w Polsce wynosił ok. 510 osób na jedno miejsce.
Planów nigdy nie zrealizowano z powodu braku pieniędzy. Część Teatru w Budowie udało się wykończyć pod Teatr Muzyczny i filharmonię. Teraz w najnowszych planów w niedokończonej części ma powstać Centrum Spotkania Kultur.
Pomysł tunelu powstał w latach 80. Usprawniłby kłopotliwy przejazd z północy na południe miasta. Miał biec pod al. Racławickimi oraz ul. Sowińskiego i liczyć 500 m długości, 20 m szerokości i dwa pasy oddzielone ścianą. Wjazd do tunelu planowany był w rejonie skrzyżowania ulic Poniatowskiego i Popiełuszki. Kierowcy mieli z niego wyjeżdżać na ul. Sowińskiego w okolicach rektoratu UMCS. Dalej mogliby skręcić w ul. Głęboką lub przejechać wiaduktem, który prowadziłby do skrzyżowania ul. Filaretów z ul. Głęboką. Projekt leży gotowy w ratuszu od 2005 r. Przygotowanie dokumentacji kosztowało ponad 2,5 mln zł. Z myślą o tunelu wybudowano nawet ul. Pagi, która miałaby umożliwiać przejazd na czas budowania tunelu.
Konstrukcja hali przy ul. Jutrzenki straszy od prawie 30 lat. Budowano ją dla Lubelskich Zespołów Sportowych. Nigdy jednak nie powstała. W 1998 r. miasto zawarło umowę wieczystego użytkowania terenu, wraz z konstrukcją, z należącą do Włocha Lino Bortoliniego spółką Idea - Italia. Firma obiecała, że zbuduje wielki kompleks sportowo-rekreacyjny, ale inwestycji nawet nie rozpoczęła. Tłumaczyła się brakiem poważnych partnerów biznesowych i trudnym klimatem do inwestowania w Lublinie.
Norweska Grupa Kapitałowa chciała przebudować stadion na Wieniawie w nowoczesne centrum sportowo-rozrywkowe za 80-100 mln USD. Umowę dzierżawy tego terenu podpisał z Norwegami w 2002 r. prezydent Lublina Andrzej Pruszkowski. Miał powstać stadion na 14 tys. miejsc, z częściowo krytą trybuną, hotel, a także centrum rozrywkowe sąsiadujące z wielkim trawnikiem w części, gdzie był kirkut. Inwestycje zablokowała Warszawska Gmina Żydowska.
Powstające na Felinie centrum handlowo-rozrywkowe Felicity z multikinem i hipermarketami miało być największym tego typu obiektem we wschodniej Polsce. Huczne otwarcie planowano na 2010 r. Ale od dłuższego czasu budowa stoi w miejscu. Inwestor znacznie okroił też plany galerii. Nie będzie na przykład wieży widokowej przed głównym wejściem, która miała emitować laserowe światło, by przyciągać klientów do centrum. Plac przed Felicity miały wypełniać alejki spacerowe, fontanny i amfiteatr.
Tak niewybudowaną toaletę na placu Zamkowym ochrzcili nasi internauci.
Kilka lat temu, gdy prezydentem Lublina był Adam Wasilewski, urzędnicy ratusza wymyślili, że w przejściu nad ulicą Zamkową (na zdjęciu) prowadzącym do zamku powstanie toaleta. Jej brak odczuwają przede wszystkim turyści. Gotowa była już nawet koncepcja, a z toalety mieliśmy skorzystać jeszcze w 2009 r. WC na placu Zamkowym nie ma jednak do dziś, bo inwestycja okazała się za droga dla miasta. Kosztowałaby około 900 tys. zł. Plany co do budowy toalety nadal są aktualne, ale już za niższą kwotę.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze