Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Lublin

    W ciemności, w milczeniu. Ekstremalna droga krzyżowa [FOTOREPORTAŻ]

    Wiadomości z Lublina
    Aleksandra Pucułek
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    1 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    2 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    3 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    4 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    5 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    6 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    7 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    8 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    9 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    10 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    11 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    12 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    13 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    14 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    15 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    16 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    17 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    18 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    19 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    20 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    21 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    22 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    23 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    24 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    25 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    26 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    27 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    28 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    29 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    30 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    31 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    32 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    33 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    34 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    35 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    36 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    37 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    38 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    39 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    40 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    41 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    42 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    JAKUB ORZECHOWSKI
    43 z 43

    - Rok temu było bardzo trudno - wspomina Paulina z trasy czerwonej. - O godz. 2 w nocy zaczął padać deszcz, buty zostawały w błocie. Kilka razy miałam ochotę sięgnąć po telefon i zadzwonić po kogoś, żeby mnie stamtąd zabrał. Doszłam szurając nogami, ale doszłam. Nie wiem, na czym to polega, ale wtedy człowieka nabiera sił. Jest mocniejszy. Nie mogłam nie iść w tym roku. O wysiłku się zapomina. Mariusz, którego spotkaliśmy na trasie żółtej dodaje: - Nie jest tak, że ludzie tu idą tylko w milczeniu, umartwiają się. Czasem słychać w drodze jakieś żarty, niektórzy robią sobie selfie. Poszedłem sam, chciałem pomyśleć, w ciemności lepiej się myśli. Nawet nie zauważyłem, jak szybko zleciała mi cała noc. W pewnym momencie człowiek jest już tak zmęczony, że idzie jak maszyna, krok za krokiem. Po 15 km nie czujesz już nic. W tym roku w lubelskiej Ekstremalnej Drodze Krzyżowej wzięło udział ponad dwa tysiące osób. Do wyboru mieli trzy trasy: niebieską (29 km wokół Zalewu Zemborzyckiego), żółtą (33 km) i czerwoną (46 km), które prowadziły do Sanktuarium w Wąwolnicy. EDK rozpoczęła się mszą świętą w Archikatedrze Lubelskiej. Pielgrzymi szli całą noc, w milczeniu, po polnych i leśnych ścieżkach, po drodze rozważali Mękę Pańską. Pierwsi uczestnicy EDK w Wąwolnicy byli ok. godz. 6, ostatni dotarli tu w południe.
    Czytaj teraz
    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego
      Co tak słabo z tą wiarą? Proponuję w kolejnych latach wzbogacić tę wycieczkę o biczowanie po nagich plecach fachowym, kontrreformacyjnym biczem (kilka rzemieni z kulkami na końcach).
      już oceniałe(a)ś
      1
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      A srają po krzakach? ;)
      już oceniałe(a)ś
      1
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      "Doszłam szurając nogami, ale doszłam" - tytuł jak z pornola.
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz

      Tematy ważne dla Lublina

      Tematy
      Ludzie
      Miejsca

      Warto przeczytać

      Magazyn Kuchnia
      Magazyny
      Licytacje, przetargi
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu nie wyraża zgody na zwielokrotnianie ani inne korzystanie z utworów rozpowszechnionych w tym serwisie, w celu eksploracji tekstów i danych. Więcej informacji w zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych.